ایلان ماسک: آینده از آن ماشین های خودران است

گودال عمقی 4.5 متری دارد در حالی که عرض آن به بیش از 15 متر می رسد. در زمینی در بلوار «کرنشاو» (Crenshaw) و خیابان 120 غربی احداث شده که خیلی هم از فرودگاه بین المللی لس آنجلس دور نیست. وقتی از پارکینگ «اسپیس اکس» نگاه کنید، ناهمگونی این گودال با محیط اطرافش نظرتان را به خودش جلب می کند. پنداری دهانه آتش فشانی سر از آسفالت در آورده که دور و ورش حصارهای فلزی کشیده اند.

اگرچه گودال ظاهر این قسمت را به هم ریخته ولی «ایلان ماسک»، مدیر عامل «اسپیس اکس» و «تسلا» به چاله ای که کنده، افتخار می کند. کندن این گودال از یک آخرهفته‌ی نزدیک به پایان ژانویه شروع شد. ایده زمانی به ذهنش رسیده بود که در ترافیک جهنمی لس آنجلس گرفتار شده بود، آن هم در یک روز شنبه (تعطیل) در ماه دسامبر.

همانطور که در ماشین نشسته بود توییت کرد: «ترافیک دیوانه ام کرده. دستگاهی برای حفاری تونل می سازم و شروع به کندن می کنم...». گویا یک ساعت بعد،‌ پروژه، هم یک نام داشت و هم یک پلتفرم تبلیغاتی. ماسک دوباره نوشت: «باید اسمش را بگذاریم "The Boring Company"». دو ساعت دیگر سپری شد و ماسک توییت کرد: «من جداً این کار را می کنم.»

(توضیح مترجم: کلمه ‌Bore در زبان انگلیسی چند معنای کاملاً‌ متفاوت دارد. معنای اولش همانگونه که می دانید مربوط به شی یا شخصی می شود که جذاب نبوده و در اصطلاح، حوصله سربر و خسته کننده است. معنای بعدی به ایجاد حفره در چیز دیگر مثل زمین، دیوار ساختمان یا.. اشاره می کند. به کلامی ساده تر: حفاری. در نتیجه حتی کاربران انگلیسی زبان هم گاهی از توییت های آقای ماسک گیج می شوند. وقتی او می گوید اسمش را باید بگذاریم «The Boring Company»، در اصل این نام هم می تواند معنی «شرکت خسته کننده» داشته باشد و هم «شرکت حفاری» و این مسئله از شوخ طبعی و شیطنت ذاتی خود ایلان ماسک سرچشمه گرفته. حالا لطفاً خودتان تصمیم بگیرید که منظورش، کدام بوده!)

به نظر می رسید که ماسک در حال سرکار گذاشتن مخاطبینش است. هرچند آدمی جدی است ولی گاهی اوقات شوخ طبعی اش هم گُل می کند و بیانیه های نه چندان رسمی می دهد تا رسانه ها آنها را پوشش داده و سپس به آنها بگوید که سرکارشان گذاشته.

آخر سال 2015 بود که در برنامه «استیون کول‌بر» (Stephen Colbert) شرکت کرد و به شکلی نیمه جدی گفت که راه حل سکونت پذیر کردن مریخ، انداختن بمب های اتمی روی این سیاره است. (ویدیوی بالا را ببینید.) سال پیش دوباره وقتی شوخ طبعی اش گل کرده بود، در توییتر نوشت که در حال طراحی یک لباس خود-پرواز مشابه با لباس مرد آهنی (Iron Man) برای پنتاگن است. همین شد که در ابتدا، بسیاری از رسانه ها تصور می کردند که پروژه حفر تونل هم قرار است صرفاً سر کارشان بگذارد.

اما «این بار قضیه جدی است.» این چیزیست که خودش در دفتر اسپیس اکس می گوید. اینطور که پیداست او سال هاست که به پروژه ایجاد تونل زیر شهر فکر کرده - هم به این دلیل  که خودش همیشه به چنین پروژه ای علاقمند بوده و هم از این نظر که چنین اتفاقی می تواند زنجیره ای مهم باشد برای «هایپرلوپ»؛ سیستمی فعلاً خیالی که سرعت سرسام آور دارد و خود ماسک در سال 2013 ایده اش را مطرح کرده است.

لبخند می زند و می گوید: «این اواخر هر کس به شکل خصوصی سراغم می آمد و می گفت که چه پیشنهاد جدیدی برای موقعیت های تجاری دارم، به او می گفتم که برود و تونل بزند. بیشترشان انتظار داشتند ایده یک اپلیکیشن خاص آیفون را به آنها بدهم که بروند و آن را بسازند! به آنها می گفتم که اینکار مشکل ترافیک شهری را حل می کند - و اگر این کار را بکنید، ما هم همه وقتمان را در جهنم ترافیک هدر نمی دهیم.»

ماسک می گوید وضعیت راه بندان ترافیکی لس آنجلس در بدترین وضعیت خودش قرار داشته تا یک روز پیش خود فکر می کند «لعنت بهش! خودم انجامش میدم». تنها چند روز پس از توییت پر سر و صدایش، یک دامنه اینترنتی می خرد با این عنوان: «BoringCompany.com». سپس رهبر پروژه را نیز مشخص می کند. او یکی از مهندسان ارشد اسپیس اکس به نام «استیو دیویس» (Steve Davis) است که سیستم هدایت راکت های فالکون را طراحی کرده.

نقشه خام ماسک و دیویس این بود: کندن گودال برای ایجاد تونل در زیر شهر برای تردد خودرو و قطارهای پرسرعت. بقیه ماجرا، قرار است آنطور پیش رود که ماسک همیشه پروژه ها را پیش می برد: در ادامه مسیر می فهمد چه باید بکند.

یکی از مزایای مدیریت دو کمپانی صنعتی بسیار بزرگ این است که می توانید تجهیزاتی بسیار خاص را در کوتاه ترین زمان ممکن به دست بیاورید. همین شد که در روز جمه آخر ژانویه، جمعی از افراد متخصص حفاری شروع به کندن زمین کردند. ماسک می گوید: «مثل این بود که دور هم جمع شده باشیم و بگوییم "بچه ها! فکر می کنید بزرگترین چاله ای که دو روزه می توانیم بکنیم چقدر است؟"»

پس از مدت کوتاهی از برگزاری انتخابات ریاست جمهوری آمریکا، استیو بَنِن (Steve Bannon)، استراتژیست ارشد کاخ سفید و مشاور ترامپ در مصاحبه ای با هالیوود ریپورتر گفت که دولت جدید می خواهد آنچنان زیرساخت ها را تقویت کند که نمونه اش را از زمان «نیو دیل» ندیده اید. (توضیح مترجم: نیو دیل اشاره به تلاش «روزولت»، رییس جمهور وقت آمریکا برای برون رفت از رکود اقتصادی بزرگ ایالات متحده در سال 1929 دارد.)

بنن در این مصاحبه گفت: «محافظه کارها احتمالاً دیوانه خواهند شد. من همان کسی هستم که برنامه های تریلیون دلاری بازسازی زیرساخت آمریکا را به جلو می راند. این عالی ترین فرصت برای ساخت دوباره همه چیز است. کشتی سازی، کارگاه های آهن سازی و همه چیز.»

سپس در روز مراسم تحلیف، ترامپ وعده‌ی جاده ها، اتوبان ها، پل ها، فرودگاه ها، جاده های راه آهن و البته تونل های جدید را در سراسر آمریکا داد. مانند برنامه های «Boring Company»، برنامه های ترامپ هم چندان پخته به نظر نمی رسند. اما همین وعده ها موجب شده تا شرکت های خصوصی مانند «Blackstone» و «Carlyle» آماده سرمایه گذاری در توسعه زیرساخت آمریکا شوند.

شاید اینطور به نظر برسد که ماسک حالا در جایگاهی نیست که بتواند به خوبی از این موقعیت استفاده کند. به هر حال او شخصی است که به سختی به مسئله ای مانند تغییر شرایط آب و هوایی کره زمین اعتقاد دارد (برخلاف رییس جمهور آمریکا) و رابطه ای بسیار نزدیک با دولت اوباما داشته، به طوری که «میت رامنی» (Mitt Romney) نامزد نهایی جمهوری خواهان در انتخابات 2012 به ماسک و تسلا شدیداً حمله می کرد. (تسلا در سال 2010 یک وام بزرگ از طرف دولت اوباما دریافت کرده بود.)

در انتخابات ریاست جمهوری بعدی، ایلان ماسک به حمایت از «هیلاری کلینتون» پرداخت و در یکی از مصاحبه های آن زمانش با خبرگزاری CNBC، گفته بود که ترامپ از نظر شخصیتی فرد مناسبی نیست و نمی تواند به عنوان رییس جمهور، بازتاب دهنده ایالات متحده در جهان باشد.

ششم ژانویه - ایلان ماسک در برج ترامپ. منهتن، نیویورک.

اما پس از انتخابات و پیروزی ترامپ بود که سفرهای چندین باره آقای ماسک به برج ترامپ در نیویورک آغاز شد. وی در همین مراجعه هایش به خیابان پنجم منهتن نیویورک بود که توانست ترامپ و البته استیو بنن را تحت تاثیر عملکردش قرار دهد. استیو بنن که پیشتر کارمند «گلدمن ساکس» بوده، بیش از ترامپ به ناسیونالیسم اقتصادی «تقدم آمریکا» عقیده دارد. بنن در ششم ژانویه به شکلی خصوصی با ایلان ماسک ملاقات می کند و سپس به یکی از نزدیکانش می گوید که شرکت های ماسک همان مکان هایی هستند که می توان «وعده شغل های بیشتری که ترامپ داده» را در آنها عملی کرد.

حالا بیشتر مدیران سیلیکون ولی ترجیح می دهند که رابطه ای نزدیک با رییس جمهور آمریکا نداشته باشند و در چنین شرایطی، به نظر می رسد که ماسک ریسک این ارتباط نزدیک را به جان خریده. وی حتی در ماه ژانویه پشتیبانی اش را از فرد انتخابی ترامپ برای عهده گیری وزارت امور خارجه یعنی مدیر عامل شرکت «ExxonMobil»، «رکس تلرسون» اعلام کرد. این در حالیست که خود ماسک پیشتر شرکت های فعال در حوزه نفت را مورد انتقاد قرار می داد.

ایلان ماسک در همین رابطه در توییترش نوشت: «شاید این حرفم برایتان تعجب آور باشد، رکس تلرسون پتانسیل تبدیل شدن به یک وزیر امور خارجه عالی را دارد.»

پس از آنکه ترامپ دستور اجرایی پر سر و صدای خود را علنی کرد، ماسک هم در زمره کسانی بود که این تصمیم را مورد انتقاد قرار داد اما از طرفداران چپگرای خود خواست که پیش واکنش نشان دادن به آن، متن کاملش را مطالعه کنند. از طرف دیگر ایلان ماسک و تراویس کلانیک، مدیر عامل اوبر با هم به انجمن استراتژی و سیاست پیوستند ولی در نتیجه اعتراضات به دستور جنجالی ممانعت از ورود شهروندان 7 کشور مسلمان به آمریکا، موج اعتراضات به ماسک و کلانیک هم بالا گرفت. این اعتراضات به کمپانی های تسلا و اوبر رسید. از یک سو سفارش خودروهای تسلا توسط مشتریان لغو می شد و کاربران اوبر، اپلیکیشن این سرویس تاکسی آنلاین را از موبایل هایشان حذف می کردند. این مسئله موجب شد تا مدیر عامل اوبر از انجمن یاد شده خارج شود، ماسک اما چنین کاری نکرد و در عوض گفت:

«حضور من به معنای تایید اقدامات دولت ترامپ نیست. باور دارم که پیوستگی ما در این زمان حساس برای مسائلی مهم تر، به نفع اهداف والاتری خواهد بود.»

کت و شلوار مشکی، پیراهن سفید و کروات آبی؛ این لباسی است که ایلان به تن دارد. از پیش ترامپ می آید و چندان خوش خلق نیست. (توضیح مترجم: مصاحبه بلومبرگ با ایلان ماسک در سوم فوریه و پس از ملاقات ماسک با ترامپ صورت گرفته.) حوصله صحبت کردن در مورد آنچه در دیدارش با ترامپ گذشته را ندارد و می خواهد یک راست به سراغ صحبت در مورد شرکت حفاری برود.

ایلان ماسک در پاسخ خبرنگار بلومبرگ که می خواهد بداند کمپانی حفاری، شاخه ای از اسپیس اکس خواهد بود یا یک شرکت کاملاً مستقل، می گوید: «توییترم را نمی خوانی؟ شرکت حفاری است و قطعاً مستقل خواهد بود.»

اما این شرکت حفاری هنوز هیچ کارمندی ندارد. در واقع هیچ کارمند تمام وقتی که اختصاصاً برای همین کار استخدام شده باشد. چیز دیگری که ندارد، داشتن یک مدل تجاری مشخص است. ایلان فقط می داند که می خواهد که قراردادهای دولتی این وسط نقشی بازی خواهند کرد.

ماسک می گوید که تجارت تونل زدن بی شباهت به صنعت هوافضا نیست. او در سال 2002 وقتی که وارد این صنعت شد گفت که از زمان پروژه آپولو تا کنون پیشرفت خاصی در این زمینه حاصل نشده، پرونده های تحقیقاتی هم بسیار آهسته پیش رفته اند چرا که بیش از حد گرانند. اسپیس اکس هم به این شکل به خود تمایز داد که آمد و ماهواره هایی را با قیمت هایی بسیار کمتر به فضا فرستاد. همین مسئله باعث شد تا در ادامه بتواند یک قرارداد 1.6 میلیارد دلاری با ناسا ببندد؛ قراردادی که در آن ماموریت ها به مقصد ایستگاه بین المللی فضایی انجام می شد.

تکنولوژی ساخت تونل حتی از فناوری به کار رفته در راکت ها هم قدیمی تر است و سرعت حفاری در پنچاه سال گذشته افزایشی نداشته. مانند پرتاب های فضایی، حفر تونل هم بیشتر زیر سایه قراردادهای دولتی بوده و شخص یا شرکت انجام دهنده هیچ ریسکی را در این میان متحمل نشده. در این بین هزینه ها معمولاً بیشتر از پیش بینی ها شده و تاخیرهای زیادی هم صورت گرفته.

بزرگترین مثالش، «بیگ دیگ» است. گران ترین پروژه اتوبانی که در ایالات متحده کلید خورد و قرار بود بخش هایی از آن زیرزمینی باشد. بودجه اش 12 میلیارد دلار بیشتر از تخمین اولیه شد، چرا که حفر تونل از برآوردهای اولیه گران تر درآمد. در لس آنجلس، مسئولان می خواهند خط بنفش مترو را 2.6 مایل افزایش دهند که هزینه ای معادل 2.4 میلیارد دلار روی دستشان می گذارد و حدود 10 سال هم طول می کشد. ماسک می گوید: «تقریباً 1 میلیارد دلار به ازای هر مایل. احمقانه ست!»

ماسک در مورد ترامپ و برنامه هایش نظری نمی دهد، ولی شخصی نزدیک به او، به بلومبرگ خبر داده که اگرچه شرکت حفاری ماسک زیر سایه برنامه های ترامپ برای ایجاد زیرساخت ها فعالیت خود را آغاز می کند اما روند پیشرفت شرکت حفاری، ربط چندانی به واشنگتن و برنامه هایش ندارد.

خود ماسک اکنون امیدوار است که بتواند ماشینی بسیار سریع تر برای حفر تونل توسعه دهد و از آن برای حفر هزاران مایل بهره گیرد تا در نهایت یک شبکه زیر زمینی که متشکل از 30 سطح مختلف است، توسعه پیدا کند. سطح هایی که برای خودروها یا وسایل حمل و نقل سریع -مثل هایپرلوپ- در نظر گرفته شده اند.

اینجاست که سوالات زیادی برای یک ذهن عادی پیش می آید. آیا حفر زمین به این شکل و با این همه لایه، باعث بی ثبات شدن زمین نمی شود؟ ایلان ماسک می گوید که چنین نیست: «صنعت حفاری همیشه در حال انجام همین کار است زمین بزرگ است و ما کوچکیم. ما انقدر کوچکیم که اصلا باورت نمی شود.» او می گوید که نه تنها چنین کاری قابل انجام است، بلکه تنها راه ممکن برای خارج شدن از جهنم ترافیک است.

«آسمان خراش هایی داریم که چندین و چند طبقه دارند ولی سیستم جاده ای ما یک یا نهایتاً دو طبقه است. همه وارد این برج ها می شوند و در ساعتی خاص، همه می خواهند که از آنها خارج شوند. در نتیجه وارد سیستم جاده ای می شوند و اینطور است که همه ما گیر می کنیم.»

تونل ها از سوی دیگر نشان دهنده یک سیستم و شبکه حمل و نقل و ترافیکی سه بعدی هستند.

ماسک محوطه پارکینگ اسپیس اکس را برای کندن اولین چاله انتخاب کرد. بیشتر به این دلیل که چنین کاری برایش راحت تر بود و می توانست به دلیل مالکیت محل، بدون دریافت مجوز از مقامات شهری پروژه را کلید بزند.

طرح فعلی این است که چاله کنونی، تبدیل به یک رمپ یا سطح شیب دار برای ورود ماشین حفاری شود و سپس کار حفاری به شکل افقی آغاز گردد. وقتی که ماشین به عمق 15 متری یا بیشتر رسید، می توان دوباره ادامه داد چرا که در چنین شرایطی، از خطوط فاضلاب و یا گازهای طبیعی رد شده است. در همین حال، ماسک در پی اخذ مجوزهای لازم بوده و امیدوار است زمانی که برنامه حفاری قرار باشد از زمین اسپیس اکس در زیر زمین خارج شود، بتواند مجوزها را در دست داشته باشد.

ماسک اکنون حاضر نیست بگوید که این تونل دمو مانند، قرار است به کدام سمت برود. فقط می گوید که به شکلی طراحی می شود که خودروهای بتوانند وارد آن شده و فضای مناسبی داشته باشند. او همچنین ذکر می کند که همین چاله، نقطه آغاز یک شبکه حمل و نقل عظیم است.

ماسک می گوید هرچقدر که برنامه هایش برای حفر تونل برای حل مشکل ترافیک عجیب باشد، به اندازه راه حلی که سیلیکون ولی در نظر دارد، دیوانه وار نیست. از سال گذشته تا کنون چندین بار پیش آمده که در خبرها بخوانیم سیلیکون ولی در پی تولید ماشین هایی پرنده برای پایان دادن به مشکل ترافیک است. گفته می شود که شخص «لری پیج»، موسس گوگل تا کنون در دو استارتاپ سازنده هواپیمای شخصی، یعنی «Zee.Aero» و «Kitty Hawk» سرمایه گذاری کرده.

در این بین شرکت های دیگری مثل اوبر و ایرباس هم زمزمه هایی در مورد توسعه خودروهای پرنده داشته اند. ایلان ماسک اما فکر می کند که ایده ماشین های پرنده، احمقانه است. دست کم برای سفرهای درون شهری: «طبیعتا، من از چیزهای پرنده خوشم می آید! اما سخت می توان تصور کرد که خودروهای پرنده در چنین مقایسی قابل استفاده باشند.»

آنطور که قوانین فیزیک می گویند، هر خودروی پرنده باید نیروی بسیار زیادی رو به پایین تولید کند تا از سقوطش جلوگیری شود. چنین اتفاقی یعنی باد و سروصدای زیاد روی زمین. این در حالیست که چنین وسایلی، به مراقب بیش از اندازه ای هم نیاز دارند. ماسک می گوید: «تصور کنید کسی سرویس های چنین خودرویی را انجام ندهد و روی هوا، یکی از قالپاق هایش در رود و تبدیل بشود به یک گیوتین برای شما! سطح اضطراب و نگرانی شما به دلیل وجود وسایل پرنده ای که بالای سرتان وز وز می کنند، اصلاً کم نخواهد شد.»

در اینجای مصاحبه، دستیار ماسک به خبرنگار بلومبرگ می گوید که وقت سوال آخر رسیده. ولی به نظر می رسد که کار خود ایلان ماسک تمام نشده. کرواتش را شل می کند، روی میز می نشیند و خیره در چشم های خبرنگار می گوید: «دلت می خواهد تماشایش کنی؟»

ماسک،‌ دیویس و خبرنگار بلومبرگ با استفاده از یک دستگاه پایین می روند در حالی که طناب نجات به آنها وصل شده. فضای سرد، تاریک و وحشتناکی است. چشمان ماسک تا آخر باز شده، لبخند می زند و به سوی عمق تاریکی به پایین می رود. یک کلاه ایمنی بر سر دارد و چکمه ای پوشیده که تا روی زانویش می رسد. روی کت و شلواری که ساعاتی پیش، با آن در کنار رییس جمهور حضور داشته.

وقتی به پایین می رسند و روی زمین پر از گل و لای قدم می گذارند، ماسک می گوید: «لعنتی! چقدر زیباست.» اولین باری است که خود ماسک هم یک ماشین حفاری بزرگ را از نزدیک می بیند.

قطر ماشین به 8 متر و طولش به 121 متر می رسد. 1200 تن وزن دارد و نامش را «Nannie» گذاشته اند. این ماشین دست دوم است و پیشتر دولت آمریکا از آن استفاده کرده. قیمت چنین ماشینی در ابتدای تولدش معمولاً به 15 میلیون دلار می رسد اما این دستگاه قدیمی، دست کم ارزشی 90 درصد کمتر از بهای ذکر شده دارد.

Nannie توسط شرکت آلمانی «Herrenknecht» ساخته شده و از سال 2015 مورد بهره برداری قرار گرفته و چند پروژه با آن انجام شده. در حالی که کمتر از دو سال سن دارد، انگار دستگاهی مربوط به باستان قدیم است. بخش هایی از بدنه زنگ زده و در گل و لای غوطه ور است. نوک دستگاه همانطوری است که تصور می کنید؛ دقیقاً مثل یک دریل برقی. ولی بیشتر کار در بخش های پشتی دستگاه انجام می شود. کمربند حامل، گِل را بیرون داده و به سطح زمین می رساند.

حدود 15 نفر در زمان کار Nannie، در کنار آن حاضر هستند و کار می کنند. ماسک می گوید که نحوه کارش، مانند یک اکوسیستم دقیق است. او می خواهد از ماشین های اینچنینی در فرایند کندن تونل استفاده کند و ببیند که آیا می توان آنها را ارتقا داد یا خیر. ماسک تصور می کند که با توان بیشتر، مصالح بهتر، و طراحی که به آن اجازه می دهد به شکل همزمان زمین را بکند و دیواره های تونل را نصب کند، شرکت حفاری او می تواند به شکل سرسام آوری هزینه های حفر زمین را کاهش دهد.

«بهتر کردن این ماشین، باید ساده باشد. اما پنج برابر عملکردش را بهبود دادن، کاری نیست که نشدنی باشد. نمی خواهیم جایزه نوبل بگیریم و استاندارد مدل فیزیک را باز-تعریف کنیم.»

در حال حاضر بزرگترین مشکل Nannie، سرعت آن است. مشکل از جایی شروع می شود که کمربندهای حامل این ماشین تنها به حدی مشخص می توانند خاک را به بیرون حمل کنند. به این شکل در هر دقیقه، این ماشین می تواند 75 میلیمتر پیشروی داشته باشد. در کل یک هفته، Nannie می تواند حدود 91 متر پیش برود.

ماسک از این موضوع چندان خوشحال نیست و می گوید: «سعی می کنیم به شکل غیرقابل باوری، سرعت تونل سازی را افزایش بدهیم. می خواهیم بدانیم می شود هفته ای یک مایل جلو رفت؟ آیا ممکن است؟»

زمان برگشت به بالا، به نظر می رسد کمی دلسرد شده: «شاید بد نبود با پروژه ای کوچکتر شروع می کردیم. ولی فکر می کنم همین را هم می توانیم ساده تر کنیم.»

فرآیند تونل سازی بیش از حد در برابر خوش بینی مقاوم است. به شکل معمول یک پروژه تونل یا پُل سازی، 32 درصد بیشتر از رقم برآورد شده هزینه برمی دارد در حالی که 22 درصد زمان بیشتری از هدف اولیه طول می کشد. این را «بنت فلایوبرگ»، یکی از پرفسورهای دانشگاه آکسفورد که در زمینه توسعه زیرساخت های عظیم پژوهش می کند، می گوید.

وی باور دارد که این فرایند بیش از حد طولانی می شود چرا که در طول مسیر، ماشین ها به موانعی برخورد می کنند که پیشتر انسان نمی دانست وجود دارند: «مهم نیست که چقدر آزمایش کنید. هرچقدر هم که نمونه بردارید، باز هم دقیقاً نمی دانید در حال دریل کردن چه چیزهایی هستید.»

جالب است که پرفسور فلایوبرگ هم مشتاق شده تا بداند ماسک دقیقاً چه می کند. می گوید: «طرح او چیزی نیست که به آن بخندید و کنارش بگذارید.» وی باور دارد که ماسک می تواند با انجام برخی کارهای ساده، سرعت حفر را افزایش دهد. یکی از همین کارها، داشتن لوازم یدکی پر استفاده در کنار دستگاه است. به این شکل، در زمان خرابی ماشین حفاری، منتظر تعمیر و لوازم یدکی نمی ماند.

وی می گوید: «صعنت ساخت و ساز باید واقعاً فکری به حال این خرابی های زمان گیر بکند. این تنها بخش اقتصادی است که سرعت کارش از پنجاه سال گذشته تا کنون یکسان باقی مانده.»

ماسک آدمی است با قدرت غیرطبیعی در استخدام افراد باهوش برای انجام اهداف پر ریسک و عجیب، و به سختی تلاش می کند تا پس از یافتن هدف، راه رسیدن به آن را پیدا کند؛ اهدافی که بیشتر قابل دسترس به نظر می رسند تا مضحک. مثل سکونت پذیر کردن مریخ یا ساختن یک خودروی الکتریکی که می تواند سریع تر از یک فراری گام بردارد. در این بین شرکت های تحت نظر ایلان ماسک از مزایای دولتی هم بهره مند شده اند.

راکت ارزان اسپیس اکس به این دلیل به ایستگاه فضایی سفر کرد که ناسا تصمیم گرفت برخی قراردادها را در اختیار شرکت های خصوصی قرار دهد. یا رشد اینچنینی تسلا از تخفیف های مالیاتی سرچشمه می گیرد که به خریداران خودروهای الکتریکی در آمریکا تعلق می گیرد. هر دوی این سیاست ها در زمان ریاست جمهوری بوش پسر شکل گرفتند و در زمان حضور باراک اوباما در واشنگتن، ادامه پیدا کردند.

ماسک در سال های اخیر خیلی کم در خصوص فرصت های شغلی زیادی که تلاش هایش باعث ایجاد آنها شده اند، سخن گفته و در عوض تلاش داشته تا به مردم در مورد برتری های خودروهای الکتریکی آگاهی دهد. وی اما اکنون می گوید: «مردم امروز بیشتر به فرصت های شغلی توجه می کنند. من اینطور فکر می کنم که اگر قرار باشد مشکلی را حل کنیم، به هر حال باید برای حل آن افرادی را استخدام کنیم.»

به تازگی، او در مورد تاثیر اقتصادی تلاش هایش صریح تر صحبت می کند. در دفاع از رابطه ی نزدیکش با ترامپ توییت کرده بود که «اهداف من این ها هستند که به جریان ها برای پایدارسازی انرژی سرعت بدهم و جهانی با سکونت چند سیاره ای داشته باشیم. اهدافی که هزاران هزار شغل ایجاد می کنند و باعث ایجاد آینده ای تاثیرگذارتر برایمان خواهند بود.»

ایلان ماسک احتمالاً طرفدار محیط زیست است و از سوی دیگر ترامپ باور دارد که تغییر شرایط آب و هوایی زمین، مزخرفاتی است که چینی ها سر هم کرده اند. ولی حقیقت این است که شرکت های تحت مدیریت ایلان ماسک امروز تامین کننده شغل 35 هزار کارمند هستند؛ شغل هایی که بیشترشان صنعتی به حساب می آیند.

سال گذشته، بخشی از «گیگافکتوری» در ایالت نوادا به کار افتاد که در سال های آتی و در زمان تکمیل شدنش، تبدیل به بزرگ ترین کارخانه ساخت باتری در جهان می شود. سولار سیتی، شرکتی که ماسک به تاسیس آن کمک کرد و اخیراً با تسلا ادغام شده، چندی پیش کارخانه ای با وسعت 111 هزار متر مربع در شمال نیویورک باز کرد.

اما ماسک اشاره می کند که «The Boring Company» به شکل طبیعی شغل های بیشتری تولید می کند: «قطعاً شغل های زیادی ایجاد می شوند.» پوزخند می زند و ادامه می دهد: «یک تریلیون شغل!» (توضیح مترجم: کنایه ای به آمارهای عجیب و غریب و نه چندان واقعی که معمولاً از سوی ترامپ ارائه می شوند.)