به گزارش ایسنا، این نویسنده در مراسم جشن امضای کتاب جدیدش «خون‌خورده» که در محل پردیس کتاب مشهد برگزار شد، در ادامه بیان کرد: یکی از ضعف‌های ما مقصر دانستن دیگران در شکست‌های خود است که این تفکر به‌صورت یک سنت فکری از گذشته تا امروز بین ما رواج داشته است.
او همچنین متذکر شد: رمان‌نویسان باید نسبت به اتفاقاتی که دور و اطراف آن‌ها در حال رخ دادن است توجه کنند و نباید بی‌تفاوت از کنار اتفاقاتی که در جامعه رخ می‌دهد بگذرند، زیرا این اتفاقات پتانسیل بسیار بالایی برای پرداختن و نوشتن دارد و باید به آن‌هاتوجه ویژه‌ای شود.
یزدانی خرم در بخش دیگری از صحبت‌هایش گفت: رمان‌نویسی یک پروژه تحقیقی و فکری است و نوشتن یک رمان نیازمند مطالعه منابع مختلف است. نوشتن یک رمان بدون جست‌وجو و تحقیق در مورد شخصیت‌های موجود در آن، مطالعه منابع مختلف و همچنین بدون دیدن تصاویر مرتبط با موضوعی که در رمان به آن پرداخته شده است امکان‌پذیر نخواهد بود.
او افزود: ضعفی که در کار بعضی از نویسندگان و به‌صورت اختصاصی رمان‌نویسان دیده می‌شود، تکیه بر دانش و نگاه شخصی خود آن‌ها، بدون مطالعه منابع مرتبط با موضوع رمانی است که به نوشتن آن می‌پردازند.
این نویسنده اظهار کرد: در طول تاریخ انسان‌های بسیاری وجود دارند که توسط افراد دیگر در مقام‌های فوق‌العاده بالایی قرار گرفته‌اند و در ذهن‌ها ماندگار و تثبیت شده‌اند یا بسیار کوچک شمرده شده و در نهایت به فراموشی سپرده شده‌اند. چنین افرادی در جامعه و تاریخ ما به‌صورت انبوه وجود دارند و کافی است رمان‌نویس آن‌ها را کشف کند. کشف چنین افرادی ملزم به مطالعه منابع مختلف از جمله روزنامه است؛ از دل این منابع خرده‌روایات عجیبی به دست می‌آید که می‌توان آن‌ها را با جامعه امروز مقایسه کرد. زمانی که روایات گذشته را با جامعه امروز مقایسه می‌کنیم به تناقض‌ها، تفاوت‌ها و نقاط عطف موجود در بین آن‌ها پی‌خواهیم برد.
او همچنین تاکید کرد: رمان نوشتن کار بسیار سختی است و بدون اغراق می‌توان گفت در این مسیر به احتمال 98 درصد اکثر افراد در شروع کار خود شکست می‌خورند. نویسندگانی هستند که تاکنون ده‌ها رمان نوشته‌اند و برای نوشتن و چاپ آن‌ها بسیار زحمت کشیده‌اند اما کار آن‌ها هرگز آن‌طور که باید، دیده نشده است. این ذات ادبیات است.
یزدانی خرم در بخش دیگری از صحبت‌هایش بیان کرد: بنده یک نویسنده فرمالیست هستم یعنی در ابتدا فرم داستان را مشخص کرده و در مراحل بعد قصه‌ها را به هم متصل می‌کنم؛ درواقع از آن دسته نویسندگانی نیستم که در ابتدا موضوع داشته باشم و شروع به نوشتن کنم و این شیوه فرم‌نویسی را مدیون ابراهیم گلستان هستم که این توصیه را به بنده کرد و در دو رمان اخیر خود از این شیوه استفاده کرده‌ام.
او همچنین گفت: مسئله بیماری در ایران از جمله مسائلی است که رمان‌نویسان می‌توانند بسیار به آن بپردازند. در یک دوره ما به شکل وحشتناکی در ایران درگیر جنون بوده‌ایم و مسئله جنون و دیوانگان از قرن سه به بعد مسئله بسیار جدی بوده است.
این نویسنده در پایان اظهار کرد: ادبیات یعنی استعاره، نویسندگانی مانند احمد محمود نیز در آثار خود از استعاره استفاده می‌کنند؛ به عنوان مثال در «همسایه‌ها» یک جامعه کوچک را تشکیل داده است که آن‌ها گرد هم زندگی می‌کنند و هر کدام از آن‌ها به نوعی یک وابستگی دارند و تمام آن‌ها کنار هم در جامعه نمادین نویسنده زندگی می‌کنند. ادبیات چیزی جز خوانش استعاره‌ای از واقعیت نیست و منظور بنده از استعاره شاعرانه بودن نیست بلکه گسترش و پرورش واقعیت‌ها است.
