بررسی فیلم Aladdin؛ نگاهی تازه به یکی از محبوب‌ترین کلاسیک‌های دیزنی

باید بگویم تا قبل از «علاء‌الدین» طرفدار برنامه‌ی دیزنی برای ساخت نسخه‌ی لایو-اکشن کلاسیک‌هایش نبودم. برخی از آن‌ها مثل «دیو و دلبر» فقط کپی عجیب و غریبی از آب درآمده‌اند و برخی دیگر تصویرسازی‌های جدیدی هستند که هدف و پیام اثر اصلی را به درستی نفهمیده‌اند، که مثال خوب آن می‌تواند «دامبو» باشد. حتی آثاری که تا نیمه‌ی فیلم خوب بودند، مثل «کتاب جنگل»، هم برای جواب دادن به ساده‌ترین و در عین حال مهم‌ترین سوال پاسخی نداشتند: اصلا چه دلیلی برای ساخت این فیلم‌‌ها وجود دارد؟

همچنین بخوانید:
بررسی Godzilla: King of the Monsters؛ هالیوود بالاخره ژانر کایجو را درست از آب در آورد

قاعدتا پاسخ منطقی آن سود کلانی است که این فیلم‌ها به همراه دارند. اما اگر بخواهیم از بعد هنری به آن نگاه کنیم باید ببینیم آیا این نسخه‌های لایو-اکشن چیز جدیدی برای ارائه دارند یا نه؟ اما بالاخره «علاء‌الدین» یک بازتولید لایو-اکشن به ما ارائه می‌کند که نسبت به تلاش و بودجه‌ای که صرف آن شده است، کاملا می‌ارزد.

یک داستان اکشن/موزیکال/ تخیلی که موفق شده است حرفی مستقل و جدا از داستان اصلی برای گفتن داشته باشد.
انیمیشن اصلی «علاء‌الدین» که از افسانه‌های خاورمیانه‌ای در “هزار و یک شب” الهام گرفته بود‌، همراه با کمدی رهایی بود که مخاطب را مجذوب خود می‌کرد. کارگردان گای‌ ریچی و تیمش نیز به احتمال زیاد از این موضوع خبر داشته‌اند. با اینکه داستان کلی فیلم و آهنگ‌های آن از فیلم اصلی قرض گرفته شده‌اند، اما لااقل تلاشی برای ارائه‌ای اثر جذاب خانوادگی شده است.
این «علاءالدین» از نسخه‌ی اصلی خودش 40 دقیقه طولانی‌تر است و خوشبختانه تمام آن کاملا ضروری بوده و بیخودی به فیلم اضافه نشده‌اند. این زمان اضافه برای پرداختن به شخصیت‌ها، یا اضافه شدن صحنه‌های اکشن، رقص و یا برخی آهنگ‌ها استفاده شده است.

در فیلم اصلی شخصیت پرنسس جاسمین به دنبال رهایی از زندگی محدود‌کننده‌ی سلطنتی است. اما در این جا جاسمین (نائومی اسکات) علاوه بر اینکه می‌خواهد آزاد باشد، علاقه‌ی غیرقابل انکارشدنی‌ای برای تبدیل شدن به یک حاکم صلح‌طلب دارد. آن‌ هم در فرهنگی که حضور یک زن به عنوان حاکم متداول نیست.
درست به اندازه‌ی شخصیت اصلی فیلم (مینا مسعود) به جاسمین نیز پرداخته شده است. مسعود پسر فقیری است که عاشق او شده و تصمیم می‌گیرد به کمک جادوی غول چراغ جادو (ویل اسمیت) تبدیل به یک پرنس شود تا بتواند با او ازدواج کند. وزیر بدجنس قصر، جعفر (مروان کنزاری) نیز به دنبال چراغ جادو است. آیا او موفق می‌شود چراغ جادو را از چنگ علاء‌الدین در آورده و تبدیل به فرمانروای ظالم این سرزمین شود؟ و یا اینکه علاء‌الدین به کمک دوستانش، میمونی به نام ابو و قالیچه‌ی جادویی مهربانی، او را شکست می‌دهد؟

قاعدتا پاسخ برای کسانی که فیلم انیمیشینی اصلی را دیده‌اند، روشن است. اما برخی تغییرات، حتی کوچک‌ترینشان هم دید جدیدی از داستان به ما می‌دهند. به طور مثال به جای اینکه جاسمین گیرافتاده در قصرش ببینیم، اولین بار او را همان‌طور که علاء‌الدین دید می‌بینیم، شاهزاده‌ای در لباس یک شهروند عادی. با اینکه برای کسی که فیلم اصلی را دیده باشد مشخص شدن هویت او آن‌چنان تعجب‌بر‌انگیز نخواهد بود، اما می‌توان تصور کرد برای کودکی که هیچ ایده‌ای از داستان فیلم ندارد تا چه اندازه باید جالب باشد.
دیزنی برای این فیلم بازیگرانی اهل خاورمیانه را انتخاب کرد. اگر این بازیگران بازی خوبی از خودشان ارائه نمی‌کردند، این کار ریسک بزرگی محسوب می‌شود. با این حال بازیگران فیلم بازی بی‌نظیری از خود به یادگار گذاشتند.

مسعود در نقش اصلی علاوه بر بازی خوب خود، رقص زیبایی را به نمایش گذاشته و به زیبایی نیز می‌خواند. اسکات نیز قطعه‌‌ی فقو‌العاده‌ای را به تنهایی اجرا می‌کند که در فیلم اصلی وجود ندارد. کنزاری نیز به خوبی شخصیت خبیث و شیطانی‌ای را به تصویر می‌کشد.
«علاء‌الدین» بیست و چهارم می 2019 بر روی پرده رفت.

و حالا نظر سایر منتقدین درمورد این فیلم:

اوکتی اگ کوزک منتقد مجله‌ی پیست نوشته است:

“موسیقی «علاء‌الدین» جان تازه‌ای به آهنگ‌های قدیمی موردعلاقه‌ی ما ‌بخشیده است. طراح تولید فیلم جما جکسون نیز با الهام گرفتن از فرهنگ‌های مختلف خاورمیانه‌ای دنیای زیبایی را خلق کرده است. «علا‌ءالدین» بازتولید کمیابی است که دنیای کاملا جدیدی را به ما معرفی می‌کند.”

آلن انگ منتقد فیلم تریت درنقد خود آورده است:

“نقش جاسمین از شخصیت زن درمانده‌ای که به علاءالدین نیاز دارد تا او را نجات دهد، تبدیل به شخصیتی می‌شود که رهبری کشورش را برعهده گرفته و علاء‌الدین به جای اینکه نجات‌دهنده‌ی او باشد در کنارش او را همراهی می‌کند. آهنگ جدید او Speechless تبدیل به آهنگ فیلم برای جنبش زنان شده است. در آخر فیلم لحظه‌ای به جاسمین اختصاص داده شده است، که برای یک پرنسس دیزنی اتفاق جدیدی است و دختران جوان زیادی را تحت تاثیر قرار خواهد داد. از میان بازتولید‌های دیزنی به نظر من «کتاب جنگل» در صدر بوده و بعد از آن «علاء‌الدین» و «سیندرلا» برای جایگاه دوم می‌جنگند و بقیه‌ی رقبا فاصله‌ی زیادی با‌ آن‌ها دارند.”

کپی برداری و نقل این مطلب به هر شکل از جمله برای همه نشریه‌ها، وبلاگ‌ها و سایت های اینترنتی بدون ذکر دقیق کلمات “منبع: بلاگ نماوا” ممنوع است و شامل پیگرد قضایی می شود.