به گزارش ایسنا، جودیت مایلز دانش آموز دبیرستانی در شهر لکسینگتون ایالت ماساچوست، پس از خواندن یک مقاله در مجله نشنال جئوگرافی پیرامون رفتار عنکبوت که در آن گفته شده بود عنکبوت برای تعیین ضخامت تار از وزن خود استفاده می‌کند، پیشنهاد داد عنکبوتی به فضا فرستاده شود تا عکس‌العمل او در برابر بی‌وزنی مورد مطالعه قرار گیرد.
کارشناسان سازمان فضایی آمریکا-ناسا- از این پیشنهاد به عنوان یک پروژه مطالعاتی دانش آموزی استقبال کردند تا چگونگی تاثیر بی وزنی را بر روی تشکیل تارهای عنکبوت همچنین بعضی موارد دیگر را مورد بررسی قرار دهند.
آنها دو عنکبوت ماده از نژاد(Araneus diadematus) را انتخاب کردند و نام‌های آنیتا و آرابلا را بر روی آنها گذاشتند. این دو عنکبوت در محفظه ویژه‌ای به ایستگاه فضایی اسکای لب فرستاده شدند. هدف علمی این آزمایش بررسی‌های مختلفی از جمله تحقیق در مورد مکانیزم ساعت بیولوژیک بود. از آنجا که عنکبوت‌ها می‌توانند مدت طولانی بدون آب و غذا زندگی کنند مدل حیوانی خوبی برای این آزمایش هم بشمار می‌رفتند.
سه روز قبل از پرتاب هر عنکبوت در یک اتاقک مخصوص قرار گرفتند. در اسکای لب آزمایش زیر نظر اون گاریوت فضانورد محقق ایستگاه فضایی صورت گرفت و حرکات آنها توسط یک دوربین فیلمبرداری می‌شد. به نظر می‌رسد که آرابلا کاملا به محیط بی وزن خو گرفته همچنین فشارهای ناشی از پرتاب بر توانایی عنکبوت جهت تنیدن تار تاثیر منفی نمی‌گذارد البته ساختار فیزیکی تارها تنیدن شده در فضا به طور قابل توجهی از آنچه که بر روی زمین می ساختند تفاوت داشت. در مجموع نازک تر بود و در عین حال تغییر ضخامت داشت بطوری که در بعضی از نقاط نازک‌تر و در برخی دیگر ضخیم‌تر بود در صورتی که تار عنکبوت بر روی زمین، یکنواخت است.
آزمایش جودی مایلز مورد توجه زیاد کارشناسان ناسا و مطبوعات جهان قرار گرفت و نشان داد علاقه شدید به آزمایش‌های فضایی بر روی موجودات زنده وجود دارد.
آزمایش بر روی رفتار عنکبوت بعدها در جریان سفرهای مداری کیهان پیمای شاتل همچنین در ایستگاه فضایی بین‌المللی ادامه یافت زیر بطور کلی دانشمندان معتقدند تار عنکبوت یک فیبر سبک اما در عین حال با توانایی کشش زیاد است و می‌تواند بدون پاره شدن تا 40 درصد طول خود کشیده شود.
