روش‌های درمانی جدید در آسم شدید (۲)

ماکرولیدها (Macrolides)

ترولئاندومایسین ((Troleandomycin: گرچه این دارو دوز مصرفی متیل پردنیزون را در مطالعات مختلف کاهش داده، ولی تاثیر کمی در کنترل آسم و کاهش اثرات جانبی داشته است. به‌علاوه، در یک مطالعه نشان داده شده که استفاده طولانی‌مدت از این دارو موجب افزایش کلسترول خون و پوکی استخوان می‌شود.

کتولیدها (ketolides)

تلیترومایسین (Telithromycin): این دارو باعث تنظیم ایمنی می‌گردد. جانسون اتال در یک مطالعه نشان داد که تلیترومایسین حتی در کوتاه‌مدت باعث بهبود نشانه‌های آسم و عملکرد ریوی بیماران می‌شود؛ ولی در طولانی‌مدت هیچ اثر مثبتی در آسم مزمن ندارد. به نظر می‌رسد که تاثیر ضدالتهابی دارو در درمان آسم پدیده‌ای شناخته شده است و تحریک‌پذیری و عکس‌العمل بالای برونش‌ها را کاهش می‌دهد.

سولفات منیزیم

سولفات منیزیم به عنوان یک درمان جانبی در کنار روش‌های متداول کنترل آسم در نظر گرفته می‌شود. گفته شده که سولفات منیزیم وریدی در حملات آسم و همچنین آسم مقاوم به درمان موثر است. منیزیم موجب آرامش ماهیچه‌های صاف می‌شود و از انقباض دیواره برونش جلوگیری می‌کند.

به‌علاوه، منیزیم به عنوان یک آنزیم کوفاکتور در هوموستاز و حفظ ثبات عملکرد سلولی عمل می‌کند و باعث آزاد شدن استیل کولین و هیستامین از پایانه‌های عصبی کولی‌نرژیک و در نتیجه توده‌های سلولی می‌گردد. به نظر می‌رسد که مهم‌ترین نقش سولفات منیزیم جلوگیری از سرازیر شدن کلسیم در سلول‌های ماهیچه‌ای صاف دیواره برونش است. نوعی نقش ضدالتهابی منیزیم در آسم به خوبی شرح داده شده است. در بعضی مطالعات نوعی سولفات منیزیم استنشاقی مورد بررسی قرار گرفته است. نشان داده شده که ترکیب سولفات منیزیم استنشاقی و بتااگونیست (beta agonist) عملکردی ریوی را در بیماران آسمی بهبود می‌بخشد، ولی هیچ تاثیری در مدت بستری آنها در بیمارستان ندارد.

بنابراین، در آسم‌های شدید باید سولفات منیزیم را با یک بتااگونیست تنفسی مصرف کرد.

سیکلوسپورین – (Cyclosporine-A) CSA A

برخی مطالعات نشان داده‌اند که سیکلوسپورین (CSA) A تاثیر مثبتی در درمان آسم وابسته به کورتیکواستروئید دارد. CSA با پوشش دادن سیکلوفیلین و ممانعت از mRNA سیتوکین و کاهش CD4+ Tcell به عملکرد سلولی کمک می‌کند. به‌علاوه، این دارو IL-1، αTNF- ، رادیکال‌های فعال و سمی اکسیژن و سنتز پراکسید هیدروژن را کاهش می‌دهد. همچنین نشان داده شده است که این دارو فراخوانی (کموتاکسی) نوتروفیل و غلظت دریافت‌کننده IL-2 محلول در سرم را کاهش می‌دهد.

الکساندر و ال، در آزمایش اخیر خود متوجه شدند که تجویز سیکلوسپورین در بیماران مبتلا به آسم به مدت 12 هفته به ترتیب باعث افزایش 12 و 6/7 درصدی PEFR و FEVI شده است. همین مساله باعث کاهش 48 درصدی دوز مصرفی کورتیکواستروئید در بیماری حاد می‌شود. اثرات منفی دارو (تخریب سلول‌های کلیوی، لرزش غیرارادی، هیرسوتیسم یا رشد موهای زاید، افزایش فشارخون، مشکلات عفونی و تورم یا هیپرپلازی لثه) که از عوارض شایع CSA در آسم هستند، به شدت محدود می‌باشد. در یک مطالعه، ژیلبرت وال به این نتیجه رسیدند که CSA تنفسی کمترین جذب سیستماتیک را دارد و می‌توان آن را جایگزینی برای شکل خوراکی آن در نظر گرفت. همچنین فوکایا و همکارانش در یک مدل آزمایش حیوانی نشان دادند که سیکلوسپورین می‌تواند جذب سیستماتیک و همچنین واکنش‌های منفی و سمی دارو را کاهش دهد و در نتیجه باعث افزایش اثربخشی CSA شود.

فوروزماید

یکی از دلایل اصلی آسم ورزشی، تغییر در اسمولاریته برونشی سطح اپیتلیوم است. بنابراین، فوروزماید به عنوان یک درمان احتمالی آسم ورزی مورد توجه قرار گرفته است. مدرهای لوپ (Loop) به عنوان بازدارنده 2cl-/k+/Na+ عمل می‌کنند و در کلیه انسان نقش ناقل کمکی در بالا بردن لوله هنله را بر عهده دارند. فوروزماید در صورت مصرف خوراکی موثر نیست و برای اینکه اثر قابل ملاحظه‌ای داشته باشد باید به صورت تنفسی و با دوز بیش از حد طبیعی تجویز شود. (یعنی حدود 40-20 میلی‌گرم). مکانیزم عمل این دارو شامل کاهش عملکرد کانال‌های کلر در مجاری هوایی اپیتلیوم، جلوگیری از آزاد شدن عامل واسطه ائو زینوفیلیک، کاهش سطح تنگ‌کننده‌های برونشی پروستاگلاندین‌ و کاهش دمای مجرای تنفسی به علت افزایش قطر برونش‌هاست.

برای خواندن بخش اول- روش‌های درمانی جدید در آسم شدید - اینجا کلیک کنید.