خوب، بد، عجیب؛ نگاهی به مجریان اسکار

مراسم اسکار بزرگ‌ترین اتفاق سال در هالیوود است و میزبانی این مراسم یکی از سخت‌ترین و دلهره‌آورترین اجراهاست؛ برای اجرای تنها همین یک‌شب، به ماه‌ها آماده‌سازی نیاز است. همانطور که ما بشدت هیجان‌زده هستیم تا ببینیم که کدامین فیلم، هنرپیشه، کارگردان ِ محبوب ما موفق به دریافت جایزه می‌شوند، چگونگی عملکرد میزبان و مجری مراسم می‌تواند باعث بالا بردن هیجان ما یا از بین بردن آن شود. جذاب نگه‌داشتن این مراسم طولانی درحالی‌که باعث خنده مردم شوید کار راحتی نیست؛ برخی از بهترین کمدین ها و بازیگران بدترین، توهین‌آمیزترین و شرم‌آورترین اجراها را داشتند، درحالی‌که بعضی توانسته‌اند طوری ما را بخندانند که اشک از چشمانمان جاری شود. اجرای امسال( سال2016) کریس راک برای هشتاد و هشتمین مراسم جوایز اسکار نسبت به شرایط دشوار و منحصربه‌فردی که این مراسم تحت آن اجرا شد، خوب بود و ری ویو ها و نقدهای نسبتاً مثبتی دریافت کرد، بااین‌وجود احتمال این‌که او میزبانی اسکار 2017 را هم به عهده داشته باشد خیلی کم است. هنوز مشخص نیست که چه کسی میزبانی مراسم اسکار بعدی را به عهده دارد و بازار احتمالات و شایعات داغ است. به همین بهانه تصمیم گرفتیم نگاهی به عقب بیندازیم و عملکرد مجریان را در سال‌های گذشته برسی کرده و بر اساس خوب یا بد بودن اجراهایشان رده‌بندی کنیم.

ـ‌ خوب:

باب هوپ(Bob Hope)
او نوزده بار میزبانی اسکار را به عهده داشته. هوپ سرمشق و بهترین الگو برای چگونگیِ میزبانیِ مراسم بزرگ این‌چنینی است؛ محترمانه و درعین‌حال طنزآمیز به‌گونه‌ای که هرکسی بتواند آن را درک کند. بااینکه او بیشتر از هر کس دیگری میزبانی این مراسم را به عهده داشته اما خودش هرگز نامزد دریافت جایزه اسکار نشد، اما او موفق شد همین نکته را تبدیل به یکی از بهترین جوک‌های مراسم کند که در هر اجرایی که به آن اشاره می‌کرد به‌اندازه قبل سرگرم‌کننده و خنده‌دار بود.

بیلی کریستال(Billy Crystal)
یک دلیل وجود دارد که چرا بیلی کریستال 9 بار میزبان مراسم اسکار شد؛ چون او خیلی در این کار خوب است. اگر میزبانی اسکار تبدیل به یکی از ورزش‌های مسابقات المپیک می‌شد، رکورد بیلی کریستال شبیه دوندگان جامائیکایی و یا شناگر تیم آمریکا(مایکل فلیپس) دست نیافتنی می‌شد. یکی از بهترین شوخی‌های تمام تاریخ اسکار و از به‌یادماندنی‌ترین افتتاحیه‌های او (چیزی که او در آن تخصص دارد و از امضاهای مخصوص اوست) مربوط به اسکار 1992 است که او با ماسک و لباس هانیبال لکتر روی صحنه ظاهر شد.

ووپی گلدبرگ(Whoopi goldberg)
ووپی گلدبرگ قطعاً شایسته تحسین است؛ به‌عنوان اولین زن که خود به تنهایی میزبان مراسم اسکار بوده، اولین آفریقای – آمریکای و اولین برنده جایزه اسکار. طنز درجه‌یک و تغییر لباس‌های خنده‌دار او همیشه لذت‌بخش بوده‌اند. او چهار بار میزبانی اسکار را بر عهده داشته.

اِلِن دِجِنِرِس(Ellen DeGeneres)
او دو بار میزبان اسکار بوده است یکی در سال 2007 و دیگری در سال 2014٫ اجرای دوم او در سال 2014 یکی از بهترین اجراها بود، بااینکه بعضی از منتقدین شوخی‌های او را بدجنسانه دانسته‌اند اما مخاطبان آن‌ها را کاملاً پسندیده‌اند و دوست داشته‌اند. به همچنین او توانست با ری توییت شده ترین سلفی تمام زمان‌ها تاریخ‌ساز شود.

هیو جکمن(Hugh jackman)
هیو جک من در سال 2009 میزبانی اسکار را بر عهده داشت و بابت آن نامزد دریافت جایزه اِمی‌ شد. او برای سه سال متوالی مجری مراسم تونی بود و همین نشان‌دهنده این بود که برای این کار مناسب است. او پرانرژی، درجه‌یک، فریبنده و جذاب بود. چه کسی این را از وُلوِرین انتظار داشت؟ او توانایی رقص و آوازی از خود به نمایش گذاشت که طرفدارانش نمی‌دانستند که قادر به انجام آن است.

استیو مارتین(Steve martin & Alec baldwin)
استیو مارتین سه بار میزبانی اسکار را به عهده داشت. در سال 2010 او این میزبانی را با اَلِک بالدوین شریک بود. گرچه اجراهای تنهای او محبوب بود اما این اجرای او با الک بالدوین بود که باعث درخشش او شد. شوخی‌های آن‌ها که تندوتیز و درعین‌حال همراه با لودگی بود، بسیار به‌یاد ماندنی است.

جان اِستووارت(Jon stewart)
او در سال‌های 2006 و 2008 میزبانی اسکار را به عهده داشت که اجرای اخیرش بهتر و قوی‌تر از اولی بود. او جوک‌های هوشمندانه‌ای گفت. “به استیون اسپلبرگ، کسی که کارگردان نامزد بهترین فیلم، فهرست شیندلر و مونیخ است… من فکر می‌کنم که از طرف تمام یهودیان صحبت می‌کنم، من نمی‌توانم صبر کنم تا ببینم که دفعه بعد قرارِ چه بلای سر ما بیاد”. یکی از حرکت‌های مشهور او این بود که مارکِتا ارگلوا (برنده بهترین آهنگ اورجینال برای فیلم «وانس») را به صحنه برگرداند تا سخنرانیش را که توسط موسیقی ارکستر قطع شده بود تمام کند.

ـ‌ بَد:

ان هَتووِی و جیمز فرانکو(Anne hathaway & james franco)
اجرای این دو بدون هیچ شک و شبه ای بدترین، مفتضح ترین و ناشیانه‌ترین اجرای تمام تاریخ اسکار است. تلاش آکادمی برای ایجاد جَوِ جوان، پرانرژی و شاد برای مراسم، با آوردن این دو میزبان جوان (جوان‌ترین میزبانان مراسم اسکار تاکنون)، متأسفانه خجالت‌آور و فراموش‌نشدنی از آب درآمد. جیمز در حالتی شبیه به کما به سر می‌برد و ان بیش‌ازاندازه تلاش می‌کرد تا این خلاء را با جسارت و چابکی بیش‌ازحد خسته‌کننده جبران کند. زوجی که بر روی کاغذ خیلی کم خوب به نظر می‌رسیدند، بر روی صحنه به‌هیچ‌عنوان خوب نبودند.

دیوید لِتِرمن(David letterman)

او هم در خوشنود کردن مخاطبان حاضر در سالن، هم در خشنود کردن بینندگان تلویزیون شکست خورد. از اولین قدمی که بر روی صحنه گذاشت به نظر می‌رسید که حتی نمی‌خواهد آنجا باشد. ورژن اسکاری شده او از برنامه‌اش «لِیت شو» اصلاً مناسب نبود و خوب از آب درنیامد وکاملا مشخص بود که خودش هم این را می‌داند. جوک “اوما/ اُپرا” یک از بدترین جوک‌های تاریخ اسکار بود.

چِوی چِیس(Chevy chase)
او در سال 1987 همراه با گُلدی هان و پل هوگان میزبانی مراسم اسکار را به عهده داشت و سال بعد (1988) برای میزبانی اسکار بازگشت و این تبدیل به آخرین اجرای او برای این مراسم شد. او مراسم را خطاب به حُضار این‌گونه آغاز کرد:“عصر بخیر هالیوودی‌های حقه‌باز و تقلبی” همین جمله آغازین کافی بود تا کل اجرایش را نابود کند. او در تمام طول شب با توهین‌های ناپخته خود به منتقدان و نامزدان اسکار، به عصبانی و ناراحت کردن مخاطبان ادامه داد.

کریس راک(Chris rock)
اجرای اول کریس راک در سال 2005 برخلاف اجرای 2016 او چندان مورد خوشایند منتقدان و مخاطبین قرار نگرفت. او در خیلی مواقع توانست باعث خنده مخاطبین شود و حتی در جای باعث شد حضار بلند شوند و برایش دست بزنند اما برخورد او زمانی که به آن‌ها دستور داد که “بتمرگ اند” بیش‌ازاندازه خام و زمخت بود. به همچنین شوخی او با جود لاو نیز به مذاق خیلی‌ها خوش نیامد.

نیل پاتریک هریس(Neil patrick harris)
شاید منصفانه نباشد که او را در لیست بدها گذاشت. او توانایی این را دارد که بهترین میزبان باشد، همانطور که اجراهای او در مراسم اِمی و تونی این را ثابت کردند؛ اما او بدترین اجرای خود را برای بزرگ‌ترین مراسم کنار گذاشت. البته او لحظات درخشانی نیز در طول مراسم داشت اما درمجموع طنز او بیش‌ازاندازه برای چنین مراسمی عجیب بود.

جری لوییس(Jerry lewis)
بعدازاینکه او دو بار درگذشته توانسته بود مراسم را موفق برگزار کند، به نظر می‌آمد او بهترین انتخاب برای مراسم سال 1959 باشد؛ اما مراسم به‌گونه‌ای زودتر تمام شد و جری 20 دقیقه زمان اضافی آورد که باید به شکلی آن را پُر می‌کرد. او این کار را با آوردن هنرپیشه‌ها بر روی صحنه و مجبور کردنشان به رقصیدن و آواز خواندن با خودش انجام داد. بعدازاینکه این اقدام شکست خورد، او مراسم را با یک بداهه‌پردازی خجالت‌آور به پایان رساند.

ـ عجیب:

پل هوگان(Paul hogan)
در سال 1987 پل هوگان هنرپیشه نقش “کروکودایل دندی” به همراه چِوی چیس و گُلدی هان به میزبانی مراسم اسکار پرداخت. حتی خود هوگان هم گفته که کل این تجربه شبیه “یک‌لحظه سورئالیستی” بوده.

دانلد داک(Donald duck)
می‌دانم عجیب است اما باور کنید این را از خودم درنیاوردم. در سال 1958 یک دانلد داکِ انیمیشنی به همراه باب هوپ، جک لِمون و روزالیند راسل به میزبانی مراسم اسکار پرداخت.

هیچکس
بله درست خواندید، آکادمی در سال 1989 سعی کرد تا تغییراتی درروند یکنواخت مراسم ایجاد کند، آن‌ها این کار را با انتخاب نکردن یک میزبان مشخص و رسمی برای مراسم انجام دادند. افتتاحیه مراسم یک هم‌خوانی افتضاح بود بین راب لو و یک کسی که خود را به شکل سفیدبرفی درآورده بود. این‌یک وضعیت فاجعه‌بار به‌تمام‌معنا بود.

سِث مَک فارلِن(Seth macfarlane)
او را نمی‌شود نه در دسته خوب‌ها قرارداد، نه بدها. ری ویو ها درباره اجرای او متفاوت و مختلف است. درحالی‌که رتبه و امتیاز برنامه بالابود، جنجال‌های سر بعضی از جوک‌ها و لحن او به راه افتاد. به‌هرحال عجیب نیست کسی که خالق «فَمیلی گای» است بعضی مسائل بحث‌انگیز جنسیتی را مطرح کند، کسانی که او را انتخاب کردند چه انتظاری غیرازاین داشتند؟ بااین‌وجود یک آهنگ کامل که به هنرپیشگان زنی که در فیلم‌های آن سال لخت ظاهرشده‌اند تقدیم شده بود، کمی زیاده‌روی به نظر می‌آمد.