سرویس جهان مشرق - روزنامه اسپانیایی «ال پایس» در مقاله‌ای به افشای گزارش مربوط به مسئله کودکان یمنی که چند دهه قبل پس از مهاجرت به فلسطین اشغالی مفقود شدند پرداخت. در این گزارش آمده است یکی از سیاه ترین صفحه های تاریخ جنایت های رژیم اسرائیل مربوط به سرقت هزاران کودک یمنی از خانواده هایشان است. مقامات این رژیم اعلام کردند این کودکان مرده‌اند، اما هرگز جسد آنها را به خانواده هایشان تحویل ندادند.
بین سالهای 1949 تا 1950 مقامات رژیم صهیونیستی از طریق عملیاتی حدود 50 هزار یهودی را از یمن به فلسطین اشغالی منتقل کردند. یمنی ها با ورود به فلسطین اشغالی نسبت به کسانی که در این منطقه متولد شده بودند، شهروندان درجه دوم به حساب می آمدند.
کودکان یمنی همراه با خانواده هایشان در اردوگاههای کار اجباری بازداشت شدند، در حالی که اغلب آنها از بیماری‌های مختلف رنج می بردند. بسیاری از این کودکان که نوزادان زیادی میان آنها مشاهده می‌شد از والدین خود جدا شده و پس از انتقال به مراکز درمانی هرگز برنگشتند. با وجود شکایت های فراوانی که صورت گرفت هرگز خبری از این کودکان نشد و حتی گواهی فوت نیز برای آنها صادر نگشت.
اما خانواده های یمنی که هرگز فرزندان خود را فراموش نکرده اند گزارش دادند که یهودیان اشکنازی (اروپای شرقی و مرکزی) به ربودن نوزادان یهودی میزراحی (کشورهای اکثریت مسلمان مشرق و شمال آفریقا) پرداخته و آنها را بین هم تقسیم کردند.
تحقیقات اصلی به منظور تعیین محل نگهداری این کودکان طی سالهای 1967 و 1988 و 1995 آغاز شد، اما همه تحقیقات به نتایج تکراری رسیدند که در آن مقامات صهیونیست ربودن این کودکان را انکار می کردند.
در همین زمینه «یوسف افراهام» یکی از این یمنی‌ها، در مقابل کمیسیون تحقیقات ویژه پرونده کودکان یمنی در سال 1995 گفت که من برای صحبت با برخی از نگهبانان به اردوگاه مهاجران یهودی رفتم، آنها به من گفتند که هیچ کس به من کمک نمی‌کند آنها حتی من را مسخره کردند. یوسف افراهام شانزدهم سپتامبر 1949 به همراه همسر و دو فرزندش از یمن به تل‌آویو رفت.
در گزارش این روزنامه اسپانیایی اشاره شده که مقامات اسرائیلی پس از ورود یوسف و خانواده‌اش به فرودگاه تل آویو، آنها را به اردوگاه مهاجران منتقل کرده و برای معاینات پزشکی به طور جداگانه در کلینیک اردوگاه بستری کردند، اما یک هفته بعد از آن فرزند یوسف که یک نوزاد یک ماهه بود گم شد. اسنادی که سال ها بعد توسط روزنامه صهیونیستی «هآرتص» منتشر شد نشان می داد که نام نوزاد خانواده یوسف در پرونده‌های کلینیک موجود نبود و طبق گزارش مقامات رسمی اسرائیل این نوزاد دو هفته پس از ورود به اراضی اشغالی جان خود را از دست داد.
در تحقیقات دیگری در سال 2001 ادعا شد که یک مددکار اجتماعی بدون توجه به برنامه‌های عملیاتی سازمان یافته کودکان یمنی را برای فرزند خواندگی تحویل خانواده های دیگر می داد تا زندگی بهتری برای آنها فراهم کند. در سال 2016 درخواست خانواده های یمنی برای مشخص شدن تکلیف فرزندانشان به کنست رژیم صهیونیستی رسید.
در همین راستا انجمن های مختلفی که مسئول دفاع از حقوق آسیب دیدگان هستند اجازه داشتند در بایگانی ها برای کسب اطلاعات از سرنوشت کودکان یمنی تحقیق کنند و در سال 2018 قرار شد نبش قبر اجساد کودکانی که در دهه پنجاه قرن گذشته حین انجام آزمایش های dna جان باختند انجام شود.
چند ماه قبل از برگزاری انتخابات رژیم‌صهیونیستی در 23 مارس کابینه «بنیامین نتانیاهو» نخست وزیر رژیم اسرائیل با طرح پرداخت غرامت به خانواده های یمنی که کودکان خود را بعد از رسیدن به فلسطین اشغالی از دست داده بودند موافقت کرد. بر این اساس قرار شد رژیم صهیونیستی 37 هزار یورو به خانواده هایی که نمی دانند فرزندانشان مرده یا زنده است و پنجاه هزار یورو به خانواده هایی که از محل نگهداری فرزندانشان اطلاعی ندارند پرداخت کند.
در این زمینه انجمن جستجوی کودکان مفقود شده در بیانیه ای که توسط خبرگزاری رسمی فرانسه منتشر شد اعلام کرد اسرائیل قصد دارد با پرداخت یک خسارت جزئی یمنی ها را ساکت نگه دارد. همچنین سازمان های یهودی یمن که خواستار روشن شدن حقیقت درباره سرنوشت این کودکان هستند ابراز تاسف کردند که مقامات اسرائیلی حتی در این زمینه عذرخواهی نکردند.
علاوه بر آن این سازمان با استناد به شهادت (گواهی) 800 خانواده‌ای که فرزندان خود را در اراضی اشغالی از دست داده اند، هشدار داد بدون شنیدن جریان مفقود شدن این کودکان و بدون مسئولیت پذیری رژیم‌صهیونیستی هیچ جبران خسارتی ممکن نیست.
روزنامه ال پایس گزارش داد که اعضای کابینه نتانیاهو داستان گم شدن فرزندان مهاجر یمنی را نمی پذیرد و این امر نشان می دهد توطئه ای برای ربودن کودکان هنگامی که از خانواده هایشان جدا شدند وجود داشته است. اسرائیلی ها تلاش دارند با پرداخت غرامت جزئی روند قانونی پرونده را متوقف کنند تا یمنی ها در آینده ادعایی نداشته باشند.
