ساعد باقری در گفت‌وگو با ایسنا، اظهار کرد: استفاده از لفظ آیینی برای اشعار دینی و مذهبی انتخاب مناسبی نیست و ممکن است شعری با محتوای عاشورایی سروده شود اما به عنوان نوحه در یک آیین یا مجلس خوانده نشود.
وی با اشاره به اینکه لفظ آیینی جامع نیست، افزود: این اسم همه آیین‌ها را در برنمی‌گیرد؛ چرا که ممکن است شعری مذهبی باشد اما برای آیینی مناسب نباشد و حتی نمی‌توان به شعرهای مذهبی لفظ معنوی هم داد، چون ذهن را به سمت شعرهای عرفانی می‌برد؛ بنابراین باید برای آن یک اسم ابداع شود.
این شاعر ملی در مورد وضعیت شعرهای مذهبی یا موسوم به آیینی، تصریح کرد: مقایسه تجربه‌های پیشین نشان می‌دهد، امید به آینده شعر نسل جوان خیلی بالا است. اکنون شاعران اول برادری خود را در عرصه شعر ثابت کرده و بعد برای ثبت‌نام خود بین شاعران آیینی، طلب میراث می‌کنند.
وی یادآور شد: در گذشته دوره‌هایی را شاهد بودیم که افراد عکس‌العمل اعتراضی خود را در دست انداختن مقدسات بروز می‌دادند که این امر ناشی از حال بد جامعه بود. حتی این موضوع در کنگره شعر جوان خود را نشان داد و افراد شعرهایی می‌خوانند که حال بد روحی و روانی جامعه را به تصویر می‌کشید.
باقری با بیان این که اکنون مواردی که هنر افراد دست‌مایه عکس‌العمل انفعالی باشد را نمی‌بینیم، افزود: حتی اگر مباحث فلسفی به شعر راه پیدا کند ممکن است مباحثی از تردید در آن دیده شود، اما باز هم شعر است و سبکی دارد که به جای عکس‌العمل انفعالی، گفت‌وگوی شعری شکل می‌گیرد.
این شاعر با اشاره به اینکه اکنون سلامت نسل جوان بیشتر شده و کمتر اشعاری حاصل از انفعال و جوگیری می‌سرایند و حرف حساب آن‌ها معلوم است، بیان کرد: البته منظور من این نیست که در آن زمان همه شعرها بد و اکنون همه چیز خوب است، اما جریان جوان شعر کشور جریانی رو به تعالی است.
وی در مورد آسیب شاعران جشنواره‌ای بیان کرد: شعر جشنواره‌پسند یکی از آسیب‌های شعر کشور است به طوری‌که برخی افراد با شناخت داورها می‌توانند شعری با طبع داوران بسرایند؛ فردی را داشتیم که با 1 شعر در 4 جشنواره جایزه گرفته است. این شاعران برای یک جشنواره شعر می‌گویند و تا جشنواره بعدی خبری از آن‌ها نیست.
باقری تصریح کرد: جشنواره‌ها نباید به نشستن و گفتن و برخاستن محدود شود؛ پیشنهاد من این است که داوری در اتاق شیشه‌ای انجام شود و بچه‌ها نقد آثار را بشنوند و مطمئن باشند همه آثار آن‌ها دیده شده است.