به گزارش ایسنا، بیمه پایه درمان و بیمه مکمل درمان، متولیان اصلی اطمینان افراد از بحث سلامت در کشور هستند. بخش بیمه درمان پایه، آن بخشی از بیمه است که مطابق اصل 21 قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، دولت موظف به ارائه آن به یک‌یک افراد از محل درآمدهای عمومی و درآمدهای حاصل از مشارکت مردم است که شامل حداقل سطح خدمات درمانی است که عدم ارائه آن سلامت جامعه را با تهدید روبه‌رو کند (بدون توجه به سقف هزینه). این بخش توسط سازمان‌های بیمه خدمات درمانی، سازمان تأمین اجتماعی و سازمان خدمات درمانی نیروهای مسلح در کشور ارائه می‌شود.
اما بنا بر گفته صاحب‌نظران، با افزایش هزینه‌های روزافزون درمان از یک‌سو و عدم امکان پوشش مناسب تمامی خدمات پایه‌ای از سوی دیگر، نیاز به حضور بیمه‌های مکمل درمان اجتناب‌ناپذیر است. بر همین اساس با برقراری بیمه‌های مکمل درمان، امکان استفاده افراد بیمه‌شده از خدمات ارائه‌شده توسط بخش دولتی و خصوصی فراهم آمده و شکاف خدماتی و تعهدی بخش بیمه درمان پایه پر می‌شود. چراکه بیمه پایه درمان در پوشش همه‌جانبه کلیه خدمات ضروری درمان و هزینه‌های بالای آن عاجز است و بایستی تمهیداتی صورت گیرد تا بیمه‌های مکمل، بیش‌از پیش بین مردم گسترش پیدا کنند.
در همین راستا، پژوهشگرانی از شرکت آتیه‌سازان حافظ و سازمان بیمه سلامت ایران، اقدام به انجام پژوهشی مروری کرده‌اند که در آن نحوه توسعه بیمه‌های مکمل درمان خصوصی در ایران مورد ارزیابی واقع شده است. این تحقیق به بررسی سازوکارهایی برای وابستگی کمتر به دولت در امر بیمه مکمل درمان و ارائه خدمات باکیفیت و استاندارد در کشور پرداخته است.
بر اساس نتایج این پژوهش، امیر پیروزیان، محقق سازمان بیمه سلامت ایران و همکارانش در این پژوهش، موارد ذیل را به‌عنوان پیشنهادهایی برای رسیدن به هدف مورد نظر ارائه داده‌اند:
- تصویب قوانین جدیدی که امکان فعالیت‌های تعریف‌شده را به شرکت‌های بیمه‌ای خصوصی فراهم کند.
-اعطای مجوز به مراکز ذی‌صلاح و ایجاد بسترهای رقابتی به‌منظور کاهش هزینه‌ها از جیب مردم و بهبود کیفیت خدمات ارائه‌شده.
- حمایت و تقویت بخش خصوصی در امر بیمه مکمل درمان و نظارت مستقیم و مستمر دولت بر فعالیت این بخش‌ها.
- ارائه بسته‌های بیمه‌ای متنوع با در نظر گرفتن شرایط سنی، جنسی، وضعیت سلامت افراد، وضعیت جغرافیایی، سطح سواد، سطح درآمد، وضعیت اشتغال و...
- تفکیک مرز بیمه درمان پایه و مکمل به‌طور مشخص.
- تعیین فرانشیز به‌منظور جلوگیری از تقاضاهای غیرضروری.
- به‌کارگیری ظرفیت‌های رسانه در آگاه‌سازی.
- جذب اعضای جوان‌تر به بازار بیمه.
- نظارت بر کار بیمارستان‌ها و درمان.
- اصلاح کتاب ارزش نسبی خدمات.
- ایجاد پایگاه‌های اطلاعاتی و آماری در صنعت بیمه مکمل درمان.
- تدوین دستورالعمل‌های واضح و به‌روز و نظارت بر حسن انجام آن از سوی مراکز پرداخت‌کننده خسارت.
یافته‌های این پژوهش و راهکارهای ارائه‌شده در آن‌که می‌توانند در امر تقویت بیمه‌های مکمل درمان، به کمک دست‌اندرکاران امور بیمه کشور بیایند، در نشریه علمی پژوهشی «بیمه سلامت ایران» متعلق سازمان بیمه سلامت ایران منتشر شده‌اند.
