بررسی فصل اول و دوم سریال Narcos: ظهور و سقوط امپراطوری توهم

«نارکوها» Narcos، به داستان کارتل بدنام کلمبیایی، “مِدِلین” می‌پردازد؛ ظهور و سقوط پادشاه قاچاق کوکائین پابلو اسکُبار Pablo Escobar و مأمورین سازمان مبارزه با مواد مخدر که در تعقیب و شکار او هستند. داستان به شکل گسترده‌ای از زاویه دید اسکبار (با بازی هنرپیشه برزیلی واگنر موراWagner Moura) و مأمور سازمان مواد مخدر آمریکا، استیو مورفی (بوید هالبروک Boyd Holbrook) بیان می‌شود؛ که در مقابل هم قرار می‌گیرند و یک جنگ تمام عیار را شکل می‌دهند. داستان از روزهای اول نبرد مواد مخدر شروع می‌شود؛ زمانی که بزرگ‌ترین متخلفان “هیپی‌هایی با دمپایی ابری ” هستند با یک کیلو ماری‌جوانا و در ادامه این تبدیل می‌شود به جنگ‌های خشونت‌بار و خون‌آلود بین اعضای کارتل که تُن‌ها کیلو کوکایین را جابه‌جا می‌کند و مأموران کلمبیایی، مکزیکی و آمریکایی. مبارزهایی که حداقل جان 4000 نفر را در طول دو دهه گرفت. مجموعه «نارکوها» با این میان نوشته که راوی آن را می‌خواند شروع می‌شود:

 رئالیسم جادویی تعریف موقعیتی واقع‌گرایانه بسیار دقیق و با جزئیات بالا است که با چیزی بیش از حد عجیب و غیرقابل باور مورد هجوم واقع می‌شود. دلیل خاصی وجود دارد که چرا مهد رئالیسم جادوئی کلمبیا است…

«نارکوها» سریالی آمریکایی در ژانر جنایی، ساخته کریس برانکاتو Chris Brancato، کارلو برنارد Carlo Bernard و داگ میرو Doug Miro است. واگنر مورا (پابلو اسکُبار)، بوید هالبروک (استیو مورفی)، پدرو پاسکال Pedro Pascal (خاویر پِنیا) و جوانا کریستی Joanna Christie (کُنی مورفی) از هنرپیشگانی هستند که در این سریال به ایفای نقش پرداخته‌اند. فصل اول مجموعه که شامل 10 اپیزود است در بیست و هشتم آگوست 2015 در شبکه “نتفلیکس” به روی آنتن رفت. پخش فصل دوم از دوم سپتامبر 2016 آغاز شد این فصل نیز شامل 10 اپیزود است. زبان اصلی مجموعه انگلیسی و اسپانیای است.
در آوریل 2014 برای اولین بار اعلام شد که این مجموعه از طریق یک قرارداد همکاری بین “نتفلیکس” و شبکه اسپانیای زبانِ “تِلِ موندو ” در حال ساخت است. فیلم‌نامه مقدماتی مجموعه توسط کریس برانکاتو نوشته شد و فیلم‌ساز برزیلی خوزه پادیلا کارگردانی آن را به عهده گرفت. خوزه پادیلا کارگردان فیلم «یگان ویژه» ساخته سال 2007 است (این فیلم هم از نظر تجاری هم از نظر منتقدین موفق بود و برنده خرس طلایی از جشنواره فیلم برلین شد). در اسپانیایی اصطلاح “نارکو” مخفف کلمه “نارکوترافیکانته” است به معنای “قاچاقچیان مواد مخدر”. پیش از این در آمریکا اصطلاح “نارک” یا “نارکو ” به افسر متخصص از نیروی پلیس مواد مخدر اطلاق می‌شد.
در اسپانیایی اصطلاح “نارکو” مخفف کلمه “نارکوترافیکانته” است به معنای “قاچاقچیان مواد مخدر”. پیش از این در آمریکا اصطلاح “نارک” یا “نارکو” به افسر متخصص از نیروی پلیس مواد مخدر اطلاق می‌شد. مورفی و پنیا دو مأموری هستند که پابلو اسکُبار را به زیر کشیدند. شکار رهبر بدنام کارتل مدلین داستانی است که در دو فصل اول مجموعه به نمایش درآمد که در آن هر دو مأمور به عنوان مشاوران مجموعه به خدمت گرفته شدند. پس از مرگ اسکُبار در دوم دسامبر 1993، مورفی و پنیا تصمیم گرفتند داستان خود را به هالیوود ببرند. مورفی می‌گوید: ما سعی کردیم کاری بکنیم و با چند نفر صحبت کردیم و آنها ایده‌های احمقانه و دیوانه‌واری را درباره این که چه‌کاری می‌خواهند بکنند بیان کردند. ما هر دفعه ناامیدتر قبل می‌شدیم و این ارزش ناراحتی را نداشت.
بنابراین این دو پیشنهاداتی که به سویشان سرازیر می‌شد را رد می‌کردند تا زمانی که با کسانی ملاقات کردند که تبدیل به سازندگان «نارکُز» شدند. مورفی به خاطر می‌آورد که در طول ملاقاتی در واشنگتن دی. سی به اریک نیومن این گونه گفت که: “تنها شرطی که من و خاویر داریم این است که با هرکسی که این کار را انجام دهیم، نمی‌تواند به هیچ طریقی پابلو اسکُبار و کارتل مدلین را شکوهمند و قهرمانانه به تصویر بکشد “. او در ادامه می‌گوید: “ما موفق شدیم. اریک صد درصد به قولی که داده بود عمل کرد “. هرچند «نارکوها» دراماتیزه شده است، نیومن می‌گوید مجموعه در نمایش واقعیت و تخیل پنجاه-پنجاه عمل کرده است و آنها در مورد ترتیب زمانی حوادث به طور کامل براساس واقعیت پیش رفته‌اند. پنیا می‌گوید: “ما به آنها گفتیم که اتفاقات در واقع چگونه رخ داده است. در اینجا برخی مسائل هنری وجود دارد اما خط زمانی آن دقیق است”.

فصل اول به طور کلی نقدهای مثبتی از منتقدان دریافت کرده. سایت “روتِن تومِیتو” با بررسی چهل و پنج ری‌ویو رتبه 78 از صد را به آن داده و در بخش نظر منتقد این‌چنین نوشته:

«نارکوها» فاقد کارکترهای است که باعث همدلی و دلسوزی شما شود اما بازی‌های خالص و قوی آن و داستانی که سرعت پیشروی سریعی دارد به اندازه کافی هست تا اذهان را از طرح‌های مشابه دور کند و بیننده به درون خود جذب کند.

فصل یک در “متاکریتیک “ رتبه 77 از صد را براساس نوزده نقد که به‌طور کلی مثبت بوده‌اند را دریافت کرده. “آی جی اِن ” به فصل اول امتیاز 7٫8 از 10 را داده و گفته: ” این مجموعه به وقایع رخ داده وفادار است اما گاهی اوقات از آن تخطی می‌کند. از ظهور پابلو اسکُبار و تعقیب و شکاری که او را به زیر می‌کشد با اجراهای درخشان صحنه‌های پرتنش که به‌ رنگ و لعاب آن می‌افزاید. ترکیب فیلم‌های آرشیوی با آن به ما یادآوری می‌کند که وحشت به تصویر کشیده شده واقعاً رخ داده است اما به همچنین موفق به ارائه اسکُباری می‌شود که قابل دفاع و توجیه‌پذیر نیست اما به شکل ترسناکی قابل همدردی است”. تیرداد درخشانی منتقد روزنامه “فیلادلفیا اینکوایِرِر” فصل اول را با دید مثبتی نگاه کرده و آن را این‌گونه توصیف کرده:

 قوی و مشتاقانه، روشنگر، درخشان، مرعوب کننده و اعتیاد آور

«نارکُز» یک درام با کانسپتی سطح بالا در بهترین حالت ممکن است “. منتقد تلویزیونی تیم گودمن از “هالیوود ریپورتر” نیز نظر مثبتی نسبت به فصل اول داشته و می‌گوید: این مجموعه خیلی سریع شما را به داخل داستان می‌برد و سرعت خود را پیدا می‌کند. ما قدرت بازی مورا را از همان ابتدا می‌بینیم و باید این اعتبار را به او به دهیم که هرگز به شکل اغراق‌آمیز و پرزرق‌وبرق رعب آور نیست یا به کلیشه‌های پادشاهان مخدری که ما تاکنون به آن عادت داریم نزدیک نمی‌شود. به همچنین این اعتبار را نیز باید به پادیلا (کارگردان مجموعه) بدهیم که احساس مستند بودن را برای «نارکوها» به ارمغان می‌آورد.
نانسی دِوولف اسمیت از “وال استریت جورنال” می‌نویسد:

سیستم راوی/ دانای مطلق، به‌خوبی برای چنین داستان پیچیده‌ای که در برگیرنده سال‌های زیاد و مجموعه متنوعی از بازیگران است کار می‌کند.

فصل دوم مجموعه نقدهای بیشتر و بهتری نسبت به فصل اول دریافت کرده است. فصل دوم در سایت “روتِن تومِیتو ” براساس بیست ری‌ویو به رتبه 90 از صد دست یافته است. در بخش نظر منتقد این سایت چنین آمده: “فصل دوم «نارکوها» موفق به بالا بردن درجه ناخوشایندی و ناراحت کنندگی مجموعه در ادامه چیزی شده که نقل باشکوه زندگی پابلو اسکبار است”. در “متاکریتیک” فصل دو امتیاز 76 از صد را بر اساس سیزده نقد مثبت دریافت کرده. “آی جی اِن ” به فصل دو امتیاز 7٫4 از 10 را داده می‌گوید: این مجموعه ممکن است کمی در علاقه خود به پابلو اسکُبار زیاده‌روی کرده باشد اما من نمی‌توانم مجموعه را برای استفاده و بهره‌گیری از بهترین بازیگر و کارکترش مقصر بدانم.
فصل دو به طور کلی نقدهای مثبت زیادی از بسیاری از رسانه‌ها دریافت کرده. جاشوا آلستون منتقد “اِی وی کلاب ” اجرای مورا (پابلو اسکُبار) را مورد تحسین قرار داده و گفته است: “درحالی‌که مجموعه هرگز تلاش نکرده که ویرانگری اسکُبار را تلطیف کند، به شکل شگفت‌آوری او را قابل همدردی می‌کند؛ که این به شکرانه اجرای مؤثر و زیرکانه مورا است “. نیل جنزیلینگر از “نیویورک تایمز” می‌نویسد:  آقای مورا در مرکز تمام این‌ها به شکل نفوذناپذیری درخشان است.
جف جِنسِن منتقد مجله “اینترتینمنت ویکلی” نیز دیدگاه مثبتی نسبت به مجموعه دارد و می‌گوید:

درحالی‌که 10 اپیزود فصل اول در طول 10 سال رخ می‌دهد و اتفاقات این 10 سال را به نمایش می‌کشد، فصل دوم تنها روز آخر زندگی پابلو اسکبار درحال فرار را به تصویر می‌کشد. هر قسمت به‌شدت فشرده آن با سرعت حرکت می‌کند بدون آن‌که غنا، اتحاد وقایع ناخوشایند و تاکتیک‌های خشونت‌بار و وحشیانه‌ای که برای به دام انداختن اسکُبار به کار گرفته شده را قربانی کند.

تیم گودمن منتقد تلویزیونی از “هالیوود ریپورتر” می‌گوید:

آنچه که در ابتدای فصل دوم کار می‌کند این است که سقوط همیشه هیجان انگیزتر است، اگر نگویم جذب کننده تر، از صعود و اوج گیری. اسکبار از دست دادن قدرت را حس می‌کند و مورا برخی از بهترین اجراهای خود را ارائه می‌دهد همان‌طور که بیننده نگرانی و افکار درونی‌اش را در چهره‌اش می‌بیند.

این مجموعه در “گلدن گلاب” نامزد دریافت جایزه بهترین سریال تلویزیونی دارم و بهترین هنرپیشه مرد برای واگنر مورا شده است.

کپی برداری و نقل این مطلب به هر شکل از جمله برای همه نشریه‌ها، وبلاگ‌ها و سایت های اینترنتی بدون ذکر دقیق کلمات “منبع: بلاگ نماوا” ممنوع است و شامل پیگرد قضایی می شود.