لیلا سلطانی به مناسبت روز بزرگداشت مولانا (هشتم مهرماه) در گفت‌وگو با ایسنا، با اشاره به این که مولانا شاعر صوفی خوش‌قریحه قرن هفتم هجری است، اظهار کرد: شهرت مولانا نزد ایرانیان مرهون و مدیون مثنوی معنوی او در بحر رمل است ولی کمتر کسی با غزلیات دیوان کبیرِ او که بیشتر در ستایشِ رب و عشق به شمس تبریزی سروده شده است، انس و الفت دارد.
وی افزود: این شاعر یکتا در عرصه ادب و فرهنگ ایران‌زمین، نادره دوران خود بود که به کمال مطلق روی آورده و به اوج زیبایی مجرد رسیده بود.
این مدرس زبان و ادبیات فارسی با بیان این که دیوان شمس مولانا سرچشمه موسیقایی بی‌نظیری است، تصریح کرد: هیچ دیوان غنایی یافت نمی‌شود که به اندازه دیوان شمس بی‌نظیر باشد چرا که این دیوان از حیرت صوفیانه مولانا از خاک و افلاک برمی‌خیزد.
وی ادامه داد: مولانا با موسیقی و سماع پیوند خورده و ساخت 3500 غزل او در 55 بحر عروضی زیبا از شگفتی‌هاست به طوری که هیچ شاعری نتوانسته در این عرصه از او پیشی بگیرد.
این مدرس زبان و ادبیات فارسی با اشاره به این که دیوان شمس دیوان شعر نیست، اظهار کرد: دیوان شمس غوغای یک دریای متلاطم طوفانی و انعکاس روحی لبریز از هیجان و شور و جذبه است.
او در ادامه با اشاره به این که مولانا در نوشتنِ مثنوی، بیشتر تحت تاثیرِ محیط عمومی و زمانه بوده است، گفت: دیوان شمس در سماع فراغت از عقاید رایج سروده شده ولی مثنوی متفکرانه و در جهان خالی او در فراق شمس تیریزی بوده است.
این مدرس دانشگاه، عشق مولانا به شمس را به اندازه‌ای دانست که جان مولانا را تابناک و مجنون کرده و در این‌باره بیان کرد: به قول دکتر زرین‌کوب، «عشق مولانا به شمس، عشق او به یک انسان کامل است که در هر زمان حضور دارد و از آن به حقیقت محمّدیه تعبیر می‌شود» لذا عشق او زمینی نیست بلکه ملکوتی است.
وی ادامه داد: در پنج دفتر مثنوی بیشتر تعالیم مولانا مندرج است و متضمن تفسیر و حدیث و اصول عقاید اسلامی است و باب مذاق اهل معرفت برای کسانی است که دیوان شمس را مبدعِ تعبیرآفرینی عرفان قرار می‌دهند.
سلطانی در پایان زبان و کلام مولوی را جریان‌ساز امید در افراد دانست و گفت: مولوی در اشعارش ناامیدی را می‌سوزاند و شک و تردید به حقیقت آفرینش را از بین می‌برد.
