یادداشت: کینگ آرتور، پادشاهی که هیچ چیز نداشت!

به گزارش "ورزش سه"، وقتی آرتورو ویدال کوچک بود، مادرش، او و خواهر و برادرهایش را از آتش‌سوزی خانه نجات داد. پدرش که در این خانه زندگی نمی‌کرد، باعث آتش‌سوزی شده بود. او الکلی بود و آنها در یک خانه چوبی در اطراف سن خواکین زندگی می‌کردند. مادرش برای گذران زندگی در خانه دیگران کار می‌کرد. آرتورو به او قول داد از این وضعیت نجاتش دهد و تا وقتی این کار را نکند، دست از تلاش برندارد. حالا توانسته و باز هم از پا ننشسته؛ در واقع هیچ چیز جلوی او را نمی‌گیرد. امید خانواده به او بود، به قول خودش «هیچ چیز نداشتیم» اما یک چیز داشت و آن مبارزه بود. دل و جرات هم داشت. هم‌تیمی‌ سابقش در بایرن‌مونیخ یک بار گفته بود: «نمی‌دانم دلش را کجا جا داده، مطمئنا در سینه‌اش نیست، آنجا جا نمی‌شود.» مدل موی موهاکی دارد و انواع تتوها همه جای بدن و گردنش. استعداد هم فراوان دارد.»

در جریان کوپا آمریکا 2015 با ماشینش تصادف کرد، مست بود. مربی‌اش، خورخه سامپائولی، می‌دانست حالش خراب است که پشت فرمان فراری پیدایش کرده‌اند اما گفت تیم شیلی بدون او به جایی نمی‌رسد. وقتی پلیس آمد، ویدال گفت: «به من دستبند بزنید اما تمام شیلی را گیر می‌اندازید.» او دو سال از رانندگی محروم شد اما نه از بازی. دو هفته بعد، شیلی قهرمان شد.

میشاییل رشکه، مسوول فنی که او را به بایرن‌مونیخ آورد، گفت: «کارهای احمقانه‌ای انجام می‌دهد و شاید آن کسی نباشد که بتوانید دخترتان را به او بدهید اما این چیزی از ارزش‌های فنی او کم نمی‌کند.»

چهارشنبه شب و در دقیقه 90 بازی بارسلونا و لیورپول که تیمش جان کند و عرق ریخت و به قول لیونل مسی، داشت خفه می‌شد و گاهی نمی‌توانست نفس بکشد اما 3 بر صفر جلو بود، میهمان فرصت دیگری به دست آورد نه فرصت پیروزی بلکه موقعیتی برای زدن گل تا لیورپول در بازی برگشت شانس داشته باشد.

توپ به سادیو مانه رسید و او در محوطه جریمه استوپ سینه کرد. فضای خوبی بود برای اینکه به یک گل فوق‌العاده ارزشمند برسند اما ناگهان ویدال سر رسید و خودش را تمام قد و تمام تعهد جلوی توپ انداخت. خطرناک بود اما زودتر رسید و خطر را دفع کرد. بلند شد، نفس نفس می‌زد، پیراهنش درآمده بود، با آن تتوهای همه جایی‌اش. جمعیت غرید، مانه واکنش نشان داد، ویدال جوابش را داد اما از چهره‌اش رضایت می‌بارید. آن لحظه نشان داد چرا به جای آرتور خوش تکنیک و سریع بازی کرده، این بازی مبارزه‌ای به اندازه یک مسابقه بود.

پپ گواردیولا یک بار گفته بود: «اگر به جنگ بروم، می‌خواهم ویدال کنارم باشد.» وقتی بارسلونا او را خرید به خاطر چنین مسابقه‌هایی بود که مبارزه از فوتبال مهم‌تر است و قدرت بدنی اولویت دارد. اریک آبیدال مدیر ورزشی بارسلونا آن موقع گفت: «به ما شخصیت می‌دهد و ویژگی‌هایی که هیچ بازیکن دیگری ندارد.»

بارسلونا باید با تیم یورگن کلوپ برابری می‌کرد که ویژگی‌اش سرسختی، سرعت و مبارزه بود. راهکار بارسا، ویدال بود و برای همین در ترکیب اصلی قرار گرفت. والورده بین آرتور و آرتورو که اسم‌های‌شان فرق اندکی دارد اما بازی‌شان بسیار متفاوت است، تصمیم گرفت. تیتر زده بودند: «سمفونی آرتور یا هوی متال آرتورو». کلوپ به دومی اشتیاق بیشتری نشان داد و بارسلونا چهره متفاوتی پیدا کرد. در سیستم 2-4-4 فیلیپ کوتینیو یک طرف و ویدال طرف دیگر، ایوان راکیتیچ و سرخیو بوسکتس هم در میانه میدان. خبری هم از آرتور نبود که او را جانشین ژاوی می‌دانند و در بازی مرحله گروهی مقابل تاتنهام در لندن درخشیده بود. آن شب ویدال انتظار داشت بازی کند اما وقتی آرتور جایش را گرفت، ویدال چندین عکس خشمگین در اینستاگرام گذاشت. وقتی مقابل والنسیا گرم کرد اما به بازی نیامد هم واکنش نشان داد.

در آن مقطع، تصور می‌شد دورانش در بارسا کوتاه و تلخ خواهد بود حالا اما وضعیت فرق کرده. او بیش از 2000 دقیقه بازی کرده و اگرچه آمار بازی‌اش به تیم‌های قبلی نمی‌رسد و از بالای 70 درصد به کمتر از 60 درصد بازی‌های تیمش رسیده اما مشارکت او حیاتی بوده.

خیلی‌ها انتظار نداشتند ویدال مقابل لیورپول باشد اما بود و آمدنش شگفت‌زده‌شان کرد. با بازی فوق‌العاده‌اش مقبول‌تر از همیشه است.

بعد از ناراحتی‌اش به خاطر بازی نکردن مقابل تاتنهام، راکیتیچ گفت: «باید عصبانی شوی، اگر نشوی، انگیزه نداری.» این ویژگی دیگری است که ویدال کم ندارد. وقتی به بارسلونا آمد گفت می‌خواهد در ترکیب اصلی باشد، می‌خواهد لیگ قهرمانان را ببرد، تنها جامی که نبرده و با این بازی مقابل لیورپول، یک قدم نزدیکتر شده.

قضاوت در مورد اینکه برنامه بارسا درست بود یا نه سخت است چون کسی نمی‌داند اگر برنامه دیگری بود چه اتفاقی می‌افتاد اما این تیم با سه گل برنده شده و ویدال با زمین خوردن‌ها و درگیری‌ها و تکل‌های آخرین لحظه‌اش نمره خوبی گرفت.

شما بدون اینکه فوتبالیست خوبی باشید نمی‌توانید هشت سال پیاپی در باشگاه‌های مختلف قهرمان لیگ شوید. شما نمی‌توانید برای گواردیولا بازی کنید اگر خوب پاس ندهید. برای بارسلونا هم نمی‌توانید بازی کنید، حتی این بارسلونا. درصد درستی پاس‌های ویدال در این فصل 90 بوده.

ویدال را که به خودش لقب «کینگ آرتورو» داده نگاه کنید، خشن است، درگیری را در آغوش می‌کشد تا جایی که می‌تواند با مشت توی صورتتان بکوبد. او یک مبارز است و به قول یکی از اعضای فنی تیم‌های قبلی‌اش، آتش سرخ است. بازیکنی که هم‌تیمی‌هایش نیاز به او را احساس می‌کنند و ایوان زامورانو بهترین بازیکن تاریخ شیلی می‌گوید تیم کشورش را به دوش می‌کشد.

اما فقط نگاهش نکنید. همه‌اش این نیست. بحث آرتور یا آرتورو، شب یا روز، همه یا هیچ نیست. حضورش سمبلیک است. او یک مبارز است اما فوتبالیست هم هست. به قول زامورانو، همه کار می‌کند، گل می‌زند، پاس گل می‌دهد، حمله می‌کند، دفاع می‌کند و از همه مهم‌تر بازی می‌کند. اما اگر موهایش را درست کند و از تتوهای گلادیاتوری و عجیب و غریب دست بردارد و ظاهری شبیه سرخی روبرتو پیدا کند و با یک پاسپورت که رویش نوشته «محل تولد: کاتالونیا» آن وقت شاید به شکلی متفاوت مورد قضاوت قرار گیرد. او گفته اگر قهرمان اروپا شود، یک تتوی دیگر اضافه می‌کند و این بد نیست وقتی فراتر از آن چنین بازی می‌کند.

منبع: ایران ورزشی

مترجم: سیدعلی بلندنظر