ده نکته جالب در مورد فیلم L.A. Confidential

کوین اسپیسی یکی از پر حاشیه‌ترین بازیگران هالیوودی امروز بیست و ششم جولای 58 ساله شد؛
به این بهانه و فارغ از همه اتهامات جنسی متعدد این بازیگر تکرار نشدنی با ما همراه باشید تا درباره یکی از بهترین و صدالبته بهترین فیلم‌هایش با هم خاطره بازی کنیم

غریب به بیست سال پیش کارگردانی نوظهور، فیلم‌نامه‌نویسی که امیدی به موفقیت نداشت و گروهی از بازیگران دورهم جمع شدند تا فیلمی در مورد فساد دهه 1950 شهر لس‌آنجلس و مردان و زنان دخیل در این ماجرا بسازند که نتیجه آن فیلم «محرمانه لس‌آنجلس» L.A. Confidential شد. ده نکته در مورد روند ساخت این فیلم موفق را نوشته‌ایم:
1- نوشتن فیلم‌نامه کار سختی بود.
کرتیس هنسن Curtis Hanson کارگردان و نویسنده این فیلم از مدت‌ها قبل یکی از طرفداران پروپاقرص جیمز الروی James Ellroy بود، هنگامی‌که رمان L.A. Confidential را خواند با شخصیت‌های این رمان الروی ارتباط گرفت و کار بر روی فیلم‌نامه‌ای بر اساس این کتاب را شروع کرد. در همین حال برایان هالگلند Brian Helgeland نیز طرفدار الروی بود و فشار زیادی بر کمپانی برادران وارنر Warner Bros آورد تا کار نوشتن این فیلم‌نامه را از آن خود کند. وقتی فهمید هنسن هم بر روی آن کار می‌کند با هم ملاقات کردند و از علاقه‌شان به الروی صحبت کردند. شوقی که برای این کار داشتند غیرقابل‌انکار بود، بااین‌حال کار نوشتن فیلم‌نامه دو سال طول کشید.2- در اصل قرار بود در غالب سریالی کوتاه ساخته شود.
وقتی مدیر اجرایی تولید، دیوید ال. ولپر David Wolper برای اولین بار رمان الروی را خواند، داستان پیچیده و قوی آن در نظرش برای یک سریال کوتاه تلویزیونی مناسب بود، نظری که همه شبکه‌های مهم آن زمان آن را رد کردند و او موفق به عملی کردن آن نشد.
3- جیمز الروی به اقتباس از روی کتابش اطمینان نداشت.
بااینکه ولپر هیجان زیادی برای ساخت این فیلم داشت، الروی به این ایده حسابی خندید. این نویسنده فکر می‌کرد که کتاب طولانی‌اش هیچ‌گاه در یک فیلم نمی‌گنجد.
الروی گفته بود:” بزرگ و بد بود و هیچ‌کدام از شخصیت‌های خوب کتاب را نداشت. کتاب نامحدود، پایان‌ناپذیر و اقتباس ناپذیر بود.”
4- کرتیس هنسون با عکس‌های قدیمی لس‌آنجلس فیلم تائید ساخت فیلم را گرفت.برای اینکه فیلم ساخته شود هنسن مجبور بود رئیس New Regency Pictures، آرنان میلشان Arnon Milchan را متقاعد کند که این فیلم ارزش ساخت دارد. برای این کار او مجموعه‌ای از عکس‌های قدیمی لس‌آنجلس Los Angeles را در کنار هم قرار داد، عکس‌هایی از مکان‌های به‌یادماندنی تا ستاره‌های سینما که شامل عکسی معروف از رابرت میچام Robert Mitchum هنگام ترک زندان هنگامی‌که برای مصرف ماری‌جوانا دستگیر شده بود، هم می‌شد.
هنسون گفت:” عکس‌های لس‌آنجلس همه را مجاب می‌کند به اینجا بیایند، حالا دوباره به عکس‌ها نگاه کنیم و ببینیم شخصیت‌های فیلم ما کجا زندگی می‌کنند.”
میلشان متقاعد شد.
5- هنسون از مدت‌ها قبل آرزو داشت با کوین اسپیسی کار کند.
بااینکه بقیه بازیگران فیلم در آن موقع تازه به شهرت رسیده بودند، هنسون از مدت‌ها قبل می‌خواست با کوین اسپیسی KEVIN SPACEY همکاری کند. اسپیسی درباره هنسون این‌طور می‌گوید:” کارگردانی که سال‌ها سعی می‌کرد مرا در یکی از کارهایش داشته باشد و همیشه استودیو‌ها با او مخالف بودند. “ بعدازاینکه اسپیسی برای «مظنونین همیشگی» The Usual Suspects برنده اسکار شد، هنسون به او گفت:” فکر کنم نقش مناسبی برای تو دارم و فکر نکنم دیگر با این موضع مخالفت کنند ”.6- شخصیت اسپیسی از روی دین مارتین ساخته شده است.
هنسون برای نقش جک وینسنس Jack Vincennes کوین اسپیسی را در نظر داشت. برای اینکه او را برای بازی در این فیلم متقاعد کند او را به لس‌آنجلس و کافه معروف فورموسا Formosa دعوت کرد (جایی که بعضی از صحنه‌های فیلم هم در آن فیلم‌برداری شده است). وقتی‌که در کافه بودند اسپیسی سؤال مهمی را پرسید: اگر الآن واقعاً سال 1952 بود چه کسی را برای این نقش انتخاب می‌کردی؟ هنسون جواب داد:” دین مارتین Dean Martin.”
بعدازاین ملاقات اسپیسی بازی مارتین را در Some Came Running 1958 و «ریو براوو» Rio Bravo 1959 تماشا کرد و متوجه شد هر دو فیلم‌ها شخصیت‌هایی دارند که آسیب‌پذیری‌شان را با لایه‌هایی از بی‌خیالی پنهان‌ می‌کنند؛ و این همان نبوغ جک وینسنس بود.
7- هنسون بیشتر موسیقی فیلم را قبل از فیلم‌برداری انتخاب کرده بود.
برای اینکه حال و هوای این درام را بسازد، هنسون از مدت‌ها قبل از شروع فیلم‌برداری در حال جمع‌آوری آهنگ‌های اوایل دهه 1950 بود تا وقتی‌که بازیگران برای بازی بر روی صحنه می‌رفتند این موسیقی را برای آن‌ها پخش کند. یکی از بهترین انتخاب‌هایی که داشت این بود: وقتی‌که جک وینسنس در بار نشسته بود و به پولی که به او رشوه داده بودند نگاه می‌کرد آهنگ “Powder Your Face With Sunshine Smile! Smile! Smile!” از دین مارتین در حال اجرا بود که به ناراحتی این شخصیت و تصمیم هنسون و اسپیسی برای ساخت این شخصیت از روی مارتین اشاره داشت.8- فیلم‌برداری فیلم از عکس‌های رابرت فرانک الهام گرفته شده بود.
برای تأکید بر مطابقت با آن زمان و جزییات فیلم، فیلم‌بردار دانته اسپینوتی Dante Spinotti بیشتر بر روی عکس‌های موجود تمرکز کرده بود تا تصویری که می‌سازد. به‌ویژه او تصویری از مجموعه‌ی عکس‌های 1958 رابرت فرانک Robert Frank به نام “آمریکایی‌ها ” The Americans کمک گرفت و کمتر بر روی نور مصنوعی تکیه کرد و بیشتر از نور طبیعی کمک گرفت.
او در این مورد گفت:‌” من سعی کردم صحنه‌‌ها را جوری بگیرم که انگار در حال کار با یک دوربین عکاسی بودم. تمام مدت از خودم می‌پرسیدم اگر یک دوربین Leica داشتم چه می‌کردم؟ برای همین بود که پیشنهاد کردم در حالت Super 35 فیلم‌برداری کنیم. می‌خواستم از لنزهای کروی استفاده کنم، چراکه من را یاد کار دوربین‌های عکاسی می‌انداخت.
9- صحنه‌ی آخر فیلم در کتاب نیست.
‌توجه: ممکن است قسمت‌هایی از داستان فیلم لو برود
در فیلم جک وینسنس، اد اکسلی Ed Exley و باد وایت Bud White به دنبال رئیس گروه تبهکار مرموزی به نام رولو توماسی Rollo Tomasi می‌گردند که در آخر معلوم می‌شود همان همکار خودشان در اداره پلیس لس‌آنجلس، دادلی اسمیت Dudley Smith (با بازی جیمز کرامول James Cromwell) است. بااینکه شخصیت‌های وینسنس، اکسلی و وایت در رمان الروی هم هستند، نام توماسی ابتکاری مختص به فیلم است.10- الروی فیلم را قبول دارد.
برای اینکه فیلم بهتر از آب درآید کمی از رمان الروی فاصله گرفتند و داستان فیلم را با سه راوی جلو بردند و اتفاقات حاشیه‌ای که در کتاب بود را حذف کردند تا بیشتر به ماجرای این سه پلیس بپردازند. در آخر الروی با این تصمیم همراه شد و فیلم را تحسین کرد.

کپی برداری و نقل این مطلب به هر شکل از جمله برای همه نشریه‌ها، وبلاگ‌ها و سایت های اینترنتی بدون ذکر دقیق کلمات “منبع: بلاگ نماوا” ممنوع است و شامل پیگرد قضایی می شود.