خبرگزاری مهر: به نقل از مرکز آمار ایران، فاصله حدود 60 ساله از 1335 تا 1395 که سرشماری عمومی نفوس و مسکن انجام شد، نشان می‌دهد که از نظر تقسیمات کشوری تعداد استان‌های کشور از 24 استان در سال ١٣65 به ٣١ استان در سال ١٣٩5 و تعداد شهرها از 496 به ١٢42 رسیده است ولی تعداد آبادی‌های دارای سکنه از 65 هزار و 349 به 62 هزار و 284 کاهش داشته است. طی این سال‌ها همواره شهرهای بالای 250 هزار نفر، بیش از 52 درصد جمعیت را در خود جای داده‌اند.
همچنین در این فاصله زمانی، جمعیت ایران از 18 میلیون و 854 هزار نفر در سال 1335 به 79 میلیون و 926 هزار نفر در سال 1395 افزایش یافته است که رشد تا مرز 60 میلیونی دارد؛ این افزایش در نقاط شهری برابر با 53 میلیون نفر و در نقاط روستایی تا بیش از هفت میلیون 700 هزار نفر است.
اما نسبت جنسی از 104 در سال ١٣٣٥ به ١٠٣ در سال ١٣٩5 رسیده است و کاهش بعد خانوار از 4.76 به ٣3.3 نشان از کمتر شدن تعداد افراد در خانوارها دارد.
همچنین میانگین سن افراد جامعه از ٢١.٨٧ سال برای مردان و 21.60 سال برای زنان در سال 1365، به ٣٠.٩ سال برای مردان و٣١.٣ سال برای زنان در سال 1395 افزایش یافته است که گویای تغییرات ساختار سنی طی این سال‌ها است.
روند تغییرات برخی شاخص‌های مهم جمعیتی طی 60 سال گذشته از این حکایت دارد که در سال ١٣٩5، حدود 8.48 درصد از خانوارهای معمولی کشور یک‌نفره و 1.53 درصد هفت نفره و بیش‌تر بوده‌اند، سهم این خانوارها در سال 1365 به ترتیب برابر با 4.52 و 26.99 در صد بوده است.
بررسی وضع سواد در ایران نیز نشان می‌دهد که میزان باسوادی در سال 1395 در کل کشور برابر با 87.64 درصد و برای مردان 91 و زنان 84.2 درصد بوده‌است، این شاخص در سال 1365 برای کل کشور، 61.8 درصد، برای مردان و زنان به ترتیب 71 و 52.1 درصد بوده است.
