سندروم روده تحریک‌پذیر (IBS) یک بیماری گوارشی شناخته شده که اولین قدم برای درمان اطمینان بخشی بیمار نسبت به عدم تبدیل این سندروم به بدخیمی است.
آشنایی با بیماری سندروم روده تحریک‌پذیر
نفخ، درد شکم و تغییرات اجابت مزاج از مهم‌ترین علائم سندروم روده تحریک‌پذیر دانست و افرادی که سه روز در ماه به مدت شش ماه علائم این بیماری را داشته باشند، به این عارضه مبتلا هستند.
علائم این بیماری بیشتر در صبح و به صورت دردهای شکمی ظاهر و اغلب با اجابت مزاج برطرف می‌شود. شرط اصلی برای تشخیص این بیماری این است که شواهد بیماری‌های ارگانیک مانند خونریزی، کم خونی، کاهش وزن، انسداد روده، اسهال شدید و دردهایی که منجر به بیدار شدن بیمار از خواب می‌شود، دیده نشود.
سندروم روده تحریک‌پذیر در سنین جوانی و در زنان بیشتر بروز می‌کند و بیشتر روده بزرگ را درگیر می‌کند. همچنین استرس‌های محیطی – شغلی احتمال ابتلا به این بیماری را افزایش می‌دهند.
در صورت مشاهده علائم، طبق معیارهای تشخیصی و در صورتی که بررسی‌های اولیه آزمایشگاهی و رادیولوژیک منفی باشد، تشخیص به طور تقریبی قطعی است و تنها در گروه خاصی از بیماران جهت رد ابتلا به بیماری‌های التهابی و تومورال، انجام کولونوسکوپی ضروری است.
سندروم روده تحریک‌پذیر یک بیماری مزمن گوارشی است و ممکن است بیمار سال‌ها با آن مواجه باشد و به همین دلیل همکاری مناسب با پزشک تا حدود زیادی از پیشرفت و شدت علائم را می‌گیرد.
بروز علائم جدید مانند خونریزی گوارشی، کم‌خونی و لاغری در بیمارانی که با تشخیص IBS سال‌ها تحت درمان هستند، نیاز به پیگیری جدی دارد و این علائم مرتبط با سندروم روده تحریک‌پذیر نیست.
در موارد معدودی علاوه بر درمان‌های رایج تغدیه‌ای و دارویی، مداخلات روان‌پزشکی نیز انجام می‌شود و بیمار تحت مشاوره قرار می‌گیرد.
