ده ابرقهرمان محبوب تاریخ سینما

هیچ نقشی در هالیوود به اندازه‌ی ابرقهرمان موردتوجه قرار نگرفته و افراد کمی می‌توانند خوش‌نامی (بدنامی، بسته به اینکه فیلم چطور از آب درمی‌آید) خود را روی پرده‌ی سینما ماندگار کنند. انتخاب مایکل کیتن Michael Keaton به‌عنوان بازیگر«بتمن» Batman در 1989 شورش نِردها را به‌ دنبال داشت و این مربوط به زمانی است که اینترنت به اندازه‌ی حالا در دسترس نبود. وقتی هیث لجر Heath Ledger به عنوان جوکر جدید اعلام شد، پیام‌ها و نظرات خشم‌آلود مانند تارهای مرد عنکبوتی بیرون جهید و حضور رایان رینولدز Ryan Reynolds به عنوان ددپول Deadpool در «خاستگاه مردان ایکس: ولورین» X-Men Origins: Wolverine 2009 به نظر می‌رسید شانس دوباره ظاهر شدن این شخصیت بر روی پرده را به کلی نابود می‌کند؛ اما همه‌ی آن‌ها خود را اثبات کردند.

همچنین بخوانید:
رتبه بندی تمام فیلم‌ های مردان ایکس X-Men از بدترین تا بهترین

زمان آن است که 10 نقش (بعضی ابرقهرمان و بعضی ضدقهرمان، اما همگی خارق‌العاده) برتر را بررسی کنیم که نشان داده‌اند در فیلم‌هایی که باکس آفیس میلیاردی دارند هم هنوز جا برای شخصیت‌های پیچیده و انتخاب‌های بازیگری الهام گرفته‌شده وجود دارد.
بسیاری از این بازیگران موفق به انجام غیرممکن شدند و نقشی را گرفتند که هیچ‌کس فکر نمی‌کرد مناسب آن باشند، درحالی‌که دیگران شخصیت‌هایی را گرفتند که هیچ‌کس به آن‌ها اهمیت نمی‌داد و آن‌ها را ورد زبان‌ها کردند. امتیاز‌های بیشتر به بازیگرانی تعلق‌گرفته که توانسته‌اند یک شخصیت را در طول چندین فیلم (و گاهی چندین دهه) جذاب نگه‌دارند.
پاتریک استوارت Patrick Stewart که نقش پروفسور چارلز خاویر Charles Xavier را برای هفتمین بار در طول 17 سال در «لوگان» Logan بازی می‌کند، می‌گوید:

شاید مهم‌ترین چیزی که باید از این یاد بگیرید، این است که چطور در طول زمان یک شخصیت را حفظ کنید. بهترین راه انجام آن … پیدا کردن توسعه، پیشرفت در شخصیت است تا صرفاً در حال تکرار یک فرمول برای هر فیلم نباشید.

10. مرد عنکبوتی (توبی مگوایر) – (Spider-Man (Tobey Maguire

بحث این‌که کدام بازیگر پیتر پارکر Peter Parker و خود دیگر عنکبوتی‌اش را بهتر روی پرده‌ی سینما آورد خیلی داغ است، اما نکته‌ی غیرقابل‌انکار، موفقیت فیلم‌های توبی مگوایر Tobey Maguire است که ژانر ابرقهرمانی و ابرقهرمان های مارول را به باکس آفیس موعود رساند. در سه فیلم — که دوتای آن‌ها فیلم‌های بسیار موفق زمان خود بودند و سومی هم فقط وجود داشت — مرد عنکبوتی مگوایر به رویارویی با یک گابلین واقعاً ترسناک سبز رنگ (ویلم دفو)، یک ضدقهرمان که مخاطب می‌توانند با او ارتباط برقرار کند، در دکتر آکتوپوس (آلفرد مولینا) و سه تا آدم بده‌ی تأسف‌بار در مرد شنی (توماس هیدن چرچ)، گابلین جدید (جیمز فرانکو) و ونوم (توفر گریس — جدی جدی توفر گریس)، می‌رود. چیزی که مرد عنکبوتی مگوایر را انقدر عالی کرد طرز نمایش او از ابرقهرمان پرنده نبود، بلکه سادگی و انسانیتی بود که پیتر پارکر، نیمه‌ی انسانی اسپایدرمن، داشت. درحالی‌که مگوایر بذله‌گویی شخصیت کمیکی که بازی می‌کرد و یا فیلم بعدی «مردان عنکبوتی» Spider-Men را نداشت، به طرز قابل‌باوری برای مخاطب، یک بچه‌مدرسه‌ای بازنده‌ی بدشانس که عاشق همسایه‌اش مری جین بود و می‌دانست «قدرت زیاد مسئولیت زیاد به همراه دارد.» را به تصویر کشید.

9. کت‌وومن (میشل فایفر) – (Catwoman (Michelle Pfeiffer

کت وومن در «بازگشت بتمن» Batman Returns پیچیده، متناقض و کیلومتر‌ها دورتر از دخترک ملوسی است که بسیاری از مردم از قبل در ذهن داشتند. به لطف میشل فایفر که فیلم‌نامه را از دنیل واترز گرفت و پا به پای آن رفت، این ایفای نقش همه‌جا و به بهترین شکل ممکن فراگیر شد. کت‌وومن فایفر جذاب، باهوش، عصبی‌کننده و بسیار جلب‌توجه کننده بوده و همان‌قدر که ضدقهرمان است، توضیحی است از وضعیتی که زنان مجبور بودند (و هستند) در ژانر عامه‌پسند ظاهر شوند.

8. لکس لوتر (جین هکمن) – (Lex Luthor (Gene Hackman

لکس لوتر جین هکمن خودپسند، باهوش و عاشق پلان ساختمان‌ها است و به سوپرمن وجه دیگر انسان بودن را نشان می‌دهد. لوتر لذت سادیستیکی در زجر دادن مرد پولادین دارد، با این حال نگاه بالا به پایین او در مواجهه با زیردستانش از او به طرز غیرمنتظره‌ای شخصیتی جالب می‌سازد که به فیلم اجازه می‌دهد بدون این‌که بیش از حد تلخ و تاریک شود، به خشونت بپردازد. با این‌که مجموعه فیلم‌های «سوپرمن» Superman بعد از فیلم «سوپرمن 2» Superman II دهه‌ی هشتاد به‌شدت افت کرد، اما هکمن به عنوان یکی از چند نقطه‌ی روشن «سوپرمن 4: در جستجوی صلح» 1987 Superman IV: The Quest for Peace باقی ماند. بهترین چیزی که از او به یاد خواهد ماند، صحنه‌ی استثنایی انداختن سوپرمن داخل استخر است.

7. جوکر (جک نیکلسون) – (The Joker (Jack Nicholson

پیش از آنکه رابرت داونی جونیور Robert Downey Jr فیلم 50 میلیون دلاری بسازد، جک نیکلسون Jack Nicholson با قرارداد عظیمش برای «بتمن» 1989 که از اسطوره‌های هالیوود شد، ثابت کرد فیلم‌های ابرقهرمانی می‌توانند غاز تخم‌طلا برای بازیگر باشند. جوکر نیکلسون چنان شور و هیجانی در طرفداران برانگیخت که کسی فکر نمی‌کرد ایفای نقشی بهتر از او هرگز بتواند وجود داشته باشد. منتقدین ادعا کرده‌اند که این جوکر درواقع خود جک نیکلسون است که نسخه‌ی عصبی‌تری از جک نیکلسون را بازی می‌کند. شاید این یکی از مواردی باشد که بازیگر واقعاً برای یک نقش به دنیا آمده است، اما دلیل آن هرچه که باشد، این مقدار انرژی، طنز و دیوانگی که نیکلسون به فیلم می‌آورد به ارتقای ژانر کتاب‌های کمیک به سطوح جدید کمک می‌کرد درحالی‌که مجموعه‌ی «سوپرمن» در حال افول بود.

6. بتمن (مایکل کیتن) – (Batman (Michael Keaton

مایکل کیتن Michael Keaton بتمنی بود که طرفداران با تمام وجود او را نمی‌خواستند: بعد از اعلام بازیگران، خوانندگان کتاب‌های کمیک اعتراض کردند که او یک بازیگر کمدی است، توانایی‌های فیزیکی لازم برای این نقش را ندارد و زیادی کوتاه است — و سپس «بتمن» 1989 منتشر شد و اعتراض‌ها به‌یک‌باره متوقف شد. بتمن مایکل کیتن که شدید، اندکی دیوانه و آغازگر صدای زمزمه‌وار خش‌داری بود که پس از آن الزامی برای همه‌ی بتمن‌ها شد، این نقش را بیش از آن‌چه همه انتظار داشتند جدی گرفت و با این کار باعث فراموشی بتمن آدام وست Adam West شد.

5. پروفسور ایکس (پاتریک استوارت) – (Prof. X (Patrick Stewart

حتی قبل از آن‌که پاتریک استوارت  Sir Patrick Stewart ویلچر  را بگیرد، برای طرفداران «مردان ایکس» X-Men روشن بود که او چارلز خاویر Charles Xavier ایده‌آلی را به نمایش خواهد گذاشت. حضور چندین ساله‌ی او با مهارت بسیار در «پیشتازان فضا: نسل بعدی» Star Trek: The Next Generation نشان داده بود که او می‌تواند گرمی، اقتدار و جذابیت را در مؤسس تیم ابرقهرمانان جهش‌یافته ایجاد کند، درحالی‌که می‌تواند با مفاهیم و نام‌های بیدادگر مجموعه، ازجمله شخصیت‌هایی به نام‌های بلاب و انجمن برادری جهش‌یافتگان خبیث، دست و پنجه نرم کند. برای 17 سال گذشته، او مکرراً نشان داده که بیشتر از صرفاً آماده بودن برای کار بوده و نسخه‌ای از این شخصیت محبوب ارا‌ئه داده که ممکن است — با صدای آرام بخوانید — بهتر از کتاب کمیک اصلی باشد.

4. تونی استارک (رابرت داونی جونیور) – (Tony Stark (Robert Downey Jr

آندره 3000، رپر اهل آتلانتا و رئیس گروه Outkast یک‌بار پرسید: «چی از باحال بودن باحال‌تره؟» جواب این سؤال، حتی اگر او در آن زمان این را نمی‌دانست، تونی استارک Tony Stark معروف به مرد آهنین است. یک میلیاردر خوش‌گذران باهوش بشردوست که یک کمد پر از لباس‌های فلزی پرواز دارد در کنار دوستان نزدیکش، یکی از خداوندگاران اسکاندیناوی، یک ابرسرباز بازنشسته‌ی جنگ جهانی دوم و یک دانشمند شناخته‌شده‌ی فیزیک اتمی که می‌تواند به یک هیولای خشمگین سبز گنده تبدیل شود، استارک همچنین تنها ابرقهرمان بازی شده توسط رابرت داونی جونیور است، کسی که زندگی شخصی‌اش مرز بین هنرمند و موضوع را محو می‌کند. استارک بسیار جذاب، خوش‌تیپ، خوش‌مشرب و یک نخبه‌ی فنی است که می‌تواند با یک مقدار خرت‌وپرت اختراعات شگفت‌آوری را در یک غار بسازد. استارک بسیار فراتر از یک خوش‌گذران تک‌بعدی است، با این حال با او در طول هفت فیلم (تابه‌حال — او برای حضور در «مرد عنکبوتی: بازگشت به خانه» Spider-Man: Homecoming و «انتقام‌جویان: جنگ ابدیت» Avengers: Infinity War برنامه‌ریزی کرده) به یک قهرمان نوع‌دوست تبدیل‌شده که دوستانش را دوست دارد، مدافع سرسخت آنچه معتقد به‌درستی آن است و تحمل‌کننده‌ی حمله‌های عصبی است. آخری شاید خیلی باحال به نظر نرسد اما اگر خود مرد آهنین درگیر اضطراب است، کنار آمدن با آن برای همه‌ی ما آسان‌تر خواهد شد.

3. سوپرمن (کریستوفر ریو) – (Superman (Christopher Reeve

“باور خواهی کرد که یک انسان می‌تواند پرواز کند” شعار فیلم «سوپرمن» 1978 بود، اما کریستوفر ریو Christopher Reeve چیزی بیش از ایفای جلوه‌های ویژه به عنوان مرد پولادین دی‌سی انجام داد: او ابرقهرمان برجسته‌ی کتاب‌های کمیک را به شکلی انسانی و مهم‌تر از آن، مهربان به روشی که به بهترین وجه ممکن به این شخصیت زندگی می‌بخشد، به نمایش گذاشت. ریو شاید اولین سوپرمن روی پرده‌ی نقره‌ای نباشد، اما طوری به این شخصیت هویت داد که کار دیگران بر اساس شاخصی که او بنا گذاشت اندازه‌گیری خواهد شد.

2. جوکر (هیث لجر) – (The Joker (Heath Ledger

از بین تمام شخصیت‌ها، بازیگران و ایفای نقش‌های به‌یاد‌ماندنی در این لیست، تنها یکی لایق اسکار بود. جوکر هیث لجر Heath Ledger ایفای نقشی است که تمام بازیگران ابرقهرمان بر اساس آن قضاوت می‌شوند، چراکه کار این بازیگر استرالیایی در سال 2008 به عنوان دلقک خبیث تنها بازی برنده‌ی اسکار در طول تاریخ این ژانر است؛ و کاملاً لایق آن است. وقتی لجر نقش بزرگ‌ترین دشمن بتمن را در سه‌گانه‌ی «شوالیه‌ی تاریکی» Dark Knight trilogy کریستوفر نولان، بر عهده گرفت، کار ساده‌ای پیش رویش نبود. ایفای نقش جک نیکلسون در 1989، این بازیگر فیلم «درخشش» Shining را به عنوان شاهزاده‌ی دلقک جنایت‌کار در نظر بسیاری از طرفداران، تثبیت کرده بود و رزومه‌ی لجر در زمان انتخاب او برای این نقش خیلی متناسب با «جوکر» نبود. با این حال، برخلاف اعتراض‌های اولیه‌ی منتقدان این اثر، لجر با ایفای نقش که آشفتگی ذهنی و ادراک لذت‌بخش آنارشیسم این شخصیت را به نمایش گذاشت، منتقدان و مخاطبان را هاج و واج گذاشت. لجر هر صحنه‌ای که در آن بود را فرماندهی می‌کرد، تکیه‌کلام‌های بی‌شماری را به وجود آورد («Why so serious?») و کل یک ژانر را از سطح فیلم‌های پرفروش به سطح رقیب جدی در اسکار ارتقا داد.

1. ولورین (هیو جکمن) – (Wolverine (Hugh Jackman

هیچ بازیگری نمی‌تواند ادعای تصاحب یک نقش در فیلم یک کتاب کمیک را بیشتر از هیو جکمن Hugh Jackman داشته باشد که طی هفت نقش اصلی، دو نقش جانبی و 17 سال سردمدار آنچه بازیگری ابرقهرمان مدرن نامیده می‌شود، بوده است. مجموعه‌ی مردان ایکس همیشه درست و به‌جا نبوده («خاستگاه مردان ایکس: ولورین» X-Men Origins: Wolverine)، اما جکمن خوب و بد را متعادل کرده است. ولورین جکمن عامدانه جذاب‌تر از نسخه‌ی کتاب کمیک است (افرادی که به جکمن نزدیک هستند می‌گویند غیرممکن است که جذابیت طبیعی این بازیگر در فیلم ندرخشد)، اما این مانع نشد تا چنان باشخصیت اخت بگیرد که فراموش کنیم کجا کتاب کمیک شروع می‌شود و کجا جکمن تمام می‌شود. با «لوگان» Logan که در آن او نسخه‌ی پیرتر و آسیب‌پذیرتر این ابرقهرمان را بازی می‌کند، جکمن در اوج خداحافظی می‌کند، چیزی که تقریباً در مورد هیچ‌کدام از ستارگان هالیوود که رابطه‌ی طولانی‌مدتی با یک شخصیت داشته‌اند شنیده نشده است. اسنیکت! واقعاً. (اسنیکت صدای بیرون آمدن پنجه‌های ولورین و نام یکی از مجموعه کتاب‌های کمیک آن است.)

کپی برداری و نقل این مطلب به هر شکل از جمله برای همه نشریه‌ها، وبلاگ‌ها و سایت های اینترنتی بدون ذکر دقیق کلمات “منبع: بلاگ نماوا” ممنوع است و شامل پیگرد قضایی می شود.