سینماسینما، مجید موثقی
شاید تنها شگفتی جشنواره فجر امسال همان فیلم «غلامرضا تختی» بود! بهرام توکلی رژه کلیشه‌هایی که در فیلم «تنگه ابوقریب» به کار برده بود را این بار از آن‌ها دوری جست و مخاطب را وارد روح و روان شخصیتی کرد که از رقابت با دیگران گریزان است! در این فیلم بیننده به خوبی با چشم و گوش تختی به جهان پیرامون او خیره شده و قادر است مشکلات و مصائب او را درک کند! فضاسازی، گریم و فیلمبرداری درخشان این فیلم، نوید از شکل گیری نوعی سینمای هنری داستانگو را در سینمای ایران می‌‌دهد که مدتی است اسیر فیلم‌های تجاری و به ظاهر کمدی شده است!
توکلی با دکوپاژی خوب (پلان بندی دوربین) درگیر بازی با فرم نشده و با روایتی نرم مخاطب را تدریجا وارد جهان تختی می کند! آنچه این فیلم را در کارگردانی متفاوت کرده، تمرکز دوربین روی شخصیتی است که بسیار آسیب پذیر در برابر مسائل اجتماعی پیرامون خویش است! قهرمانی که از ضربه فنی کردن دیگران لذت نبرده و در عوض حامی و یاور بازندگان است؛ به خود زخم می‌زند تا مرهمی برای زخم‌های دیگران باشد! تختی در این فیلم ادعایی برای اثبات خویش به عنوان یک قهرمان ندارد و اعتراض او به انسان‌هایی است که شادی خود را با شکست دیگران جشن می‌گیرند! شخصیتی که تدریجا در حال زوال است و در پایان خود را با دستان خویش بر تشک زندگی ضربه فنی می‌کند! شاید بتوان فیلم و کاراکتر تختی را با فیلم «گاو خشمگین» ساخته مارتین اسکورسیزی مقایسه کرد که در رنگ، فضاسازی و روایت، شباهت زیادی با هم دارند!
طراحان صحنه و‌لباس این فیلم یعنی کیوان مقدم و امیر ملک پور بدون استفاده از عناصر اضافی شرایط محیطی را به خوبی برای مخاطب باور پذیر کرده‌اند و فیلمبرداری درخشان حمید خضوعی ابیانه با یک خروجی سیاه و سفید به باور پذیری بیشتر این فیلم کمک شایانی کرده است! توکلی با مشاهده درست، نقاط ضعف شخصیت و اندیشه‌های سیاسی، او را از زوایای متفاوت بررسی کرده و با یک تیم حرفه‌ای به کارگردانی کاربلد تبدیل شده است. این روزها فقدان این فیلم‌ها در سینمای ایران محسوس است!
