خبرگزاری تسنیم: از رایج‌ترین تفکرات عصر اهل‌بیت (ع) مربوط به مهدویت بود. صدور احادیث فراوانی از رسول گرامی اسلام (ص) و سایر اهل‌بیت (ع) درباره کیفیت ولادت امام زمان (عج)، وقایع عصر غیبت، فتنه‌های آخرالزمان و معرفی کیفیت عصر ظهور حجم زیادی از معارف مهدوی را در بین مردم رواج داده بود تا حدی که موضوع مهدویت و ظهور نقل مجالس آن زمان بود.
از دیگر سو حجم بالای این روایات باعث ظهور فرقه‌هایی شد که با مصداق‌سازی روایات مهدوی از مدعیان دروغین مهدویت شدند. با مرور تاریخ اسلام در عصر امام صادق (ع) تا زمان امام رضا (ع) در مییابیم عمده فتنههایی که در آن دوران رخ داد، مربوط به همین جریانات بود که در رأس تمام آن‌ها حکومت عباسیان قرار داشتند، شاهد بر اینکه نام حاکمان خود را منصور، قائم، محمدمهدی، مهتدی، هادی و مستنصر انتخاب میکردند. در این بین حتی برترین محبان و شیعیان عترت (ع) درگیر مصادیق قائم (عج) شده بودند. روایتی از عبدالعظیم حسنی (ع) از امام جواد (ع) گویای عمق این مسأله بود.
حضرت عبد العظیم حسنى گفت: «به امام جواد (ع) گفتم: امیدوارم شما قائم اهل‌بیت محمّد باشید، کسى که زمین را پر از عدل و داد کند همچنان که آکنده از ظلم و جور شده باشد. فرمود: اى أبو القاسم هیچ یک از ما نیست جز آنکه قائم به امر خداى تعالى و هادى به دین الهى است، امّا قائمى که خداى تعالى به توسّط او زمین را از اهل کفر و انکار پاک و آن را پر از عدل و داد کند. او کسى است که زمین برایش در پیچیده و هر دشوارى برایش هموار شود و از اصحابش 313 تن به عدد اصحاب بدر از دورترین نقاط زمین به گرد او فراهم آیند و این همان قول خداى تعالى است که فرمود: «أَیْنَ ما تَکُونُوا یَأْتِ بِکُمُ اللَّهُ جَمِیعاً إِنَّ اللَّهَ عَلى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ؛ هر کجا که باشید، خداوند همگى شما را [به سوى خود باز]مىآورد؛ در حقیقت، خدا بر همه چیز تواناست.» و، چون این تعداد از اهل اخلاص به گرد او فراهم آیند، خداى تعالى امرش را ظاهر کند و، چون عقد که عبارت از 10 هزار مرد باشد، کامل شد به اذن خداى تعالى قیام کند و دشمنان خدا را بکشد تا خداى تعالى خشنود شود؛ فَإِذَا اجْتَمَعَتْ لَهُ هَذِهِ الْعِدَّةُ مِنْ أَهْلِ الْإِخْلَاصِ أَظْهَرَ اللَّهُ أَمْرَهُ فَإِذَا کَمَلَ لَهُ الْعَقْدُ وَ هُوَ عَشَرَةُ آلَافِ رَجُلٍ خَرَجَ بِإِذْنِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَلَا یَزَالُ یَقْتُلُ أَعْدَاءَ اللَّهِ حَتَّى یَرْضَى اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ.»
عبدالعظیم حسنی گفت: اى سرورم چگونه مىداند که خداى تعالى خشنود شده است؟ فرمود: در قلبش رحمت مىافکند و، چون به مدینه درآید لات و عزّى را بیرون کشیده و آن دو را بسوزاند؛ یُلْقِی فِی قَلْبِهِ الرَّحْمَةَ فَإِذَا دَخَلَ الْمَدِینَةَ أَخْرَجَ اللَّاتَ وَ الْعُزَّى فَأَحْرَقَهُمَا.»
منبع:
کمال الدین و تمام النعمة، ج. 2، ص. 377.
کفایة الأثر فی النص على الأئمة الإثنی عشر، ص. 282.
الإحتجاج على أهل اللجاج (للطبرسی)، ج2، ص. 449.
