به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی خبرگزاری میزان، فیلم سینمایی "تولی" با بازی "چارلیز ترون" ماه گذشته در سینما‌های جهان اکران بین المللی خود را آغاز کرد و با وجود محوریت قرار دادن خانواده و نبود هرگونه عنصر هالیوودی همچون صحنه‌های اکشن و تخیلی تحسین منتقدین را برانگیخت.
این فیلم روایت ساده‌ای دارد، اما در میان همین روایت ساده لایه‌های پنهان و روان‌شناسانه‌ای از روابط خانوادگی نهفته است. روابطی که شاید در بدو امر اتفاقی عادی به نظر آید، اما هر چه فیلم جلوتر می‌رود تماشاگر شاهد پیچیدگی‌های آن می‌شود.
فیلم "تولی" روایت زنی میانسال است که همراه همسر و دو فرزند خود زندگی می‌کند. وی سومین فرزند خود را نیز باردار است و در همین حین با مشکلات رفتاری پسر خردسالش روبرو شده است.
کلنجار رفتن با مشکلات پسر و احضار هر روزه به مدرسه، نگرانی‌های مادرانه نسبت به بزرگ شدن دخترش و در همین حین مشکلات بارداری کودک سوم فشار‌های فراوانی را بر وی وارد می‌آورد.
در این بین شوهر تولی تمام تمرکزش بر کار و کسب در آمد بوده و از افسردگی ناشی از تنهایی همسرش ناآگاه است. وی همه چیز را عادی می‌پندارد و حتی بعد از تولد سومین کودک با گرفتن پرستار بچه فکر می‌کند به همسرش کمک شایانی کرده است.
داستان فیلم به تصادف تولی و آسیب فراوان وی ختم می‌شود و در انتها شوهر در می‌یابد که طی این سال‌ها از همسرش و سختی‌هایی که یک مادر می‌تواند تحمل کند فاصله گرفته است. وی تمام بار تربیت و رشد فرزندان را به مادر سپرده و گاهاً فراموش می‌کند که او نیز در قبال کودکان مسئول است.
این فیلم سینمایی به طور خاص به پیچیدگی‌ها و اهمیت‌های ویژه چگونگی زندگی در خانواده و اهمیت دادن به فرزندان می‌پردازد. مساله بسیار مهم که گاهاً به واسطه عادی شدن از یاد هر فردی می‌رود. روایتی که شاید برای هر مادر پیش آمده و از همسرش انتظار همراهی در زندگی داخل خانه را دارد.
چارلیز ترون محوریت اصلی فیلم را بر عهده دارد و دوربین در اکثر دقایق فیلم با وی همراه است. ترون برای این فیلم گام بزرگی برداشته و نزدیک به سی کیلو بر وزن خود اضافه کرده است. بازی درونی و دقیق وی و در کنار آن انتقال حس مادرانگی در برخی مواقع به شدت چشم نواز است.
وی که بیشتر در آثار هالیوود نقش‌های برون گرا بازی کرده این بار درگیر نقشی درونی، سخت و البته چالش برانگیز می‌شود. تولی شاید نتوانست همچون فیلم‌های ابرقهرمانانه، پلیسی و یا علمی تخیلی فروش داشته باشد، اما توانست در سینمای مستقل هالیوود برای خود جا باز کند.
کارگردان فیلم "جیسون ریتمن" با تمرکز بر توانایی بازیگر اصلی پیش رفته و از اغراق و بزرگنمایی در میزان و فیلمبرداری پرهیز می‌کند. وی به درستی با تکیه بر عنصر تکرار و عادت در سکانس‌ها جلو رفته و زندگی سخت یک مادر را روایت می‌کند.
این فیلم که جزو معدود آثار خانواده محور در سال 2018 بود در کوران و هیاهوی رکوردشکنی‌های باکس آفیس چندان خبری نشد، اما به نقطه‌ای رسید که سال‌ها مخاطبان هالیوود در انتظار آن هستند و آن تکریم و ستایش بنیان خانواده و همین طور آموزش دیدن برای زندگی در خانواده است.
