این بیان و این سروده از هر سراینده ای رسیده باشد زیباست که می گوید:
و لولا ابوطالب و ابنه
لما مثل الدین شخصا و قاما
فذاک بمکة آوی و حامی
و هذا بیثرب جس الحماما...
اگر ابوطالب و فرزند رشید او نبودند، هرگز این دین آسمانی در جامعه شکل نمی گرفت و رواج نمی یافت. این دو قهرمان توحید و تقوا بودند که یکی در مکه بپاخاست و کبوتر زیبای دین باوری و دینداری را در کنار خانه خدا حمایت کرد و پناه داد و فرزندش نیز در مدینه آن را به پرواز درآورد.
راستی که ابوطالب دروازه هدایت و رستگاری را بر روی مردم گشود و فرزندش بهتر و شایسته تر از پدر این راه را به پایان رسانید و این دعوت را به بار و میوه نشاند.
راستی که گویی آفریدگار هستی امیرمؤمنان را آفریده بود تا در زندگی پرافتخارش بهترین یار و پراقتدارترین پشتیبان برای پیامبر مهر و آزادی باشد، تا باوفاترین حمایتگر و مدافع حق و پرتوان ترین و خستگی ناپذیرترین مجاهد راه اسلام و قرآن گردد.
