در سال‌های اخیر روش‌های جدیدی برای ذخیره‌سازی داده مثل استفاده از DNA پیشنهاد شده است اما به نظر می‌رسد حافظه‌های مولکولی هم به عنوان یک راه ساده‌تر در دسترس باشند. دانشمندان دانشگاه براون نشان داده‌اند که می‌توان داده را در محلول‌های مصنوعی مولکول‌های متابولیکی هم ذخیره کرد.
مثلا آمینو اسیدها و مولکول‌های شکر گزینه‌های مناسبی برای این کار هستند. حضور یا عدم حضور یک مولکول می‌تواند یک بیت از داده را نشان داده و پیچیدگی ترکیب مولکولی هم می‌تواند مشخص کننده تعداد بیت داده‌ای باشد که در این ترکیب قابل ذخیره است.
بعد از ذخیره داده نوبت به جایگذاری هزاران عدد از این ترکیب‌ها به صورت قطراتی در ابعاد نانو روی یک لایه فلزی کوچک است. کار رمزگشایی داده هم با استفاده از طیف سنج جرمی انجام می‌گیرد. محققان با استفاده از این روش موفق به ذخیره چند تصویر شده و آنها را با 99 درصد دقت بازیابی کردند.
البته هیچ کس نمی‌خواهد یک درصد از داده‌هایش را از دست بدهد اما به هرحال نتایج به دست آمده نشان می‌دهند که این روش کاربردی بوده و عمل می‌کند. مشخصا این ایده جای کار زیادی دارد. کوچکتر کردن ابعاد لایه‌های فلزی و سریعتر شدن انجام این پروسه بهبودهایی هستند که باید روی این روش اعمال شوند و تا به اینجا به نظر می‌رسد استفاده از DNA برای ذخیره سازی حجم عظیمی از داده کاربردی‌تر است.
با این حال در آینده استفاده از روش ذخیره‌سازی مولکولی می‌تواند برای ذخیره نوع خاصی از داده‌ها کارآمد باشد چرا که این مولکول‌ها به شکل قابل توجهی کوچکتر از DNA هستند، به انرژی نیاز ندارند و شاید حتی به خاطر مقاومت بیشترشان در مقابل شرایط محیطی سخت، عملکرد پایدارتری نسبت به حافظه‌های متدوال الکترونیکی داشته باشند.
بنابراین حافظه‌های مولکولی می‌توانند برای ذخیره حجم کمی از داده‌ها انتخاب بهتری باشند چرا که در این موارد شاید هارد درایوهای معمولی و SSD ها به کار نیایند.
