چرا یک بانو لبخند می زند؟ [قسمت دوم]

همان‌طور که به یاد دارید گفتیم که به نظر شما دلیل لبخند یک بانو چیست؟ چه چیزی باعث می‌شود تا یک بانو لبخند بزند؟ لبخند تظاهری با لبخند واقعی چه فرقی دارد؟ این مقاله‌ی سه قسمتی از زبان یک بانوی آمریکایی درباره‌ی شرح حال زنان آمریکا گفته شده تا جواب این سوال‌ها را به شما بدهد. در ادامه‌ی مقاله با بنیتا همراه باشید.

در قسمت قبل گفتیم که یک بانو چه جایگاهی در جامعه دارد و چرا برای پیشبرد راه خود باید لبخند بزند، فقط یک لبخند غیر واقعی نیز برای کار کافی است و جامعه نیز همین انتظار را از او دارد. ادامه این ماجرا را در قسمت دوم دنبال کنید.

از قضا، قوانینی که در طی این دو هزار سال بر جوامع و لبخندهای ما حکومت می‌کردند کاملا برخلاف اصل خود بودند. در طول تاریخ هیچ‌وقت از زنان انتظار نمی‌رفت که وانمود به لبخند زدن کنند؛ در حقیقت خنده‌ی بیش از اندازه جلوه‌ی نامناسبی برای زنان داشت و بانشاط بودن تقریبا گناه به‌شمار می‌آمد. زنان حتی در آن زمان هم تحت ظلم بودند چون مجبور به پنهان کردن خنده‌هایشان بودند و این باور غلط همیشه بالای سر آنان کمین کرده بود. تنها خنده‌ای شایسته‌ی چهره‌ی زنان آنان بود که بی‌سروصدا باشد.

لبخند یک زن
هر چیزی که ما از حالات چهره‌ی زنان سراغ داریم اغلب ریشه در آداب‌ورسوم و همچنین نقاشی‌های پرتره قدیمی دارد. در ایتالیا قرن پانزده کشیدن چهره‌ی زنان توسط نقاشان زبردست بسیار مرسوم بوده است. بازدیدکنندگان در آن زمان ساعت‌ها به چهره‌ی زنان خیره می‌شدند اما نقاشی هرگز پلکی هم نمی‌زد. در دوران رنسانس نقاشان مرد چهره‌ی زنان را با نهایت هنرمندی به تصویر می‌کشیدند ازجمله لئوناردو داوینچی که با نقاشی چهره‌ی مونالیزا همراه با لبخند مبهم او به نهایت شهرت در این زمینه دست‌یافت.
دوران طلایی جمهوری هلند جذاب‌ترین دوران برای مطالعه‌ی حالات چهره زنان است. انتظار ما این بود که چهره‌ی روسپی‌های جوان مست آمستردام مملو از خنده‌های شهوانی باشد. تصاویری که از چهره‌های زنان خانواده‌های هلندی وجود دارند شگفت‌آور است. با در نظر گرفتن جامعه‌ی آزاد آن‌جا، حالات چهره‌ی زنان هلندی طیف گسترده‌تری از حالات چهره را نسبت به سایر زنان اروپایی در برمی‌گرفت. فرانک هالس در سال 1622 پرتره‌ی زوجی به‌نام استفانوس گرارد و ایزابلا کویمانس را به تصویر کشید این نقاشی قابل توجه است نه بخاطر چهره‌های مملو از لبخند هرکدام بلکه به خاطر حسی که در کشیدن نقاشی بود که هرکدام از زوجین به فرانک می‌دادند.
در حدود سال‌های 1800 کم‌کم زنانی با چهره‌های زیبا و سرزنده وارد عرصه‌ی تبلیغات شدند آنان مقابل دوربین‌ها قرار می‌گرفتند و به تبلیغ محصولاتی مثل نوشیدنی‌ها می‌پرداختند. چهره‌ی زنان به‌سرعت اثربخشی خود را نشان داد و وضعیت به گونه‌ای دیگر رقم خورد درخواست‌ها، پیشنهادها و تقاضاها به سمت نحوه‌ی لبخند زدن سوق پیدا کرد. گویا فرهنگ تغییر کرده بود و تمایل به لبخندهای واقعی و تلفیقی بیشتر شده بود. سرمایه‌گذاری‌ها همه درست مثل بازار لوازم خانگی به این طرف سوق پیدا کرده بود و زنان به سرعت شروع به تغییر و دستیابی به این تصویر ایده‌آل کرده بودند. بسیاری از تفکرات به این سمت جهت‌دهی پیدا کرده بودند که زن باید همیشه در چهره‌اش لبخند داشته باشد تا زیبا به نظر می‌رسد.

در اواسط قرن نوزدهم، در بلوک آمریکا، تبسم، در درجه‌ی اول زنان و بردگان سیاه آفریقایی-آمریکایی را تحت تأثیر قرار داد و در حقیقت به یک وسیله برای محافظت از خود بدل شده بود، مثلا بگویند من بیچاره هستم من هرگز کار بدی انجام ندادم. همه‌ی این حرف‌ها به‌خاطر این بود که در چهره‌ی آنان قدردانی و رضایت از سوی اربابان مشاهده شود. مدتی پیش در حدود سال‌های 1963 در یکی از آگهی‌ها، دیوید اوگیلوی تصویر زنی را منتشر کرد که با لبخندی رضایت‌بخش یک کالای کلیشه‌ای را تبلیغ می‌کند، در آن زمان من دقیقا متوجه پیام تصویر نشدم. خنده‌های بی‌روح هنوز هم در تبلیغات این روزهای آمریکا دیده می‌شود اما تا حدودی لبخندها کمتر ریاکارانه‌تر از آن چیزی که در اواسط قرن در جریان بود شده است ولی همچنان به‌طور گسترده در تبلیغات استفاده می‌شود.
کشورهای دیگر تا حدودی نسبت به وارد کردن لبخندهای آمریکایی با پیام «نگران نباشید و شاد باشید» بی‌میل بودند. تا جایی که برای اولین بار مک‌دونالد شعبه‌ی خود را در مسکو افتتاح کرد و طولی نکشید که شرکت دیسنی در فرانسه هم به این صنعت روی آورد و آمریکایی‌ها توانستند در هر دو صنعت به‌کار مشغول شوند و به تولید سرمایه بپردازند البته طولی نکشید که کار به شکایت هردو طرف کشید چون مردم و کارکنان نمی‌توانستند با این لبخندهای مصنوعی کنار بیایند.
زمانی که اروپایی‌ها برای اولین‌بار وارد خاک آمریکا شدند از میزان لبخندی که بر روی چهره‌های آمریکایی وجود داشت متعجب شدند. با نگاهی به تاریخ آمریکا متوجه می‌شویم که در طول سالیان، طنز جالبی بین مردم رواج داشته است. حتی بیابان‌های آمریکا هم با این فرض که این کشور صاحب مردمان بزرگی است که هرچه بخواهند به دست خواهند آورد شروع به رشد کرده بود. حتی در کشورهایی با نظام‌های پیچیده اجتماعی و طبقاتی مردمان اندکی وجود داشتند که فکر افزایش دوستی‌ها و تأثیرگذاری بر مردم را در سر پرورانده باشند. در اینجا و در آمریکا هر کار عجیبی پتانسیل تبدیل شدن به واقعیت را دارد. لبخندهای ما افراد جدیدی را مجذوب خودمان می‌کند.