۱۸ حقیقت باور نکردنی و تکان دهنده درباره هروئین که تا به حال احتمالا از آن ها اطلاع نداشته اید

پس از جمع آوری شیره گل خشخاش و پالایش آن، مرفین حاصل می شود. پس از ترکیب مرفین با «استیک انیدرید» (همان ماده ای که برای ساخت آسپرین استفاده می شود) واکنش رخ می دهد و به این ترتیب هروئین حاصل می گردد.

هروئین به صورت تزریق، دود کردن و یا استشمام، ماده ای بسیار اعتیاد آور به شمار می رود. روش مصرف آن تاثیری در موضوع ندارد و این ماده به سرعت وارد مغز خواهد شد. به علاوه مصرف مستمر هروئین باعث می شود که بدن مقدار بیشتری از آن را بطلبد و پس از گذشت مدت کوتاهی از شروع، میزان زیاد تری از آن را برای ایجاد همان تاثیر درخواست نماید. این امر به اعتیاد منجر می گردد.

هنگامی که هروئین در سال 1898 میلادی توسط شرکت آلمانی بایِر به صورت اولیه تولید گشت، به عنوان دارویی برای درمان اعتیاد به مرفین و مبارزه با بیماری سل فروخته شد.

این پودر یکی از گران ترین مواد مخدر جهان به شمار می رود. هزینه مصرف متوسط و روزانه یک شخص می تواند به 150 تا 250 دلار (560 تا 940 هزار تومان) برسد.

تقریبا ده سال پیش، قیمت خیابانی یک بسته استاندارد هروئین حدودا 50 تا 150 دلار برای خلوص 2 تا 3 درصدی بود. در سال 2014 قیمت یک بسته با خلوص 7 تا 10 درصدی 10 دلار برآورد می شد. هرچه خلوص هروئین بیشتر باشد، راه مصرف آن ساده تر خواهد بود. در خلوص پایین تنها راه برای تاثیر گذاری بیشتر تزریق است.

معتادانی که در شهر های ساحل شرقی آمریکا مانند نیویورک و فیلادلفیا حضور داشتند، به علت خرید و فروش آهن های بدون استفاده به «به درد نخورها» معروف شده بودند.

جالب است بدانید که هاینریش درسر شیمی دان آلمانی که در راس پروژه هروئین قرار داشت، به این ماده اعتیاد پیدا کرد. دارویی که او انتخاب نمود سرانجام به مرگ خودش منجر گشت.

از سال 1995 تا 2002 میلادی، تعداد نوجوانان 12 تا 17 ساله ای که به مصرف این ماده روی آوردند، 300 درصد افزایش یافت.

ترکیبی از هروئین سیاه مکزیکی و ماده ای به نام «Tylenol PM»، هروئین پنیری را به وجود می آورد. این ماده بسیار گران و البته خطرناک است. مصرف آن عملکردهای حیاتی بدن مانند تنفس و ضربان قلب را کند می کند و در نهایت به مرگ منجر می شود.

تنها 12 هفته پس از مصرف، فرد به صورت کامل اعتیاد پیدا می کند. دقیقا همین مدت نیز طول می کشد تا مصرف کننده بتواند این ماده را کنار بگذارد. علائم ترک پس از سه روز به اوج خود می رسند.

خارش، تهوع، استفراغ، خشکی دهان، آهسته شدن تنفس، ظاهر کسل و خواب آلودگی، از نشانه های اعتیاد به هروئین هستند. همچنین مردمک چشم مصرف کننده به مرور کوچک تر می شود.

هروئین ماده ای مسکن است و می تواند مصرف کننده را به حالت خواب ببرد. خواب عمیق ناشی از مصرف در برخی موارد به قدری عمیق است که نمی توان فرد را بیدار کرد. شاید خیلی از معتادها دوست داشته باشند به این حالت برسند، اما این مرحله آغاز مصرف بیش از حد خواهد بود.

یکی از عوارض شایع مصرف هروئین، خارش بیش از حد بدن است. مواد مخدر می تواند در بدن التهاب ایجاد نماید و باعث شود که ماده هیستامین تولید گردد. این ترکیب در واقع واکنش بدن به حساسیت است و سوزش پوست را به همراه خواهد داشت. بسیاری گمان می کنند که خارش در اثر ناخالصی ماده به وجود می آید، در صورتی که قضیه کاملا برعکس است و این امر از خلوص هروئین حکایت دارد.

در سال های نه چندان دور، جنبشی شکل گرفت که در آن مدل های مشهور خودشان را به شکل یک معتاد در می آوردند. رنگ پریدگی و دایره های سیاه دور چشم ها، از نشانه های آن ها به شمار می رفت. این جنبش هنگامی فراگیر شد که نوع ارزان تر هروئین از کشور کلمبیا وارد خاک آمریکا گشت. همین امر تعداد مصرف کنندگان را به شدت افزایش داد.

یکی از راه هایی که همواره برای قاچاق این ماده مورد استفاده قرار گرفته، پنهان کردن آن در بدن است. این کار توسط شخصی که به «پِیک» ملقب شده بود، انجام می گرفت.

پژوهش ها نشان داده که اگر نوزاد در شکم مادر در معرض هروئین قرار داشته باشد، این احتمال وجود دارد که بچه به صورت معتاد به دنیا بیاید.

اگر کسی تصمیم به ترک این ماده داشته باشد، 72 ساعت طول خواهد کشید که نشانه های اولیه و نقطه اوج ناشی از این کار ظاهر گردد. پس از این مرحله باید چند ماه بگذرد تا فرد به طور کامل پاک شود.

فردی که به طور مداوم این ماده را مصرف کند، به تدریج حواس خود را از دست داده و بدنش نیز بی حس می گردد. حس بویایی و چشایی تقریبا از بین رفته و قوای دیگر بدن نیز تحلیل می رود.