سینماسینما، پدرام عبهر:
فیلم: سرو زیر آب/ کارگردان: محمّدعلی باشه آهنگر/ فیلمنامه: محمّدعلی و حامد باشه آهنگر/ بازیگران: بابک حمیدیان، مینا ساداتی، مسعود رایگان، حسین باشه آهنگر، رضا بهبودی، همایون ارشادی، مهتاب نصیرپور، هومن برق‌نورد، شهرام حقیقت‌دوست و…
محمّدعلی باشه آهنگر شش سال پس از فیلم خوب و تحسین‌شده‌ی «ملکه» بار دیگر با فیلمی دیگر در ژانر دفاع مقدّس به سینمای ایران بازگشته؛ فیلمی که همچون «ملکه» از زاویه‌ای بدیع به جنگ می‌پردازد.
«سروِ زیرِ آب» قصّه‌ی انتظار و چشم‌به‌راهی خانواده‌هایی است که از سرانجامِ عزیزان‌شان بی‌خبرند و قصّه‌ی کسانی که در هفته‌های پایانی جنگ، در «ستاد معراج» می‌کوشند پیکر شهدای گمنام را تعیین هویّت کنند و آن‌ها را به آغوش خانواده‌های چشم‌انتظارشان بازگردانند تا دست‌کم دل‌شان آرام گیرد که فرزندشان، همسرشان، برادرشان، عزیزشان شهید شده و می‌توانند او را به خاک بسپارند و بر مزارش اشک بریزند. امّا قصّه‌ی اصلی فیلم و در واقع گره اصلی فیلم از جایی آغاز می‌گردد که ناگهان این شبهه ایجاد می‌شود که پیکر یک شهید گمنام را به جای پیکری دیگر به خانواده‌ی اشتباهی تحویل داده‌اند و باقی ماجرا.
«سروِ زیرِ آب» تصاویر سینمایی زیبا و بی‌نظیری دارد که دستاورد فیلمبرداری درخشان علیرضا زرّین‌دست و صد البتّه نگاه سینمایی کارگردان است. از موسیقی خوب و تاثیرگذاری هم برخوردار است (بهزاد عبدی) که به موقع اوج می‌گیرد و حماسی می‌شود و به وقتش در خدمتِ پیش‌بردِ فیلم، تمِ قصّه‌گویانه به خود می‌گیرد. و البتّه شاید یکی از نقاط قوّت فیلم که کمتر به آن توجّه شود، طرّاحی صدای فوق‌العاده‌ی آن است که بی‌شک سهم به‌سزایی در کیفیت بالای فیلم از لحاظ فنّی دارد.
با همه‌ی این‌ها، آخرین ساخته‌ی محمّدعلی باشه آهنگر هرگز به اندازه‌ی فیلم قبلی‌اش تاثیرگذار و قدرتمند نیست. «ملکه» با به تصویر کشیدن موقعیت‌های حسّاس و شخصیت‌پردازی‌های خوب، فیلمی حماسی و اثرگذار از کار درآمده بود. امّا «سروِ زیرِ آب» با ریتمِ کندی که به نظرم می‌توانست تندتر باشد، با شخصیت‌پردازی‌های نه چندان دقیق و کارشده، با دیالوگ‌هایی که گاه بیش‌اندازه کلیشه‌ای و تکراری‌اند، و البتّه به خاطر موضوع تأثّربرانگیزش، در برخی لحظات به ورطه‌ی ملودرامی می‌افتد که سعی دارد از طریق موسیقی متن پرحجم و ارکسترال و فیلمبرداری پرشکوه به فیلمی حماسی تبدیل شود.
