ایالات متحده و ایران نمونههای برجستهای از دو قطب متضاد در سیاستگذاری و حکمرانی هوش مصنوعی به شمار میآیند؛ کشور اول با استراتژی باز و پویا، بر نقش برجسته بخش خصوصی و همکاری میان دولت، صنعت و دانشگاه تاکید دارد، درحالیکه کشور دوم با تمرکز بر حاکمیت متمرکز و استقلال دیجیتال، تلاش میکند با محدودیتهای زیرساختی و منابع محدود، جایگاه خود در عرصه جهانی را تثبیت کند.
مقایسه دو کشور نشان میدهد که موفقیت در حوزه هوش مصنوعی علاوه بر تدوین اسناد و سیاستهای آرمانی، به همگرایی میان اهداف کلان، زیرساختهای فناورانه، سرمایه انسانی و ظرفیت اجرایی نیازمند است. آمریکا نمونهای از مدل پویا با هماهنگی میان نوآوری و کنترل ریسک است،
درحالیکه ایران در مسیر ایجاد حکمرانی منسجم و عملیاتی هوش مصنوعی، با شکاف قابلتوجهی میان اهداف و توان واقعی مواجه است. این تضاد راهبردی ، آینده رقابت فناورانه، امنیت ملی و توسعه اقتصادی دو کشور را تحت تاثیر قرار میدهد و نشان میدهد که حکمرانی هوش مصنوعی، فراتر از فناوری، ابزار اصلی انباشت قدرت و نفوذ جهانی است.
