پایگاه اطلاع رسانی دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آیت الله العظمی سیدعلی خامنه ای (مد ظله العالی) khamenei.ir به مناسبت نیمه شعبان برای نخستین بار؛ بیانات رهبرانقلاب درباره ی انتظار فرج را در دیدار اعضای مجمع عمومی کنفرانس جهانی اهل بیت (علیهم السّلام) در روز نیمه ی شعبان منتشر کرد که در زیر می خوانید:
... مسئله ی انتظار ظهور صاحب الزّمان (علیه الصّلاة و السّلام) یکی از آن مسائل پُرمغز و پُرمعنا و دارای مضامین عالی در مجموعه ی تفکّرات شیعه است و بخصوص امروز در دنیا این مسئله معنای خاصّی پیدا میکند. همه ی مسلمین مسئله ی مهدی (علیه الصّلاة و السّلام) را نقل کرده اند و به آن معتقدند. اینکه دست با اقتدارِ بازمانده ی خاندان نبی اکرم (صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) و بقیّه ی اولیاءاللّه در زمین، بشریّت را از ظلم و جوری که بر آن حاکم است باید نجات بدهد، مورد اتّفاق است لکن تفاوت شیعه با غیر شیعه در این است که دیگران میدانند که از خاندان پیغمبر کسی خواهد آمد؛ ولی او را نمی شناسند؛ شیعه او را می شناسد؛ او را به نامش، به نام پدرش، به نام مادرش، به تاریخ دقیق ولادتش، به اوامر و دستوراتش و به نشانه های حضورش در میان جوامع بشری می شناسد؛ و این امتیاز بزرگی است. دلهای شیعه با آن مرکز ملکوتی و الهی در حال ارتباط و پیوند است. محبّت آن وجود مقدّس در دلهای شیعیان موج میزند، با او سخن میگویند، از او میخواهند، به او اظهار ارادت و توسّل میکنند؛ اینها چیز کمی نیست. این امیدی که در دل یک انسان به وجود می آید، به برکت ایمان و اعتقاد و یقین به وجود منجی و به حضور منجی، این امید خیلی دارای ارزش و قیمت است. یقیناً مایه ی حرکتهای بزرگ در جوامع اسلامی و در جوامع شیعی و مایه ی اصلی حرکت عظیم انقلاب اسلامی، همین عقیده و همین انتظار فرج است.
آن ملّتی که از پدید آمدن فرج ناامید است، آن ملّتی که برقی در دلش نمیدرخشد که او را نسبت به آینده امیدوار کند، آن ملّت وضع موجود عالم را و سلطه ی ظالمانه ی قدرتها را میپذیرد؛ مجبور میشود وضع موجود را تحمّل کند، بپذیرد، تسلیم بشود و خود را با آن تطبیق بدهد. امّا آن ملّتی که علی رغم ظواهرِ قدرت آمیزِ قدرتهای جهانی و سلطه های جهانی، و علی رغم عظمت ظاهری باطل در همه ی جلوه هایش، میداند که این عظمت ماندنی نیست؛ این قدرت و سلطه دارای مغز و دارای ریشه نیست؛ میداند که پشت سر این تظاهرات سلطه آمیزِ ظالمانه و جَوَلان باطل، حاکمیّت حق است، این چنین ملّتی در دلش جوانه های امید سبز میشود؛ امیدوار میماند و همین امید است که به او جرئت میبخشد؛ به او اقدام را تعلیم میدهد؛ حرکت کردن را و قدرت حرکت را به او میبخشد. این را باید قدر دانست. و این نکته ی بسیار مهمّی است. شیعه یاد گرفته است که با فضیلت ترین اعمال، انتظار فرج است. معنای این جمله آن است که در هر شرایطی ــ ولو سخت ترین شرایط باشد ــ شیعه حق ندارد مأیوس بشود و ناامید بشود؛ [چون] منتظر است، منتظر فرج، منتظر گشایش، منتظر بازشدن افق و نَفْس این انتظار به او نیرو میدهد و او را قدرتمند میکند و به او نشاط میدهد؛ و نیرو و نشاط و امید هر جا بود، زندگی به طرف سامان پیش میرود؛ به طرف اصلاح حرکت میکند. این یک ابزار عمده ای است در دست شیعه که از متن اعتقادات تشیّع سرچشمه میگیرد و این بسیار چیز باارزشی است.
ما البتّه برای مسئله ی مهدویّت، مبانی فکری بسیار عمیق و استواری را می شناسیم. مبادا کسی خیال کند که مسئله ی مهدویّت، یک مسئله ی صرفاً عاطفی است؛ نخیر، مبانی فکری مهدویّت یک مبانی بسیار مستحکم و استواری است. همه ی شبهاتی که مخالفین و معاندین این فکر در اذهان منتشر کرده اند، دارای جوابهای مستحکمی است. منتها آن چیزی که من میخواهم حالا عرض بکنم، این است که با وجود اینکه بُعد منطقی و فکری و استدلالی این فکر، بُعد بسیار بارزی است، در عین حال جنبه ی عاطفی و معنوی و ایمانی این عقیده ی شیعی هم بسیار جنبه ی مهمّی است. مسئله ی اعتقاد به مهدی یک جنبه ی فردی دارد و آن جنبه این است که هر کسی باید سعی کند یک رابطه ی شخصی میان خود و ولی اللّه الاعظم (ارواحنا فداه) به وجود بیاورد. همه باید میان قلب خود و روح خود و آن وجود مقدّسی که مظهر اسماء و صفات الهی است، مظهر قدرت و علم الهی است، وعاء(1) کامل معرفت اللّه است، یک ارتباطی به وجود بیاورند؛ با توجّه، با توسّل، با سخن گفتن، با اظهار ارادت کردن و خود را آماده نگه دارند؛ همه باید خودشان را آماده نگه دارند. هیچ کس نمیتواند بگوید که ظهور مهدی (علیه الصّلاة و السّلام) در آینده ی نزدیکی نیست؛ ما نمیدانیم، شاید در آینده ی نزدیکی بود؛ شاید در زمان حیات ما بود؛ شاید این توفیق برای مردم این نسل وجود داشت. مگر میشود با آلودگی، با ضعف نَفْس، با عدم اصلاح نَفْس در دوران دولت حق و حکومت الهی او با آن بزرگوار رابطه برقرار کرد؟ باید خود را آماده کنیم؛ هر کسی باید احساس کند که وظیفه دارد خود را آماده بکند؛ این آمادگی معنوی است، روحی است، آمادگی ایمانی است. هر کسی باید از امید و ایمان و نورانیّت، سرمایه ی عظیمی در خود ایجاد بکند تا شایسته ی این بشود که از نزدیکان آن حضرت، از خواصّ آن حضرت، از یاران آن بزرگوار، از همکاران او در حرکت عظیم جهانی اش قرار بگیرد. باید خودمان را آماده بکنیم. اگر از نزدیکان او نشدیم، اگر از پیروان او نشدیم، آن وقت شقاوتی بالاتر از این نیست....
