امام صادق علیه السلام:
«فی کُلِّ نَفسٍ مِن اَنفاسِکَ شُکرٌ لازِمٌ»
(سفینة البحار، ج 1،ص 710)
در هر نفسی که می کشی باید شکری بجای آوری.
امام صادق علیه السلام:
«اذا انعم اللّه علیک بنعمة فاحببت بقاءها فاکثر من الحمد و الشّکر...»(مجالس السنیه، ج 2، ص 504)
آنگاه که خدا نعمتی به تو داد و خواستی آن را حفظ کنی باید حمد و شکر خدا را زیاد انجام دهی.
امام صادق علیه السلام:
«شُکرُ النِّعَمِ اِجتِنابُ المَحارِمِ وَ تَمامُ الشُّکرِ قَولُ الرَّجُلِ اَلحَمدُ لِلّهِ رَبِّ العالَمین»(الحقائق، ص 151 و اخلاق شبر، ص 237)
شکر نعمت پرهیز از کارهای حرام است و شکر کامل این است که انسان بگوید: «الحمد للّه ربّ العالمین».
امام صادق علیه السلام:
«ثلاث لایضرّ معهنّ شی ء: الدّعاء عند الکرب و الاستغفار عند الذّنب و الشّکر عند النّعمة»
(جامع السعادات، ج 3، ص 192 و اخلاق شبر، ص 236)
وجود سه چیز است که با وجود آن ضرری متوجه انسان نمی گردد: دعا به هنگام سختی، استغفار موقع گناه و شکر به هنگام نعمت.
امام صادق علیه السلام:
« کان رَسُولُ اللّهِ: اِذا وَرَدَ عَلَیهِ اَمرٌ یَسرُّهُ قالَ اَلحَمد لِلّهِ عَلی هذِهِ النعمَةِ وَ اِذا وَرَدَ عَلَیهِ اَمرٌ یَغتَمُّ بِهِ قالَ اَلحَمدُ لِلّهِ عَلی کُلِّ حالٍ»
(الحقایق، ص 151)
وقتی موضوعی پیش می آمد که رسول خدا(ص) را خوشحال می کرد می گفت: خدای را سپاس می کنم بر این نعمت و آنگاه که موضوعی پیش می آمد که او را غمناک می ساخت می گفت: حمد مخصوص خدا در هر حال است.
