به گزارش ایسنا به نقل از سی ان ان، «سایمون» نمایشنامه‌نویس و فیلمنامه‌نویس آمریکایی که با آثار کمدی‌اش چون «زوج ناجور»، «پابرهنه در پارک»، «پسران آفتاب» و «مرور کردن خاطرات ساحل» نام خود را به عنوان یکی از بزرگترین نویسندگان تاریخ آمریکا و تئاتر برادوی ماندگار کرده بود در بیمارستانی در شهر نیویورک و بر اثر عوارض ناشی از ابتلا به بیماری ذات‌الریه در سن 91 سالگی از دنیا رفت.
وی که بیش از شش دهه در عرصه سرگرمی فعال بود فعالیت خود را با اولین نمایشنامه موفقش به نام «بیا در شیپورت بدم» در سال 1961 میلادی آغاز کرد و به ندرت می‌شد زمانی از سال را یافت که یکی از آثار وی بر صحنه تئاتر، سینما و یا گاها تلویزیون نباشد.
با مروری بر آثار و نمایشنامه‌های نوشته «نیل سایمون» چون «پابرهنه در پارک»، «زوج ناجور»، «چریتی شیرین»، «عاقبت عشاق سینه‌چاک»، «زندانی خیابان دوم»، «مرور کردن خاطرات ساحل»، «گمشده در یانکر» و «خندیدن در طبقه بیست و سوم» با فهرستی از برجسته‌ترین آثار کمدی اواخر قرن بیستم میلادی در آمریکا روبه‌رو می شویم.
نمایشنامه «زوج ناجور» از جمله مهمترین آثار «سایمون» بود که اولین‌بار در سال 1965 در تئاتر برادوی به روی صحنه رفت و چند جایزه تونی برای وی به ارمغان آورد. سه سال بعد فیلمی به اقتباس از این نمایشنامه با بازی «والتر ماتائو» و «جک لمون» ساخته شد و در سال 1970 میلادی یک سریال بلند تلویزیونی نیز بر اساس این نمایشنامه تولید شد.
کمپانی پارامونت در سال 1964 برای به دست آوردن حق ساخت فیلم سینمایی از نمایشنامه «زوج ناجور» مبلغ 175 هزار دلار را تنها برای خلاصه‌ای 40 صفحه‌ای به «سایمون» پرداخت.
«سایمون» در طول دوران فعالیت خود بیش از 30 نمایشنامه نوشت و 16 بار نامزد جایزه تونی مهمترین جایزه در عرصه تئاتر شد و سه بار نیز این جایزه را برای بهترین نمایشنامه دریافت کرد. او همچنین در سال 1991 برای نگارش نمایشنامه «گمشده در یانکر» جایزه پولیتزر نمایشنامه را به خود اختصاص داد. کسب چهار نامزدی در جوایز سینمایی اسکار و همچنین جایزه «مارک تواین» تنها بخشی از افتخارات پرشمار «نیل سایمون» محسوب می‌شود.
همچنین یکی از سالن‌های تئاتر برادوی به نام «نیل سایمون» نامگذاری شده است و او تنها شخص در قید حیاتی بود که چنین افتخاری نصیبش شده بود. در تاریخ پرفراز و نشیب تئاتر برادوی هیچ نویسنده‌ای به اندازه «سایمون» غلبه و قدرت نداشت و آثار کمدی او برای بیش از نیم قرن در سالن‌های برادوی به روی صحنه می‌رفت.
