درمان
درمان غیرجراحی: روش‌های غیرجراحی درمانی بیرون‌زدگی اعضای لگن، شامل درمان رفتاری محافظه‌کارانه و استفاده از وسایل مکانیکی هستند. درمان غیرجراحی، معمول در موارد زیر انتخاب می‌شود: در زنان مبتلا به پرولاپس خفیف تا متوسط، برای زنانیکه تمایل دارند قدرت باروری خود را حفظ کنند، در زنانی که امکان جراحی وجود ندارد و همچنین برای زنانی که تمایلی به جراحی ندارند.
درمان محافظه‌کارانه: درمان محافظه‌کارانه، شامل تغییرات شیوه زندگی و یا مداخلات فیزیکی مانند ورزش‌های عضلات کف لگن (PFMT) می‌باشد. این نوع درمان در موارد بیماری خفیف تا متوسط به کار می‌رود و نقش واقعی آن در درمان بیرون‌زدگی و علائم همراه آن مشخص نشده است.
اهداف درمان محافظه‌کارانه به شرح زیر است
1- پیشگیری از تشدید بیرون‌زدگی
2- کاهش شدت علائم
3- افزایش قدرت، استحکام و حمایت از ساختار عضلانی کف لگن
4- اجتناب از ملاحظات جراحی و یا به تعویق انداختن آن. تغییرات شیوه زندگی شامل کاهش وزن و کاستن از فعالیت‌های افزایش‌دهنده فشار داخل شکمی است.
وسایل مکانیکی: وسایل مکانیکی مانند سپاری، معمولاً برای زنانی به کار می‌روند که بنا بر دلایل طبی قادر به عمل جراحی نیستند، تمایلی به جراحی ندارند و یا بیرون‌زدگی اعضای لگنی آنان به حدی شدید است که سایر روش‌های غیرجراحی برای آنها غیرقابل اجراست. این وسایل برای زنان حامله و یا زنان بسیار مسن نیز قابل استفاده هستند. سن بالای 65 سال، ابتلا به بیماری‌های طبی شدید و وجود فعالیت جنسی، با کاربرد موفق این وسایل در ارتباط می‌باشد.
س از 6-2 ماه پیگیری، 92-77 درصد زنانی که در آنها سپاری با موفقیت کار گذاشته شده بود، ابراز رضایت کردند. عوارض احتمالی استفاده از سپاری، شامل ترشح و بوی بد واژن می‌باشد و ممکن است بسیاری از محل خود خارج شود و یا برعکس، به حدی بزرگ باشد که باعث خراشیدگی یا تحریک محل گردد.
درمان جراحی: هدف اصلی جراحی، تسکین علائم (که ممکن است ناشی از بیرون‌زدگی اعضای لگنی باشد) و در اکثر موارد، اصلاح ساختمان واژن است؛ به نحوی که عملکرد جنسی بدون آثار جانبی یا عوارض شدید، حفظ شود یا بهبود یابد. قانون محکمی در مورد زمان انجام جراحی وجود ندارد. بسیاری از زنان مبتلا در درجات پیشرفته‌تر پرولاپس، دارای علائم کم و یا فاقد علائم هستند؛ در حالی که برخی بیماران مبتلا به درجات خفیف‌تر بیماری، مشکلاتی دارند که بیمار آنها را علائم شدید می‌نامد.
به‌طور کلی، جراحی باید برای بیمارانی انجام شود که درمان محافظه‌کارانه داشته‌اند، اما نتیجه‌ای نگرفته‌اند و یا بیمار تحلیلی به درمان محافظ‌کارانه ندارد. همچنین، بیرون‌زدگی باید علامت‌دار و یا مساوی یا بالاتر از درجه 2 همراه با پیشرفت آشکار باشد. برای همه بیماران باید امکان استفاده از درمان‌های محافظه‌کارانه، در موارد مناسب وجود داشته باشد. روش‌های جراحی، شامل جراحی واژینال، شکمی و لاپاراسکوپیک و یا روش‌های ترکیبی است.
بسته به وسعت و محل بیرون‌زدگی، عمل جراحی ممکن است شامل ترکیبی از ترمیم‌ها در جهت اصلاح و ترمیم بخش قدامی (جلویی) واژن، ترواژن، بخش خلفی (عقبی) واژن و ناحیه شرمگاهی بیرونی باشد. جراحی ممکن است هم‌زمان برای درمان بی‌اختیاری ادرار یا مدفوع نیز صورت گیرد. جراحی، با توجه به نوع و شدت بیرون‌زدگی اعضای لگنی، مهارت و تجربه جراح، تمایل بیمار و پیامدهای مورد انتظار یا مورد نظر جراحی انتخاب می‌شود...
برای خواندن بخش اول -افـــتادگی رحــم؛ درد سر بعد زایمان - اینجا کلیک کنید.
