به بهانه اکران پیش روی «شماره ۱۷ سهیلا»/ در بزنگاهِ تاریخ

سینماسینما، نیروان غنی پور:
از همین ابتدا می توان این یادداشت را با شکوه و گلایه نسبت به وضعیت موجود اسفناک اکران فیلم ها در سینمای ایران آغاز کرد و از همان بارها بدیهیات گفته شده گفت و گفت که چطور فیلم های خوب و سر و شکل دار پشت دیوار بلند اکران فیلم های نازل کمدی باقی می مانند در حالی که صاحبان این گونه فیلم ها هم تهیه کننده اند و هم سینمادار و هم پخش کننده پس شوربختانه طبیعی به نظر می رسد که آثار متفاوت به این زودی ها رنگ پرده را نبینند به مانند فیلم «شماره 17 سهیلا» که دو سال از زمان ساختش می گذرد و در سی و پنجمین جشنواره فیلم فجر مورد توجه منتقدان و تماشاگران هم قرار گرفت اما به تازگی نوبت اکران عید فطر سرانجام نصیبش شده است. در نتیجه مصداق «آب در هاون کوبیدن» می شود و باید از پرداخت بیش از حد به معضل اکران صرف نظر کرد و به خود فیلم پرداخت. به نظرم «شماره 17 سهیلا» فیلم دغدغه مند و مسئله اندیشی است و در بزنگاه تاریخ اجتماعی ما در روزگاری که هر روز شاهد رو شدن ناهنجاری های جنسی در لایه های گوناگون جامعه هستیم،تولید شده است. آن هم فیلمی با موضوعی خاص که به موقعیت بُحرانی نسلی می پردازد که به مرز میانسالی رسیده و به علت عدم امکان ازدواج چه از نظر مسائل اقتصادی و چه کاستی های اجتماعی،سلامت جسمانی و روانی شان تهدید می شود و سهیلا به عنوان شخصیت اصلی فیلم (با بازی تماشایی زهرا داود نژاد که شمایلی جذاب از یک زن با موقعیت فیزیکی ویژه و دغدغۀ شخصی به تاریخ سینمای ایران اضافه نمود) پس از توصیه پزشک اش جهت تعجیل برای ازدواج تا این که در چهل سالگی برای باردار شدن دچار اختلال نشود،خود دست به کار شده و به یکی از مؤسسه های همسریابی مراجعه می کند و در درازای این مسیر با ماجراهایی رو در رو می شود. شاخک های حساس محمود غفاری به عنوان نویسنده و کارگردان به خوبی این موضوع مهم را دریافت کرده و با پرهیز از هرگونه ادا و اطوار سینمایی در کارگردانی،روایت سر راست و روانش را به تصویر کشیده و شهامت و تشخیص به جای امیر سیّد زاده به عنوان تهیه کننده نقش مهمی در تولید این اثر تماشایی داشته است.
اشاره به بازی درخشان زهرا داود نژاد در نقش سهیلا شد که با هیبت و شکل و شمایل کمتر دیده شده از او این نقش را ارائه کرده که به نوعی غافلگیری اساسی فیلم است و به شکل انکارناپذیری مخاطب را با خود همراه می کند و در حال و هوای این روزهای سینمای ایران که بسیاری از فیلم سازانش در ساخت و پرورش شخصیت سینمایی، ناتوان هستند و بیشتر به تیپ سازی روی آورده اند بنابراین سهیلا از جایگاه ویژه ای برخوردار است و حتی از حالا می توان در کنار شخصیت های زن مشهور تاریخ سینمای ایران چون نایی (با بازی سوسن تسلیمی در باشو غریبه کوچک)، نوبر کردانی (فاطمه معتمدآریا)، طوبی (گلاب آدینه)، لیلا (لیلا حاتمی)، مهین مشرقی (کتایون ریاحی) و… قرار داد. بی تردید گذر زمان در پس اکران فیلم محمل مناسبی برای قضاوت این مهم است و باید دید که «شماره 17 سهیلا» چه اندازه در میان نسل اواخر دهه 50 و دهه 60 نفوذ می کند و در حافظه تاریخی یک نسل جای می گیرد اما هر چه هست این اثر قابلیت ها و ظرفیت های مهمی دارد و هر ذهن آگاه و حساسی را به تکاپو می اندازد.