به گزارش به نقل از قانون ،این کاستی‌ها می‌توانند در تحصیل و همچنین در روابط اجتماعی،اخلال معنا داری ایجاد کنند.در نتیجه اغلب تکالیف را ناتمام می‌گذارند و وقتی دیگری در حال حرف زدن است نمی‌توانند به حرفش گوش دهند.کودکان مبتلا اغلب در مدرسه به عنوان یک بچه بی قرار و ناآرام شناخته می‌شوند و بیشتر از چند دقیقه نمی‌توانند یک‌جا بنشینند و آرام بگیرند.این افراد گاهی اوقات به حرف دیگری گوش نمی‌دهند. تکالیف درسی، کتاب‌ها یا وسایل‌شان را فراموش می‌کنند و به قدر کافی به جزییات توجه نمی‌کنند.بیش‌فعالی شامل بی‌قراری،یک‌جا ننشستن برای مدتی طولانی و همیشه در حال تحرک بودن است.تکانشگری هم جواب دادن به سوال قبل از تمام شدن سوال و رعایت نکردن نوبت است.هر دو گروه از نشانه‌ها یعنی توجه نداشتن و بیش فعالی و تکانشگری باید در فرد وجود داشته باشد تا تشخیص اختلال کمی توجه بیش فعالی بگیرد. در اینجا نگاهی داریم به علایم بیش فعالی که عبارت است از: توجه نداشتن:
توجه نکردن به جزییات یا اشتباه‌های سهوی در تکالیف درسی.مثلا جا انداختن سرکش گ یا دندانه حروفی مثل س در دیکته. مشکل داشتن در تداوم توجه(تمرکز نداشتن در جریان یک سخنرانی طولانی). گوش نکردن به حرف‌های کسی که به طور مستقیم با شخص در حال حرف زدن است. گم کردن وسایل شخصی یا لوازم التحریر در مدرسه و خانه‌یا فراموش کردن تکالیف درسی و وظایف روزانه که عمدتا این افراد در مدیریت برنامه دچار مشکلاتی می‌شوند. دومین نشانه این افراد «بیش فعالی و تکانشگری» است. بی قراری.
وول خوردن در صندلی در اغلب موارد، برخاستن مداوم از روی صندلی و حرکت کردن به صورتی که موجب ناراحتی دیگران می شوند، از در و دیوار بالا رفتن و دویدن پی در پی.پر سرو‌صدا هستند و گویی یک موتور در درون فرد روشن است یا قادر به سکوت و نشستن طولانی در یک مکان نداشتن از دیگر نشانه‌های این افراد است.زیاد حرف زدن و وسط حرف دیگران پریدن نیز از دیگر نشانه‌های این اختلال است که در خانواده‌هایی که یک نفر آن‌ها چنین اختلالی دارد، رایج‌تر است.کودکان مبتلا از طرف همسالان طرد می‌شوند.این می‌تواند نتیجه عوامل ژنتیکی و عوامل محیطی از قبیل محیط خصمانه خانهو تعامل ژن محیط باشد.عوامل محیطی نقش نسبتا کوچکی در ایجاد این اختلال دارند.باید توجه داشت که احتمال تشخیص این اختلال در مورد پسرها سه برابر دخترهاست. در این جا باید به شیوه برخورد با کودکان کم توجه و بیش فعال هم توجه کرد که به برخی ازآن ها اشاره می‌کنیم:
اجازه دهید بارها جایش را عوض کند.
کارهایی که لازمه حرکت و فعالیت هست را به وی بسپارید.
لحن صدای خود را در برخورد با آن‌ها تغییر دهید.گاهی بلند،گاهی آرام و گاهی معمولی.
اجازه دهید این کودکان هنگام صحبت کردن کارهایی را با دست‌شان انجام دهند و مانع نشوید.مانند تا کردن کاغذ،بازی با خاک یا توپ.
به کودک مسئولیت بدهید و در کار گروهی شرکت دهید.
اعتماد به‌نفس وی را با تشویق کردن و جایزه دادن تقویت کنید.
برای افزایش توجه و تمرکز، تمرین‌هایی نظیر اینکه تفاوت‌های بین دو شکل را پیدا کنید به او بدهید.
برای کودک داستانی تعریف کنید و بگویید مثلا کلمه مادر چندبار تکرار شده.
یک متن بنویسید و به کودک بگویید کلمات نادرست را اصلاح کند.
به داستان ضبط شده گوش کند و به‌او بگویید که داستان را برای شما تعریف کند.
از کودک بخواهید یک نقاشی بکشد یا از روی یک نقاشی الگوبرداری کند.
اشیا را به کودک نشان دهید،سپس از او‌بخواهید با چشمان بسته آن‌هارا لمس کند و نام آن را بگوید.
متنی را بدون نقطه تهیه کنید و از کودک بخواهید نقطه گذاری کند.
از کودک بخواهید تصاویر ناقص را کامل کند.
تکرار کلمات و اعداد به ترتیبی که خوانده شده است.
