برترین ها - ترجمه از احمد محمدی: هنگامی که مایکل جکسون در سال 1983 بر روی صحنه رفت و با «چند بار سُریدن رو به عقب»، حرکت «moonwalk»* را به همه دنیا معرفی کرد، رقص را وارد مرحله جدیدی از تاریخ خودش کرد اما تاثیر جکسون بر رقص در فرهنگ عمومی بسیار عمیق تر از این یک حرکت بود.
شبکه NBC برای بیست و پنجمین سالگرد خود می خواست با پخش اجرای انفرادی آهنگ «بیلی جینِ» مایکل جکسون مردم را سورپرایز کند اما خودش هم خبر نداشت که این کار، چه تاثیر شگرفی بر دنیای خوانندگی و رقص خواهد گذاشت.
اگرچه حرکت «مون والک» (moonwalk) پیش از آن تاریخ هم در گروه های «رقصِ خیابانی» سواحل غربی آمریکا شناخته شده و محبوبیت یافته بود و آنها مدت ها بود که از «مون والک» هم در رقص های خودشان که شامل سلسله ای از حرکات «ضربانی»، یعنی حرکاتی که پشت سر هم متشکل از «سکون» و «حرکت» اجرا می شد، استفاده می کردند.
یکی از مشهورترین گروه های رقص که این شیوه را استفاده می کرد، گروه «الکتریک بوگلائوز» (Electric Booglaoos) و در میان حرکت های شان سبکی بود شبیه راه رفتن کارتونی، که شامل چیزی به نام «سریدن رو به عقب» نیز می شد.
به گفته تونی بیسال (Toni Basil) که آهنگ «میکی»اش شهرت بسیار یافت، گروه «لاکرز» در رقص هایش از این شیوه استفاده می کرد: «حرکت مایکل در میان گروه های رقص خیابانی، حرکت جدیدی نبود و آنها از قبل با آن آشنایی داشتند. گروه «الکتریک بوگلائوز» این شیوه را در اجرای «ترن روح» در دهه 1970 استفاده می کرد.»
مایکل جکسون در خاطراتش گفته است که این حرکت را از «برخی دوستانش» یاد گرفته و در استودیو بر روی آن کار کرده است. مایکل جکسون پتانسیل عظیمی از هنر رقاصی بود؛ دقت در اجرای حرکات، توانایی کنترل دامنه حرکات، سرعت بسیار بالا و در عین حال داشتن نرمی و لطافت در اجرای حرکات مختلف و ... اینها مجموعه ای از توانایی های مایکل بود که باعث شد رقص «مون والک» را به اوج تکامل خود برساند.
وقتی مایکل جکسون در سال 1983 حرکت «مون والک» را در صحنه تلویزیون ملی به نمایش گذاشت، «مون والک» ناگهان به محبوبیت همگانی رسید و این در حالی بود که پیش از آن هم گروه هایی مثل «الکتریک بوگلائوز» آن را اجرا کرده بودند. اگرچه این گروه ها در زمان خودشان بسیار نوآور و پرمایه بودند ولی هیچ کدام از آنها نه در رقص و اجرای زیبا و لطیف حرکات و نه در روانشناسی و توانایی تعامل متقابل با مخاطبان خود، مهارت و توانایی مایکل جکسون را نداشتند!
شهرت مایکل جکسون با آلبوم «تریلر» (Thriller) و در رأس آن آهنگی مثل «بیلی جین» (Billie Jean)، همه مرزهای جغرافیایی را در نوردید!
وقتی می خواست برای اولین بار از این حرکت استفاده کند، «مون والک» را در لحظاتی به دقت انتخاب شده در میان توالی حرکات رقص خودش به خدمت گرفت: حرکت مون والک، به دنبالش یک حرکت چرخشی و سپس حرکت منحصر به فرد خودش که با حرکتی ناگهانی بر روی نوک انگشتانش پایش در حالی که بدنش نموداری سینوسی را تداعی می کرد می ایستاد و خشکش می زد و هوش از سر تماشاگرانش می ربود!
مایکل جکسون واقعا در انجام دادن سبک رباتی و فریز شدن بسیار مهارت داشت. بنابراین آنها را با مون والک ترکیب کرد و آن را یک پدیده ملی ساخت. همه جا بچه ها مشغول تقلید حرکت او بودند و این همان لحظه بخصوص در تاریخ رقص بود چرا که مایکل جکسون، «مون والک» (بر آمده از گروه های رقص خیابانی سواحل غربی آمریکا) را با «بِرِک دنس» (برآمده از گروه های رقص خیابانی سواحل شرقی آمریکا که شاخه ای از روزهای اولیه «هیپ هوپ» بود) ترکیب کرد و شکاف میان این دو شیوه را از میان برداشت.
حتی قبل از مون والک، جکسون نحوه تعامل مردم آمریکا با رقص را با کمک ام تی وی (MTV) تغییر داده بود، شبکه ای که از سال 1981 آغاز به کار کرده بود. پیش از آهنگ «تریلر» (Thriller)، ویدئوهایی که خوانندگان در حین خواندن برقصند کمیاب بود.
اگرچه رقصیدن بر روی صحنه و هنگام اجراهای زنده هیجان خاص خودش را برای تماشاگران داشت، اما ویدئوهایی که با استفاده از امکانات فیلمبرداری و تمرین ها و برداشت های بسیار از زوایای مختلف و صحنه های به دقت طراحی شده تولید می شد، مانند «بیلی جین» (Billie Jean)، «بیت ایت» (Beat It) یا «تریلر» (Thriller)، دارای استانداردهای بالایی از نظر هنری بودند.
با ویدئوی «بیلی جین» جکسون خودش را به عنوان خواننده – رقصنده ای با حرکات نرم، راه رفتن لطیف، چرخش ها و حالت هایی که با کت و شلوار سیاه رنگش در محله ای خالی از سکنه اجرا می شد، به همه جهان شناساند.
ویدئوهای «بیت ایت» و «تریلر»، به خاطر این که او را در مقابل گروهی مثلثی شکل از رقاص های پشت صحنه نشان می دادند، مرحله ای جدید را رقم زدند. توجه تماشاگر بر رقص بی همتای مایکل جکسون بود، اما حرکت گروهیِ رقاصان در پشت سرش، به لطافت این صحنه می افزود. گروه رقاص های پشت سر مایکل، چه متشکل از گروهی خلافکار یا آن که متشکل از گروهی زامبی بودند، به اندازه خودِ مایکل مهم بودند و به ویدئو عمق می بخشیدند.
گفته می شود که جکسون اصرار داشت که ویدئوهایش فیلم های کوتاه نامیده شوند، و هر دوی «بیت ایت» و «تریلر» دقیقا همانگونه هستند. اما وقتی که در سال 1988 نوبت به آهنگ «جنایی لطیف» (Smooth Criminal) رسید، توانایی جکسون در تعریف کردن داستان توسط رقص، امتیاز بالایی گرفت. خلافکاران یک محله متروکه را زیر سیطره خود گرفته اند و مایکل جکسون مثل شاهزاده قهرمانی است که دوربین به نرمی او را دنبال می کند، انگار که یک هنرمند باله است که در میان سالن رقص به نرمی می خرامد.
این ویدئو همچنین یک کلکِ رقاصی هم در خود داشت که در آن مایکل جکسون بدنش خودش را در حالی که حدود 45 درجه به سمت جلو خم شده بود بدون هیچ گونه انحنایی، صاف نگه می داشت. این حرکت با کمک کفش های منحصر به فردی که دارای پیچ هایی در پاشنه بودند که آنها را بر روی زمین ثابت می کرد، انجام می شد.
مایکل جکسون در ویدئوهای رقص اش، زمینه ساز خوانندگانی شد که به جز هنر خواندن، دارای مهارت های خارق العاده ای در رقاصی هم بودند تا راه او را در طول سال ها ادامه دهند. شیوه او عمیقا بر خواهرش جانت جکسون تاثیر گذاشته است، همین طور بر ستاره هایی که بسیار بعد از او ظهور کردند و به جز داشتن موهبت صدای زیبا، بر هنر رقص شان نیز متکی هستند، از بریتنی اسپیرز گرفته تا بیانسه.
تاثیر بسزای او بر تاریخ رقص یکی دیگر از دلایلی است که مایکل جکسون را واقعا سزاوار عنوان «پادشاه موسیقی پاپ» کرده است.
* رقصی با حرکات سُریدنی، در حالی که به ظاهر رقصنده دارد به سمت جلو حرکت می کند اما در حقیقت به سمت عقب می رود.
