پایان اما و اگر برای مدیران بازنشسته با تذکرات رهبری/ حلقه بسته مدیریتی باز می‌شود

به گزارش اقتصادانلاین از اواسط شهریور ماه سال جاری طرحی با عنوان قانون منع به کار گیری بازنشستگان در مجلس به تصویب رسید که به موجب آن سازمان ها و ارگان های دولتی، نیمه دولتی و شبه دولتی باید با مدیران بازنشسته خداحافظی کنند. اما در این بین بسیاری از مدیران شیفته خدمت تمایل به خداحافظی و ترک پست نداشته و به طرق مختلف سعی در ابقا داشتند.

در محله اول این مدیران سعی کردند تا با مراجعه به بنیاد شهید و اخذ درصد جانبازی از شمولیت قانون منع بکارگیری بازنشستگان خارج شوند. اما در این سازمان هم به دلیل رسانه ای شدن موضوع و پیگیری های مجلس نتوانستند کلیدی برای حل مشکل خود بیابند.

پس از آن بود که به فراست افتادند تا با اخذ مجوز از رهبری در صندلی خود ابقا شوند. اما به نظر می رسد مراجعات به مقام معظم رهبری آن قدر زیاد بود که ایشان در لحنی اعتراض آمیز خواستند تا اصلاحیه قانون در مجلس به تصویب برسد تا شاید آینده کاری این قشر خدوم و شیفته خدمت تعیین و تکلیف شود.

این در حالی است که نسلی از ایرانیان به واسطه انقلاب اسلامی موفق به در دست گرفتن عنان امور شدند،‌ نسلی که متشکل از سلایق و اقوام و تفکرات مختلف و متنوع کشور بزرگ و پهناور ایران بود و به انصاف باید اعتراف کرد مسیر قابل قبولی را نیز در مدیریت و به پیروزی رساندن انقلاب و گذر از تنگه سخت دوران دفاع مقدس طی کرد اما مشخص نیست چرا این نسل هرگز حاضر نشد عنان امور را با اعتماد و اعتقاد به لزوم چرخش مسئولیت‌ها، به نسل بعدی خود بسپارد. به گونه ای که برخی از افراد با تصاحب میزها و پست‌های دولتی سال‌هاست تنها از پستی به پستی دیگر جابه‌جا می‌شوند و خیال تحویل دادن پست و مقام خود را ندارند در حالی که بسیاری از جوانان با استعداد کشور که اتفاقا از دانش و تخصص بالایی هم برخوردار هستند و می‌توانند سهم و نقش بزرگی در اتخاذ تصمیاتی برای بهتر شدن اوضاع کشور داشته باشند، مدت‌هاست که با بیکاری دست‌و‌پنجه نرم می‌کنند.  

 قطعا این ادعای تکراری که چون کشور در شرایط خطیری قرار گرفته و بر این اساس فرصت آزمون و خطا برای سپردن امور به نسلی جدید نیست و باید مدیران باتجربه همیشه سوار بر قطار، زمام امور را در دست گیرند، صرفا ادعایی گمراه کننده برای پی جویی مستمر منافع از سوی آنان با پرداخت کمترین هزینه های ممکن است. به راستی که این هم از نشانه های کمترتوسعه یافتگی این سرزمین است. اینکه حلقه بسته مدیران همواره پی جوی منافع، با استفاده از مجموعه ابزارهای تبلیغاتی در اختیار و فضای انحصاری رسانه ای سالیان متمادی گذشته، ایده ای را در جامعه نشر داده اند که دولتمردان و سیاست مداران این سرزمین، فراتر از یک انسان عادی، نه به دنبال منافع خود، بلکه صرفا از سر خیرخواهی، با ازجان گذشتگی تمام و انجام کار طاقت فرسای شبانه روزی به دنبال بهبود امور کشور هستند. ایده ای که مدت هاست خط بطلان بر آن کشیده شده است و مدل ها و الگوهای متنوعی برای رفع این تناقض بنیادین، یعنی پی جویی منافع سیاست مداران و دولتمردان و ضرورت بهبود رفاه عمومی، از سوی صاحب نظران ارائه شده و کشورهای پیشرو آن را به کار گرفته اند.

باید بدانیم بهبود شرایط اقتصادی، سیاسی و اجتماعی کشور معلول عوامل مختلفی مانند فراهم بودن زیرساخت های مناسب سازمانی، اطلاعاتی، مالی، اجتماعی و انسانی است. اما بدون شک این سرمایه مدیریتی یک کشور است که در صورت بهینه بودن با تاثیرات مستقیم خود بر سایر عوامل، امکان بهبود آنها و در نتیجه بهبود شرایط کشور را فراهم می کند. بنابراین تا آن هنگام که دگرگونی اساسی در حلقه بسته مدیریتی کشور صورت نپذیرد، امیدی به بهبودی نیز متصور نیست.  

پس بهتر است سیاست مداران و دولتمردان هشدارهای رهبری در خصوص ضرورت اجرای این قانون را جدی بگیرند و در‌ها را روی ورود جوانان به قبول مناصب دولتی بگشایند. جوانان متخصصی که با نبوغ خود می‌توانند کشور را از بحران‌های اخیری که جامعه و مردم دچار آن شده‌اند، نجات دهند.