ویتامین B6 نیز جزء ویتامین‌هایی است که طیف وسیعی از داروها مانند داروهای ضدبارداری، هیدرالازین، ایزونیازید، پنی‌سیلامین و نئومایسین‌ها می‌توانند باعث کمبود آن شوند، اما مصرف مکمل ویتامین B6 به هنگام مصرف دارو باید با مشورت پزشک باشد، زیرا می‌تواند باعث کاهش اثر بخشی برخی داروها مانند فنی توئین و فنوباربیتال شود و یا تشدید عوارض جانبی دارو نظیر افزایش حساسیت به آفتاب را هنگام مصرف دارو به دنبال داشته باشد.
ویتامین B2 به هنگام مصرف داروهای آنتی‌کلینرژیک که در موارد کرامپ‌های شکمی، آسم، افسردگی و غیره استفاده میشوند، به میزان کمتری جذب می‌شود. متوتروکسات، فنی‌توئین، پروبنسید و دیورتیک‌های تیازید نیز باعث کاهش جذب ویتامین B2 و یا افزایش دفع ادارای آن میشوند.
ضد افسردگی‌های سه حلقه‌ای باعث کاهش سطح این ویتامین میشوند، اما بالا نگه داشتن سطح ویتامین B2 به هنگام مصرف این داروها باعث بهبود اثر بخشی آنها می‌شود. ویتامین B2 نباید همراه با تتراسایکلین‌ها مصرف شود.
سطح عنصر روی توسط داروهای پایین آورنده فشارخون و مهارکننده‌های استیل کولین استراز کاهش می‌یابد. البته داروی مدر آمیلوراید باعث بالا نگه داشتن آن در خون می‌شود و مکمل روی همراه با داروی آمیلوراید نباید مصرف شود. داروهای مدر تیازیدی باعث کاهش سطح روی میشوند و ممکن است سطح روی در افراد مصرف‌کننده این دارو توسط پزشک کنترل شود.
از آنجایی که روی به عملکرد سیستم ایمنی کمک می‌کند، نباید با داروهای مهار کننده سیستم ایمنی نظیر کورتیکواستروئیدهایی چون پردنیزولون مصرف گردد. روی اثر بخشی آنتی‌بیوتیک‌های تتراسایکلین و کوینولون‌ها مثل سیپروفلوکساسین و همچنین داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی را نیز کاهش می‌دهد.
سیس پلاتین که در شیمی درمانی از آن استفاده می‌شود و همچنین دفروکسامین که در بیماران مبتلا به تالاسمی مصرف می‌شود، باعث افزایش دفع روی می‌گردند، ولی مصرف مکمل همراه آنها توصیه نمی شود.
منیزیم نیز به دنبال مصرف دیورتیک‌های حلقوی مانند فروزماید، لازیکس و تیازیدها به مقدار زیادی دفع می‌شود و گاه مکمل منیزیم توسط پزشک برای این افراد تجویز می‌شود، در حالی که باید از مصرف مکمل‌های حاوی منیزیم و حتی داروهای حاوی منیزیم مانند ملین‌ها و آنتی اسیدها همراه با لووتیروکسین، سیپروفلوکساسین، تتراسایکلین‌ها و همچنین آلندرونات که برای پوکی‌استخوان مصرف می‌شود، خودداری نمود، زیرا مصرف آنها اثربخشی داروها را کاهش می‌دهد و باید حداقل 2 ساعت فاصله بین مصرف هریک لحاظ شود.
همچنین مکمل‌ها و داروهای حاوی منیزیم ممکن است عوارض جانبی داروهای فشارخون و مهار کننده‌های کانال کلسیم را از قبیل حالت تهوع، سرگیجه و احتباس آب به ویژه در زنان باردار افزایش دهند.
دیجوکسین یکی دیگر از داروهایی است که باعث کاهش سطح منیزیم می‌شود. از طرفی وجود سطح کافی منیزیم برای اثربخشی کافی این دارو لازم است، بنابراین گاه سطح منیزیم خون بیماران مصرف‌کننده دیجوکسین کنترل می‌شود.
برای خواندن بخش اول- غذاها و داروهایی که با هم تداخل دارند- اینجا کلیک کنید.
