تحقیقات نشان داده اند که علت ترس از مدرسه، محیط کسالت بار مدرسه و اجباری است که کودکان متحمل می شوند.
در ضمن، ترس از مدرسه بین بچه های پیش دبستانی یعنی سنین 4 تا 6 سال، به مراتب بیشتر است زیرا، آنها دوست ندارند که محیط امن و آسایش درون منزل را به همین راحتی از دست بدهند.
چرا ترس از مدرسه؟
ترس کودکان پیش دبستانی بیشتر به دلیل اختلال اضطراب جدایی است. آنها از اینکه پدر و یا مادر خود را نبینند، به شدت می هراسند.
در ضمن مشکلاتی چون طلاق والدین و یا مرگ عزیزان، مشکل را بدتر و ترس این گروه از کودکان را بیشتر می کند.
ترس از مدرسه در گروه سنی نوجوان- بین 13 تا 15 سال- معمولا به دلیل افزایش مقدار تکالیف و درگیر شدن با دروسی مانند ریاضیات، فیزیک و یا علوم های دیگر می باشد که البته به این مورد، اختلالات هورمونی مرتبط با دوران بلوغ را نیز باید اضافه کرد.
غیر از موارد ذکر شده، محیط خشن مدرسه، ترس از همکلاسی های قلدر و یا معلمان سخت گیر می توانند دلایل مهم دیگری باشند که ترس و اضطراب به دل دانش آموزان می اندازند.
نشانه های ترس
ترس از مدرسه به شکل های مختلف روحی و جسمانی خود را نشان می دهد که در بین آنها موارد زیر پررنگ تر می باشند:
1- کودکان کوچکتر معمولا گریه و زاری کرده، جیغ و داد راه انداخته و اضطراب بسیار شدیدی از خود نشان می دهند.
برخی از کودکان تمارض کرده و از مدرسه رفتن اجتناب می کنند. برخی دیگر نیز کل شب قبل از مدرسه را گریه می کنند.
این وضعیت برای والدینی که نمی توانند کودکان شان را آرام کنند، بسیار دلسرد کننده است.
2- سرگیجه، تعریق زیاد، تپش قلب، خشکی دهان، نفس نفس زدن، غش و اضطراب از جمله نشانه های بارز این ترس در بین کودکان و نوجوانان می باشد.
3- نوجوانان معمولا از ترس شان صحبت نمی کنند. اما افسردگی، خشم و یا تمارض از موارد شایع در آنها می باشد.
روش های مهار ترس از مدرسه رفتن
خوشبختانه با تمام مشکلاتی که در این خصوص وجود دارد، اضطراب و ترس از مدرسه، به راحتی قابل درمان است و جای هیچ گونه نگرانی نیست.
از آنجایی که کودکان در مقایسه با نوجوانان بسیار انعطاف پذیرتر هستند، ترس آنها با چند جلسه مشاوره و گفتگو درمان می شود.
علاوه بر جلسه های مشاوره که حتما باید درنظر گرفته شود، داروهای موثری نیز وجود دارد که می تواند اضطراب کودک و نوجوان را رفع کرده و روند بهبودی شان را سرعت بخشد.
البته مقدار مصرف دارو باید طبق نظر پزشک تعیین شود. همچنین شما به عنوان والدین، باید نقش سازنده و حمایت کننده ای داشته باشید و هرگز فرزند خود را در این دوره از درمان تنها نگذارید.
در واقع باید تا جایی که می توانید در وجود فرزندتان کنکاش کرده تا دلیل اصلی ترس و اضطراب او را بیابید.
همچنین با معلم ها و مسئولان مدرسه باید دیدارهای مرتب داشته باشید تا بتوانید فرزند خود را به خبی تحت نظر گرفته و مشکلاتی که سلامت روح و جسم او را تهدید می کند، شناسایی نمایید.
