مصطفی حائری در گفت‌وگو با ایسنا، با اشاره به تاثیر پراکندگی متن‌های کتاب‌های درسی ادبیات در بی‌علاقگی دانش‌آموزان به این درس، اظهار کرد: متن‌های پراکنده کتاب‌های ادبیات تاثیر مثبتی در علاقه‌مندی و یادگیری بچه‌ها ندارد. بچه‌ها به چیزی جذب می‌شوند که ادامه‌دار باشد. سریالی که می‌بینند یا کتابی که می‌خوانند، داستان‌هایی دنباله‌دار دارند. اما نوع گزینش متن در کتاب‌های ادبیات به‌گونه‌ای است که هر جلسه دانش‌آموزان با شخصیت‌ها، داستان‌ها و فضای متفاوتی مواجه می‌شوند و این چیزی نیست که بچه‌ها بتوانند با آن ارتباط برقرار کنند.
او با بیان این‌که میزان علاقه‌مندی دانش‌آموزان به درس ادبیات در رشته‌ها، مقاطع و حتی مدرسه‌های مختلف با هم فرق می‌کند، درباره آن‌چه در کلاس‌هایش برای ایجاد علاقه‌مندی به ادبیات در دانش‌آموزان تاثیر داشته است، گفت: سعی‌ام بر این بوده آن‌چه را در طول قرن‌ها افتاده است و افراد به آن علاقه‌مند بوده‌اند در کلاس بازسازی کنم. مثلا این‌که در زنگ ادبیات برای بچه‌ها کلاس نقالی داریم تا برای آن‌ها «شاهنامه» خوانده شود و در ضمن آن با داستان هم آشنا شوند.
این معلم ادبیات فارسی افزود: برای ایجاد علاقه‌مندی در دانش‌آموزان نسبت به این درس، بیشتر از این‌که بخواهم بگویم معنای یک شعر یا واژه چیست سعی می‌کنم تا بچه‌ها شعر بخوانند و بشنوند.
حائری سپس به پیچیده بودن کتاب‌های درسی ادبیات اشاره و اظهار کرد: دلیل این‌که مبنای برخورد بچه‌ها با ادبیات لذت نیست برمی‌گردد به پیچیدگی‌ها و جزئی‌نگر بودن کتاب‌های ادبیات. این برای بچه‌ها لذت‌بخش نیست که بخواهند با ماهیت و مفهوم ادبیات ارتباط برقرار کنند. بعضی چیزها باید در کلاس خوانده شود تا بچه‌ها با آن ارتباط کلی بگیرند و لزوما نباید وارد جزئیات معانی و آرایه‌ها شوند که برای‌شان هم دشوار است.
او همچنین در پاسخ به سوالی درباره میزان امیدواری‌اش به دانش‌آموزان در کلاس‌ها، بیان کرد: تعداد دانش‌آموزانی که امیدوار باشم در آینده در این حوزه فرد مطرحی می‌شوند زیاد نیست، اما هر سال حداقل یکی، دو دانش‌آموز هستند که مطمئنم در آینده نویسندگان بزرگی خواهند شد.
این معلم ادبیات در انتها، درباره تفکری که ورود به رشته علوم انسانی را به سطح پایین تحصیلی نسبت می‌دهد گفت که این جو هرچند که هنوز هم هست اما به غلظت مثلا 10 سال قبل نیست.
