ایران - بلاروس ؛ پس چرا خانم ها نیامدند؟

به گزارش ورزش سه و به نقل از همشهری ، «می‌خواستم خدمت اون خانومایی که همش میگن بریم استادیوم فوتبال ببینیم عرض کنم که شما دلت نمیاد بری فوتبال ببینی شما دلت میاد بری وسط یه مشت پسر، وگرنه امروز فوتبال بانوان ایران بود، میومدید میدیدید.» این انتقاد علیرضا از زنانی است که به ورزشگاه آرارات نیامده‌اند، ورزشگاهی که دیروز میزبان بازی دوستانه تیم ملی زنان ایران و بلاروس بود.

هر چند این نقد علیرضا تاجیک کمی تند به‌نظر می‌رسد اما او حق دارد به زنانی که داعیه حضور در استادیوم‌های فوتبال را دارند، ایراد بگیرد: «از صبح جلوی در ورزشگاه بساط کرده‌ام اما کسی نیامده.» علیرضا بوق و پرچم می‌فروشد اما دشتی نداشته: «چند روز است که همه جا می‌‌گویند 11 صبح شنبه بازی است، من هم فکر کردم هزار نفری می‌آیند، 100 نفر هم در ورزشگاه نیست.»‌

حق با علیرضا است؛ اگر کارگران باشگاه آرارات و راننده آمبولانس را نادیده بگیریم که جز معدود مردان مجاز و حاضر در ورزشگاه هستند، تعداد زنانی که روی سکوها نشسته‌اند به 100 نفر هم نمی‌رسد. بیشتر این نفرات هم بازیکنان فوتبال و فوتسال هستند که برای حمایت از تیم ملی به ورزشگاه آمده‌اند. تعداد خبرنگاران زن هم کم است. یکی از کارمندان فدراسیون شاکی است: «از بین بیست و پنج شش خبرنگاری که برای امروز اسم داده بودند پنج نفر هم نیامده.» او هم مثل علیرضا شاکی است که چرا برای بازی مردان همه دست و پا می‌شکنند ولی برای بازی زنان، پیدایشان نیست.

ایران برای مرحله دوم انتخابی بازی‌های المپیک 2020توکیو آماده می‌شود. قرار بود این بازی با روسیه و در ورزشگاه آزادی برگزار شود. روسیه به درخواست ایران جواب منفی داد و پیگیری‌های فدراسیون هم برای اینکه تیم ملی زنان برای نخستین در ورزشگاه آزادی روی چمن بروند، به نتیجه نرسید. لیلا صوفی‌زاده، نایب‌رئیس فدراسیون تنها تماشاگر ویژه بازی بود که در جایگاه نشسته. او درباره اینکه چرا بازی در ورزشگاه آزادی برگزار نشد، توضیح مشخصی به خبرنگاران نمی‌دهد: «مکاتبات انجام شد و آرارات را برای میزبانی این بازی هماهنگ کردند.»

ایران در نیمه اول جدی‌ترین موقعیتش را از دست داده. یک خطا و یک ضربه ایستگاهی هم دروازه‌اش را باز کرد. کارگری که از زیر کار در رفته و بازی را تماشا می‌کند، می‌گوید: «تیم سفید خیلی بهتر است.» تلاش ایرانی‌ها حداقل برای جبران گل خورده به نتیجه نمی‌رسد. اگر آزاده عطاپور، لیدری با بوق‌های ممتد و فریادهایش نباشد و همان چند تماشاگر را به مجبور به تشویق نکند، خوابت می‌گیرد. آزاده که خودش دروازه‌بان فوتسال بوده و الان هم مربیگری می‌کند، همیار هوادار است البته:‌ «در راه رضای خدا نه با حقوق.» عطاپور هم شاکی است که چرا بازی ساعت یازده صبح است: «در این ساعت که تماشاگر نمی‌آید. هم ساعت بازی بد است هم اینکه اول هفته بازی گذاشتند. بعد از ظهر می‌گذاشتند همه می‌آمدند.»‌