به گزارش ایسنا و به نقل از نوبل پرایز، اعطای جایزه نوبل فیزیک از سال 1901 شروع شد و تاکنون که در سال 2018 هستیم، هر ساله به یک تا سه نفر اهدا می‌شود.
این جایزه تاکنون 112 بار اعطا شده است که در مجموع 210 نفر از نخبگان جهان حائز آن شده‌اند.
"جان باردین"(John Bardeen) تنها برنده جایزه نوبل است که دو بار در سال‌های 1956 و 1972 جایزه نوبل فیزیک را دریافت کرده است. این به این معنی است که در مجموع 209 نفر جایزه نوبل فیزیک را دریافت کرده‌اند.
نوبل فیزیک 2018
جایزه نوبل فیزیک در سال 2018 برای پیشرفت‌های پیشگامانه در زمینه لیزر، مشترکا به آرتور اشکین، جرارد مورو و دونا استریکلند اهدا شد که اشکین صاحب نصف جایزه و دو دانشمند دیگر هر کدام یک چهارم از جایزه نقدی بنیاد نوبل خواهند شد.
نوبل فیزیک 2017
رینر ویس، بری سی.باریش و کیپ اس.ترون به پاس خدماتشان در حوزه امواج گرانشی، جایزه نوبل را به طور مشترک در سال 2017 دریافت کردند.
نوبل فیزیک 2016
جایزه نوبل فیزیک در سال 2016 به طور مشترک به دیوید تالس، دونکان هالدین و مایکل کوسترلیز برای اکتشافات نظری انتقال فاز توپولوژیک و فازهای توپولوژیکی ماده اهدا شد.
نوبل فیزیک 2015
کشف نوسانات نوترینو که نشان می‌داد نوترینوها جرم دارند در سال 2015 موجب اهدای جایزه نوبل به تاکای کاجیتا و آرتور مک‌دونالد شد.
نوبل فیزیک 2014
سه دانشمند ژاپنی به نام‌های ایسامو آساکی، هیروشی آمانو و شوجی ناکامورا برای اختراع دیودهای کارآمد نور آبی که روشنایی و صرفه‌جویی انرژی منابع نور سفید را فراهم می‌کرد، جایزه نوبل فیزیک را در این سال تصاحب کردند.
نوبل فیزیک 2013
فرانکو انگلرت و پیتر هیگز برای کشف نظری مکانیزمی که به درک ما از مبدأ جرم ذرات زیر اتمی کمک می‌کند، توسط بنیاد نوبل به عنوان برندگان جایزه نوبل فیزیک در سال 2013 انتخاب شدند.
نوبل فیزیک 2012
سرج هاروچ و دیوید واینلند برای ابداع روش‌های نوین تجربی که قادر به اندازه‌گیری و دستکاری در سیستم‌های کوانتومی فردی بودند، توانستند نوبل فیزیک را به دست آورند.
نوبل فیزیک 2011
سائول پرل‌موتر، برایان اشمیت و آدام ریس برای کشف گسترش شتابی جهان از طریق مشاهدات ابرنواخترهای دور حائز جایزه نوبل فیزیک در سال 2011 شدند.
نوبل فیزیک 2010
آندره گیم و کنستانتین نووسلوف برای آزمایش‌های پیشگامانه در مورد مواد گرافن دو بعدی برنده جایزه نوبل شدند.
نوبل فیزیک 2009
چارلز کوئن کائو به خاطر دستاوردهای پیشگامانه در زمینه انتقال نور در فیبرها برای ارتباطات نوری، به همراه ویلارد اس.بویل و جورج اسمیت برای اختراع یک مدار نیمه هادی تصویری موسوم به حسگر CCD، نوبل فیزیک را در سال 2009 دریافت کرد.
نوبل فیزیک 2008
یویچیرو نامبو برای کشف مکانیزم تقارن شکسته خودبه‌خودی در فیزیک زیر اتمی، به طور مشترک با ماکوتو کوبایاشی و توشی‌هیده ماسکاوا برای کشف منشا تقارن شکسته که پیش‌بینی کننده وجود حداقل سه خانواده از کوارک‌ها در طبیعت بود، برنده نوبل فیزیک در این سال شد.
نوبل فیزیک 2007
کشف مقاومت مغناطیسی بزرگ(GMR) که همان تغییر ناگهانی مقاومت الکتریکی است موجب شد تا آلبرت فرت و پیتر گرونبرگ برنده نوبل فیزیک در سال 2007 شوند.
نوبل فیزیک 2006
جان ماتر و جورج اسموت برای کشف فرم سیاه‌چاله و ناهمسان‌گردی تابش پس زمینه مایکروویو کیهانی در سال 2006 جایزه نوبل فیزیک را به خانه بردند.
نوبل فیزیک 2005
روی گلابر برای سهم خود در توسعه نظریه کوانتومی انسجام نوری، به همراه جان هال و تئودور هانش برای مشارکت در توسعه طیف‌سنجی دقیق مبتنی بر لیزر، از جمله تکنیک شانه فرکانس نوری برندگان جایزه نوبل در سال 2005 معرفی شدند.
نوبل فیزیک 2004
دیوید گروس، دیوید پولیتزر و فرانک ویلچک برای کشف رهایی مجانبی در نظریه تعامل قوی برنده جایزه نوبل در این سال شدند.
نوبل فیزیک 2003
الکسی آبریکوسوف، ویتالی گینزبرگ و آنتونی لگت برای مشارکت پیشگامانه در نظریه ابررساناها و ابرشارها حائز نوبل فیزیک شدند.
نوبل فیزیک 2002
ریموند دیویس جونیور و ماساتوشی کوشیبا برای کمک‌های پیشگامانه در زمینه اخترفیزیک، به ویژه برای تشخیص نوترینوهای کیهانی به همراه ریکاردو جیاکنی برای کمک‌های پیشگامانه در زمینه اخترفیزیک که منجر به کشف منابع کیهانی اشعه ایکس شد، برنده نوبل فیزیک در سال 2002 شدند.
نوبل فیزیک 2001
اریک کورنل، ولفگانگ کترل و کارل ویمن برای دستیابی به چگالش بوز-اینشتین در گازهای رقیق اتم‌های قلیایی و برای مطالعات بنیادی خواص هم‌چگال‌ها جایزه نوبل را در این سال از آن خود کردند.
نوبل فیزیک 2000
اما اولین نوبل قرن بیست و یک و آخرین مورد از موارد گزارش ما به پاس تلاش‌های بنیادی در زمینه فناوری اطلاعات و ارتباطات و توسعه الکترونیک نوری و همچنین اختراع مدار یکپارچه به ژورز آلفروف، هربرت کرومر و جک کیلبی اهدا شد.
