این داستان‌نویس در گفت‌وگو با ایسنا، درباره توان ادبیات در نقد شرایط جامعه اظهار کرد: ادبیات توان نقد و تأثیر بر جامعه را یقیناً دارد، که اگر نداشت به طرق مختلف زیر تیغ سانسور حکومت‌ها نمی‌رفت و به هزار ترفند به انزوا رانده نمی‌شد.
او سپس گفت: اگر می‌بینید دانشگاه امروز عامدانه از ادبیات معاصر رو برمی‌گرداند و بر نویسنده معاصر چشم می‌پوشد و فقط به تدریس ادبیات کهن می‌پردازد، به‌دلیل قدرت نقادی و تأثیر آن است. اگر می‌بینید سیاستمداران تاب عتاب نویسنده را ندارند و دغدغه‌های یک اثر فاخر را برنمی‌تابند دقیقاً به همین دلیل است. پس ادبیات توان و قدرت نقد و تأثیرگذاری بر جامعه را نه به شکل فراگیر و زودهنگام که در درازمدت و به شکل فردی دارد.
گوهری در ادامه متذکر شد: آثار برجسته جهان نه‌تنها در زمان و جغرافیای محدود بلکه در یک گستره بی‌مرز و نامحدود مؤثر بوده و هستند. اما ادبیات کم‌رمق امروز به شمع روشنی می‌ماند که همه توانش را صرف زنده ماندن خودش کرده و توان فراگیر شدن و روشنگری‌اش را تا حد زیادی از دست داده است.
نویسنده «گلوگاه» با بالاتر و تعیین‌کننده دانستن نگاه دغدغه‌مند نویسنده به جهان اطرافش به‌نسبت دانش تئوریک، بیان کرد: کم نیستند ادیبانی که دانش و محفوظات بالایی دارند ولی همواره رفیق قدرت و همسفره سرمایه‌اند و خواب خوش‌شان را آشفته نمی‌کنند.
این داستان‌نویس با بیان این‌که در کنار دانش و فرهیختگی نویسنده، درگیر بودن و دغدغه داشتن او بسیار مهم است، اظهار کرد: هیچ نویسنده‌ای در خلأ زندگی نمی‌کند و نمی‌نویسد و حتماً از محیط پیرامونش تأثیر می‌گیرد و اگر با خود و مخاطبش صادق باشد آسیب‌ها و کمبودها و نقایص جامعه‌اش را نه تنها می‌بیند بلکه در اثرش بازتاب می‌دهد.
طیبه گوهری همچنین گفت: یکی از بدیهی‌ترین اصول داستان‌نویسی، این جمله مشهور است که «نگو، نشان بده». اگر نویسنده بدون شعارزدگی، قضاوت و به دور از سیاست‌زدگی بتواند آسیب‌های جامعه پیرامونش را با حفظ ادبیت متن به تصویر بکشد و به‌قولی نشان دهد و در ذهن مخاطب خود طرح سوال و ایجاد چالش کند، حتماً در بهبود شرایط گامی رو به جلو برداشته است.
