روزنامه قانون - محمدسجاد بهی: امیر علی اکبری را همه در دنیا می شناسند. جنگجو یا گلادیاتور ایرانی که آوازه اش از شرق تا غرب کره خاکی پیچیده و پرچم ایران با دستان پر توان او در دنیای خشن انسان ها به اهتزاز در آمده است. وطن و مادر تنها دلخوشی های او در این دنیا هستند. اگرچه به سنت ها پایبند است اما برای ازدواج به هیچ عنوان سنتی فکر نمی کند! با ما همراه باشید تا به شما بگوییم چگونه قهرمان ایرانی پس از تحملِ چند سالِ پرفشار و زندگی در غربت، به اوج قله رسید تا ایرانیان به او افتخار کنند.
کمی از MMA بگویید. بسیاری از دوستداران ورزش های رزمی اطلاعات چندانی از این رشته ندارند. آیا یکدیگر را به این شدت می زنید؟!
Mix Marshal Arts . یعنی مجموع هنرهای رزمی. یعنی هرهنری که ورزشکار بلد است! مسابقات آن در سه راند پنج دقیقه ای برگزار می شوند. بین هر پنج دقیقه یک دقیقه استراحت وجود دارد. اگر شما ضربه سنگین بزنید که حریف ناک اوت یا بی هوش شود، بازی تمام است. یا در موقعیتی قرار می گیرید که شما مدام به او مشت می زنید و او نمی تواند دفاع کند، داور تشخیص می دهد که بازی تمام است. یا فنی می‌زنید که حریف نمی‌تواند مقاومت کند، ممکن است جایی از بدن او بشکند یا خفه بشود، داور بازی را تمام می کند. یا اینکه هیچ کدام از این اتفاقات نمی افتد و سه راند را کامل بازی می کنیدو در انتها امتیازها را می شمرند و برنده را اعلام می کنند.
شما کشتی گیر بودید و ناگهان از این رشته سردرآوردید.
اتفاقاتی افتاد و باعث شد از کشتی بیرون بیایم. پس از آن دو پیشنهاد خوب داشتم که یکی از آن ها از شرکت آمریکایی پارادایم بود و با آن ها به توافق رسیدم. مرا به کمپی در تایلند فرستادند و در آنجا سه سال آموزش دیدم. پس از سه سال آموزش، شروع کردم به مبارزه در مراحل پایین و در حال حاضر در بهترین سطح جهان بازی می کنم و رنک من در رنکینگ جهانی تمام فایترهای دنیا، 25 است.
در ایران دیده شده که مبارزات زیرزمینی انجام می شود و شرط بندی های کلانی نیز در آن وجود دارد. در این فضا کار کرده اید؟
در مورد مبارزات زیرزمینی یک موضوعی را بگویم. از زمانی که فیلم فرانکی آمد و نشان داد که او می رفت زیرزمین ومبارزه می‌کرد و شرط بندی می‌کردند، یک ذهنیت نادرستی به وجود آمده که متاسفانه حتی در فیلم های ایرانی نیز وجود دارد! ما به هیچ عنوان مبارزه زیرزمینی نداریم. فایت زیرزمینی و شرط بندی دروغ محض است. سازمانی هست در ایران به نام IFC که مسابقات را بدون مجوز برگزار می کند اما زیرزمینی نیست. تلویزیون اینترنتی دارد و در اینستاگرام هم مسابقات را پخش می کند. اینگونه نیست که شما را ببرند زیرزمین و در یک جای کثیف و تاریک بازی کنید! شیک و مرتب مسابقات را برگزار می‌کنند و فقط مجوز ندارند. در هیچ کجای دنیا فایت زیرزمینی نداریم. فقط یک نوع دعوای خیابانی داریم که در آمریکاست. ورزشکاران مخصوص خودش را داردکه در خیابان مبارزه می‌کنند و شرط بندی می شود و فقط بوکس است. مانند MMA نیست. MMA در هیچ کجای دنیا زیرزمینی برگزار نمی شود.
منبع درآمد شما از کجاست؟
اول اسپانسرهای شخصی که خودمان می گیریم و بعد قراردادی که با آن سازمان یا لیگ می بندیم. شما وقتی با یک سازمان قرارداد می بندید، برای بازی یک پولی می‌گیرید، برای برد یک پولی می گیرید، برای ناک اوت در راند اول یک پولی می گیرید، برای ناک اوت در راند دوم یک پولی می‌گیرید و... شما اگر وارد مسابقه شوید و در راند اول حریف را ناک اوت کنید، بهترین پول آن شب را گرفته اید. اصل در آمد از قراردادی است که با سازمان بسته اید. به جز این اسپانسرهای شخصی نیز هستند که درآمد آن فقط برای فایتر است و به سازمان یا کسی پولی نمی رسد.
در کودکی و نوجوانی اهل دعوای خیابانی واین‌قبیل مسائل بودید؟
در بچگی همه ما این مسائل را داشته ایم! حالا هرکس بسته به منطقه زندگی‌اش فرق داشته، کسی که در شمال شهر زندگی می کرده شاید آرام و کسی که در جنوب شهر بوده با چوب دعوا کرده است! من از 11 سالگی مشغول ورزش بودم. صبح و بعدازظهر تمرین کرده ام. بیشتر وقتم را در باشگاه گذرانده ام. مربیانی که داشتم مراقب بودند راه کج نروم چون شما وقتی ورزش می کنید به خصوص در کشتی، از همسن و سال های خودت قوی‌تر می شوی و شاید دوست داشته باشی به آن ها زور بگویی! چون کشتی‌گیر بودم، در مدرسه همیشه مرا مبصر یا انتظامات می گذاشتند تا کسی دعوا نکند! در کل اهل دعوا در خیابان نبودم و بیشتر وقتم را مشغول ورزش بودم.
بهترین و بدترین مبارزه ای که داشته اید از نظر خودتان کدام بوده است؟
بهترین مبارزه من با تیلور بود که خیلی سر و صدا فراوانی به پا کرد. پیش از مسابقه نیز با هم کری خوانی کردیم. بازی آخرم را نیز دوست داشتم، به خاطر اینکه مادرم در سالن بود. پس از 15 سال فعالیت در ورزش حرفه ای برای اولین بار مادرم بازی مرا از نزدیک تماشا می کرد و این اتفاق برای من مهم و جالب بود. بدترین بازی من با کروکاپ بود ،چون در دو روز، سه بازی داشتم. پشت پایم پاره شده بود، خسته بودم، دستم آسیب دیده بود اما چون مسابقه برای کمربند بود باید بازی می کردم؛ در غیر این صورت کلی رنک از دست می دادم و پولی هم به من نمی‌رسید. روی رینگ رفتم، راند اول ناک اوت شدم. بازی خوبی نکردم شاید اگر سالم بودم، نمی گویم می توانستم او را ببرم اما می‌توانستم بازی بهتری انجام بدهم.
گفته بودید که مادرتان زمانی که بازی دارید خیلی استرس دارد، چطور شد که به سالن آمد تا مسابقه شما را تماشا کند؟
در این مدت آپدیت شده است! (با خنده) روزهای اول به هیچ عنوان مبارزاتم را نگاه نمی کرد و فقط می پرسید که برده ام یا باخته ام! مدتی که گذشت، بازی ها را پس از اینکه تمام می شدند، نگاه می کرد. پس از آن چند بازی را به صورت مستقیم از گوشی نگاه کرد و بازی آخر را به سالن آمد! شاید در آینده کنار رینگ بنشیند و مرا کوچ (مربی‌گری) کند!
پس از بازی به شما چه گفت؟
بلافاصله پس از بازی او را به رختکن آوردند. دیدم رنگش پریده و دستانش یخ زده است! گفتم حالت چطور است،گفت وقتی حریفت به تو مشت می زد، نزدیک بود از حال بروم اما بعد از آن بهتر شدم! گفتم بازی بعدی هم برای تماشا به سالن می آیی، گفت؛ امروز آپدیت شدم و بازی بعدی هم می آیم!
در خارج از کشور طرفدار زیادی دارید؟
در خارج از کشور دو دسته طرفدار داریم. یکی ایرانیان هستند که بیشتر از مردم داخل مسابقات و بازی ها را دنبال می کنند؛ به خاطر اینکه این رشته در خارج از ایران شناخته شده تر است. دوم مردم کشورهایی هستند که در آنجا بازی کردم ،مانند ژاپن. یک سال و نیم در ژاپن بازی کردم و حدود هفت مسابقه داشتم و ژاپنی هایی که طرفدار این رشته هستند، جذب شدند. در حال حاضر نیز در روسیه بازی می کنم و رفته رفته طرفداران روسی بیشتر می شوند.
ادامه دارد...
