کتاب

خودش می‌گفت: «مدتی که در ارتش نبودم سه ماه از سال رئیس اتوبوسرانی عراق بودم و سه ماه دیگه رو می‌رفتم اروپا عیاشی.» صدام همان اول به او قول‌هایی داده بود...

نویسنده اثر با نگاهی طنز و انتقادی به مفاهیمی مانند عشق، ایران قبل و پس از انقلاب، و بحران‌های سیاسی و اجتماعی و فضای مجازی در دل یک داستان بلند پرداخته و ارتباط میان گذشته و حال را کاوش می‌کند.

چیزی که بیشتر از همه آزارش می‌داد وجود «بشاره» توی زندان بود و چقدر دلش می‌خواست در یک گور خفته باشد. به مسئول زندان و تمامی زندانبانان سفارش کرد تا جایی که می‌توانند با بشاره بدرفتاری کنند...

مرخصی که می‌آمد باز دنبال کار تفحص بود. یک نایلون دستش می‌گرفت پر از نقشه و مدارک جنگ، از لشکر به ستاد از ستاد به سازمان جغرافیایی از اینجا به آنجا. می‌گفتیم لااقل مدارکت را بگذار توی کیف...

به سنگر که رسید چند رزمنده که جلوی در ایستاهد بودند مانعش شدند. یکی از آنها که برادر کریمی صدایش می‌کردن، گفت: کجا اخوی؟ با این سر و وضع می‌رن مجلس دعا؟ نمی‌خوایین یاد بگیرین اینجا چاله میدون نیست!

اکبرپور در زمینه خوانندگان کتابهایش می‌گوید "زمانی که یک اثری هنری شکل گرفت واقعا مرز بزرگسال و کودک نمی‌شناسد. کتاب یا به مرز ادبیت می‌رسد یا نمی‌رسد اگه به مرز ادبیت رسید دیگر کتاب مال همه سن‌هاست.

لحظات اول روحیه‌ها خوب بود. می‌گفتیم و می‌خندیدیم. اما وقتی تاریکی بطور کامل منطقه را فراگرفت دلهره سراغ‌مان آمد. هر کدام از چیزی ترس داشتیم؛ سقوط بهمن، سیلاب و از همه بدتر حمله نیروهای ضد انقلاب...

جواب داده‌: «اگه بدونی اون آدم با آبرویی که می‌خواست برای خرید جهیزیه دخترش، کلیه‌اش رو بفروشه حالا با گرفتن وام قرض الحسنه، چقدر دعا می‌کنه مثل من دلت قرص می‌شه.»

همسرم به کوچک‌ترین چیزهایی که دوست داشتم توجه می‌کرد، من صدای جیرجیرک و قورباغه‌ها را دوست دارم؛ قبل از نماز صبح بیدارم کردند و کنار برکه رفتیم، فقط به خاطر این که من صدایی را که دوست دارم، بشنوم.

در کنار واژۀ کُرد در ادبیاتِ شاعران، گاه در برخی از آثار؛ برای نمونه شاهنامه فردوسی و خمسه نظامی، به هویت و وجود کُردها در قالب یک روایت طولانی و نه‌اشاره‌ای، توجه شده است؛ یعنی به خاستگاه و پیدایش‌شان و همچنین کم‌وبیش به ویژگی‌های اخلاقی، روانی، اجتماعی آن‌ها نیز نظر افکنده شده است.