«راکت‌من» ساختهٔ جدید دکستر فلچر داستان پسر کوچکی را روایت می‌کند که به یک ستارهٔ بزرگ در دنیای موسیقی تبدیل می‌شود. یک پسر خجالتی که پس از گذراندن دوران کودکی سختی که داشته، باید در اجرا به اعتماد‌به‌نفسی برسد تا بتواند هم‌پای فیلیپ لارکین به کارش ادامه دهد. برخلاف زمان‌بندی دردسرسازی که در «راپسودی بوهمی» وجود داشت، این فیلم قطعه‌های موسیقی را براساس احساسی که هر صحنه به آن نیاز دارد در فیلم قرار داده است.
همچنین بخوانید:
روایت قسمتی از زندگی حرفه ای باب دیلن در مستند ساخته مارتین اسکورسیزی
فیلم با صحنه‌ای آغاز می‌شود که تارون اگرتون در نقش التون، با لباسی که مزین به شاخ‌های شیطان است در یک جلسه درمانی گروهی شرکت کرده است. او در آنجا خود را یک معتاد به الکل، کوکائین، خریدکردن، پرخوری عصبی و چند صفت دیگر معرفی می‌کند. از این نقطه به بعد، به لحظات مهم و اصلی زندگی التون مثل صحنه‌هایی از اجرای کنسرت‌ها، حضور شرکا و دوستانش فلش‌بک می‌زنیم.
لی هال نویسندهٔ «بیلی الیوت»، نویسندگی این اثر بی‌باکانه را نیز برعهده داشته است. دیدن کسی که مثل یک ملکه لباس پوشیده، به شکل یک فرشتهٔ آتشین یا یک پرندهٔ نورانی در قفس در آمده و در حال دست و پا زدن برای معنی بخشیدن به زندگی دیوانه‌وارش است، حالتی رقت‌بار با خود دارد. در سراسر فیلم، اگرتون (که به طرز قابل‌توجهی تمام اجراهای آواز را خودش انجام داده) چهرهٔ آسیب‌پذیر این چهرهٔ راک را به خوبی ثبت کرده است.
نقطه مرکزی این داستان دربارهٔ داستان عاشقانه بی‌سروصدای بین جان و برنی، دو سردرمدار موسیقی است. اما زمانی که برنی از او جدا می‌شود، زندگی التون نیز به هم می‌ریزد؛ از اینجا به بعد، زندگی در پنت‌هاوس به پایین‌ترین درجه از امکانات سقوط می‌کند. دکستر فلچر که ابتدا بازیگر و سپس کارگردان شده (اولین نقش‌آفرینی او در «باگزی مالون» به کارگردانی آلن پارکر بود)، ثابت کرد که استاد موزیکال مدرن است.
اعتماد‌به‌نفسی خیره‌کننده در این فیلم و صحنه‌ای که رجینالد دوایت جوان از کودکی با یک رقص سرزنده پا به دوران بزرگسالی می‌گذارد، انتخاب عالی برای رسیدن به آهنگ «Saturday Night’s Alright» است.
کمی بعد، فیلم بین صحنهٔ آمبولانس و آمفی‌تئاتر به سبکی به تصویر کشیده شده که یادآور «اینطور چیزها» اثر باب فاسی است. ردی از کن راسل (کارگردانی که در «تامی» لباس سایز بزرگی بر تن التون کرده بود) نیز در این فیلم به چشم می‌خورد. صحنه‌هایی در فیلم نیز یادآور «شیاطین» است.
نقش‌های مکمل بی‌نظیری در این فیلم وجود داشت. برایس دالاس هاوارد در نقش شیلا مادر التون، که میان بزرگ کردن کودک و خودشیفتگی گرفتار بود و استیون گراهام در نقش دیک جیمز پخش‌کنندهٔ موسیقی گستاخ ظاهر شده‌اند. گایلز مارتین کارگردان بخش موزیکال فیلم صحنه‌های اعجاب‌انگیزی از آثار قدیمی التون ساخته و مارکوس رولاند طراح تولید فیلم، دنیاهای متمایزی را از دریچه دوربین جرج ریچموند که در پی درخشش این ستاره بوده به ثبت رسانده است.
از نظر من، فلچر ستارهٔ واقعی «راکت‌من» است؛ کارگردانی که شور و ذوقش برای روایت موزیکال در هر کادر و صحنه از فیلم دیده می‌شود و تمام احساسات را به وجد می‌آورد. من هنوز به کمی زمان نیاز دارم تا از حس و حال این فیلم خارج شوم.
این مقاله برگرفته از نوشتهٔ مارک کرمود در سایت theguardian.com است.
نظر سایر منتقدان دربارهٔ این فیلم چیست؟
کیم هیو ؛ اوریجینال سین
«راکت‌من» به اندازهٔ موضوعش چالاکی و خوش‌گذرانی خارق‌العاده‌ای به همراه دارد. هر چیز دیگری می‌توانست در جایگاه پایین‌تر و ناامیدکننده‌‌تری قرار بگیرد.
رابی کولین ؛ تلگراف
اگرتون نه تنها شباهت و رفتار بسیار نزدیک و عجیبی با التون دارد، بلکه رفتار شوگونهٔ خاص التون را نیز به اجرایش اضافه کرده که در کمال آرامش با شادی و سرور خودش در هم آمیخته است.
سایمون تامپسون ؛ آی‌جی‌ان
«راکت‌من» فیلمی فراموش‌نشدنی و تجربه‌ای احساسی است که توقع بیننده از فیلم‌های زندگی‌نامه‌ای را بالا می‌برد.
سورن آندرسن ؛ سیاتل تایمز
بازیگر نقش اصلی کاملا حاکم و فرمان‌دهنده است. اجرای اگرتون واقعا حیرت‌آور است. «راکت‌من» فیلم خوبی است.
ریچارد روئپر ؛ شیکاگو سان‌تایمز
التون جان لایق داشتن فیلمی است که در مقیاس بالاتری از استاندارد عمل کند و مملو از فیلم‌های زندگی‌نامه‌ای از چند شومن باشد. «راکت‌من» یک فیلم بسیار جذاب است.
جو مورگنسترن ؛ وال‌استریت ژورنال
چیزی که این فیلم را به یک هدیهٔ جذاب در صنعت سرگرمی تبدیل کرده این است که به طور مرتب پیچیدگی لازم در به تصویر کشیدن تصویر یک ستاره و چند موزیکال همراه با آن را ارائه می‌دهد.
کپی برداری و نقل این مطلب به هر شکل از جمله برای همه نشریه‌ها، وبلاگ‌ها و سایت های اینترنتی بدون ذکر دقیق کلمات “منبع: بلاگ نماوا” ممنوع است و شامل پیگرد قضایی می شود.
Post Views:
89