بزرگترین ستاره نوترونی جهان شناسایی شد

به گزارش ایسنا و به نقل از دیلی میل، ستاره شناسان برای نخستین بار موفق به رصد عظیم‌ترین ستاره نوترونی که در جهان وجود دارد، شدند. وزن این ستاره  بیش از 70 هزار برابر زمین است اما پهنا و عرض ان تنها 18مایل (28.9 کیلومتر) است.

وزن ستاره نوترونی مذکور بیش از دو برابر خورشید و بیش از 70 هزار برابر زمین است و علاوه بر این نکات، بسیار متراکم است.

ستاره کشف شده که با نام ستاره نوترونی شناخته شده است، بقایای فشرده شده از یک ستاره فوق العاده بسیار بزرگ است که در ابرنواختر منفجر شده است. ستاره نوترونی هسته فروپاشی‌شده یک ستاره بزرگ است که پیش از فروپاشی جرم آن در مجموع بین 10 تا 29 جرم خورشیدی بوده‌است. ستاره‌های نوترونی کوچکترین و متراکم‌ترین ستارگانی هستند که تاکنون شناخته شده‌اند. هنگامی که ستاره پر جرمی به شکل ابرنواختر منفجر می‌شود، گاهی هسته آن می‌تواند سالم و برجا بماند. اگر جرم هسته بین 1٫4 تا 3 جرم خورشیدی باشد پدیده طبیعی گرانش، آن را فراتر از مرحله کوتوله سفید متراکم می‌کند تا جایی که پروتون‌ها و الکترون‌ها برای تشکیل نوترون‌ها به یکدیگر فشرده می‌شوند. این نوع شیء آسمانی ستاره نوترونی نامیده می‌شود.

دانشمندانی که موفق به کشف این ستاره نوترونی شده‌اند ادعا می‌کنند که این ستاره بدون اینکه خودش را به دورن سیاه چاله بندازد می‌تواند به یک جسم بزرگ و فشرده تبدیل شود.

ستاره شناسان "دانشگاه ویرجینیا" این مطالعه گفتند: این بزرگترین ستاره نوترونی است که تاکنون کشف شده است. نام این ستاره نوتورنی " J0740+6620 " است و حدود 4 هزار و 600 سال نوری از زمین فاصله  دارد و تپ اختری است که می‌تواند مانند یک فانوس دریایی هنگام چرخش پرتوهای امواج رادیویی ساطع کند. آنها بسیار بزرگ هستند و فضای درونی آنها ساختار پیچیده و عجیبی دارد.

تَپ‌اخترها (Pulsar) ستاره‌های نوترونی چرخانی هستند که با سرعت بسیار زیادی دوران می‌کنند و پالس‌های مداومی از انرژی تابشی به همراه خطوط میدان مغناطیسی قوی را از خود منتشر می‌کنند. برخی از تپ‌اخترها نیز پرتوهای ایکس تابش می‌کنند. ستاره‌های نوترونی در حقیقت بقایای هستهٔ ستارهٔ منفجر شده‌ای هستند که حجم کوچک و چگالی بسیار بالایی دارند.

"پال دمورست"(Paul Demorest) از "رصدخانه ملی رادیو اخترشناسی آمریکا"(National Radio Astronomy Observatory) گفت: این ستاره نوترونی دو برابر خورشید ما است. محققان برای محاسبه جرم آن به لطف یک ستاره همراه در مدار ، از تأثیر تئوری نسبیت انیشتین استفاده کردند.