لفور یکی از دهستانهای ششگانه شهرستان سواد کوه در استان مازندران در شمال ایران است.این دهستان از سمت جنوب به ارتفاعات رشتهکوه البرز، از سمت غرب به منطقه قرآنتالار(شهرستان بابل) و از سمت شرق به جنگلهای منتهی به بخش زیراب و جوارم و از سمت شمال به جنگلهای منتهی به بخش شیرگاه محدود است. دهستان لفور از29 آبادی و روستا تشکیل شدهاست که مهمترین روستاهای آن عبارتاند از [نفتچال](شامل روستای نفت چال و آبادیهای پلیکا، سیاهکلا، قاضیکلا، پاپک، تاشیه، سوته، تپه سر, خربمرد)، بورخانی، دهکلان، لفورک، گشنیان، شاهکلا، مرزیدره، پاشاکلا، میرارکلا، اسبوکلا، چاشتخوران وامام کلا، چاکسرا، حجیکلا، درزیکلا، رئیسکلا، رنگو، سنگسی، شارقلت، عالمکلا، غوزک رودبار، کالیکلا، کفاک، گالشکلا، لودشت و مرزیدره می باشد.براساس آخرین سرشماری عمومی کشور در سال 1385 جمعیت این منطقه 4826 نفر و مساحت آن با احتساب مناطق جنگلی ان حدود هشت هزار هکتار میباشد.
لفور از مجموعه درهها و ارتفاعات تشکیل شدهاست که بلندترین نقطه آن بنام روستای بورخانی، 1651 متر از سطح دریا ارتفاع دارد. حوزه ارتفاعات و درههای لفور شامل ارتفاعات منطقه امام کلا ودره مرزیدره، دره میرارکلا، دره آذز(خربمرد) ارتفاعات اسبوکلا و دره موزین را تشکیل میدهند که ارتفاع آنها از غرب به شرق و متمایل به سمت رشته کوه البرز افزایش مییابد که این درهها و ارتفاعات به به درهها و ارتفاعات وسو منطقه لفور را در غرب شهرستان سوادکوه پدید آوردهاند که دارای جنگلهای انبوه و بسیار زیبائی میباشد. درههای مذکور رودخانههای کوچک آذررود، گتو، و بولک را ایجاد میکنند که پس از هم پیوستن به یکدیگر در پایین دست روستای مرزیدره رودخانه بابل (در زبان محلی لفور حرف ب دوم با کسره خوانده میشود- از قبل از تغییر اسم شهر بابل از بارفروش در سال 1310) را تشکیل میدهند.بابلرود طول تقریبی 78 کیلومتر دارد که به این ترتیب از لفور سر چشمه میگیرد. و پس از طی این مسیر در بابلسر به دریای خزر میریزد. به این ترتیب لفور سرچشمه بابل رود است. کمترین عرض این رودخانه 10 متر و بیشترین عرض آن 80 متر است. دبی سالانه این رودخانه در استگاه بابل 3/561 میلیون متر مکعب است که کمترین میزان آبدهی آن در ماههای تیر و مرداد است. سد البرز با ارتفاع 72 متر در دهستان لفور بر روی رودخانه بابل احداث شدهاست. این سد خاکی در منطقهای واقع شدهاست که به لحاظ تاریخی دارای اهمیت زیادی است.
منبع : کویرها و بیابانهای ایران