به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از شهروند، محسن طباطبایی مزدآبادی، دبیرکل انجمن علمی اقتصاد شهری ایران می‌گوید سالانه 100میلیون تن محصولات کشاورزی مصرفی در ایران تولید می‌شود که از این رقم 35میلیون تن در قالب غذا دور ریخته می‌شود. او توضیح می‌دهد که از این 35میلیون تن غذای دورریز 30درصد مربوط به گندم و نان است، 25درصد آن مربوط به میوه و سبزی است،10درصد مربوط به برنج و 15درصد آن مربوط به روغن است.
جالب است بدانید که انجمن علمی اقتصاد شهری ایران ارزش این میزان غذا را نزدیک به ٣٨هزار‌میلیارد تومان تخمین زده است. اتاق بازرگانی هم در گزارشی که منتشر کرده، هشدار داده است که ضایعات غذا در ایران ٩,٣میلیارد مترمکعب آب مصرف می‌کند که این رقم تقریبا معادل آب مصرفی ایران در بخش خانگی و صنعت است.
بزرگی رقم اسراف غذا در ایران عدد جالب توجه دیگری هم دارد و آن این است که سازمان جهانی خواروبار کشاورزی یعنی فائو رقم دورریز غذا در ایران را معادل ٩ کشور اتحادیه اروپا دانسته است.
آمار فائو نشان می‌دهد ایران با آن‌که تنها یک‌درصد جمعیت جهان را در خود جای داده است اما میزان هدررفت غذایی‌اش به اندازه دو و هفت‌دهم‌درصد کل جهان است. براساس این گزارش هدررفت ٣٥ میلیون تنی غذا در ایران معادل غذای ١٨ میلیون نفر است. این موضوع در حالی رخ می‌دهد که چیزی حدود ٩میلیون ایرانی در دهک‌های اول و دوم هستند و درآمدشان کفاف تغذیه مناسب را نمی‌دهد.
اسرافکاران را جریمه کنید
آمار قابل توجه هدررفت غذا در ایران در شرایطی است که دورریز غذا در ایران تبدیل به ارزشی اجتماعی شده است؛ به‌عنوان مثال برخی ایرانی‌ها به این باور رسیده‌اند که وقتی میهمان دارند، چند نوع غذا سر میز بگذارند یا در رستوران غذا در ظرف‌شان اضافه بیاید!
محسن طباطبایی مزدآبادی، دبیرکل انجمن علمی اقتصاد شهری ایران در این زمینه می‌گوید: «در بیشتر کشورها فرهنگ استفاده بهینه از مواد خوراکی وجود ندارد. در حال حاضر آمریکا بیشترین اسرافکننده غذا در جهان است و نزدیک به ٥٠درصد غذای این کشور دورریز می‌شود؛ به همین دلیل انجمنی برای مقابله در این خصوص با عنوان انجمن حمایت از منابع طبیعی راه‌اندازی شده و اعلام کرده است که جمعیت این کشور به اندازه ٦١١میلیون نفر یعنی چیزی حدود ٢ برابر جمعیت خود غذا مصرف می کند و این جمعیت ٢٠ تن غذا هدر می‌دهد. این در حالی است که ارزش غذایی یک خانواده چهار نفره در آمریکا دو‌هزار و ٢٧٥ دلار است.» این موضوع از یکسو هدررفت منابع طبیعی و از دیگر سو آلودگی محیط زیست را به دنبال دارد.
دبیرکل انجمن علمی اقتصاد شهری ایران با اشاره به این‌که بسیاری از کشورهای توسعهیافته راهکارهایی را برای جلوگیری از هدررفت غذا در نظر گرفتهاند، توضیح می‌دهد: «برخی از کشورها با هدررفت غذا مقابله کرده‌اند؛ به‌عنوان مثال کشور آلمان برای جلوگیری از اسراف، مقررات و قوانین سختگیرانه‌ای را وضع کرده است؛ به‌طوری که در رستوران‌ها مأمورانی وجود دارند و در صورتی که افراد غذای خود را اسرف کنند، از طریق کد ملی آنها را جریمه می‌کنند.»
او در ادامه توضیح می‌گوید: «همچنین در مدارس این کشور آموزش رسمی برای جلوگیری از اسراف صورت میگیرد و کودکان در صورت مشاهده اسراف در خانواده به آنها تذکر می‌دهند. جالب است بدانید در رستوران‌های آلمان اتاق خصوصی وجود ندارد به‌طوری که صدراعظم آلمان هم باید در سالن عمومی رستوران غذای خود را سرو کند. آن هم به دلیل این‌که همه بدانند مقررات در حال اجرا است و مدیران هم از مقررات استفاده بهینه از مواد غذایی پیروی می‌کنند.»
طباطبایی تأکید می‌کند: «در کشورهای دیگری ازقبیل کره جنوبی رستوران‌ها میانگین دقیق غذای مشتریان را محاسبه و براساس میزان غذا قیمتگذاری کرده‌اند. بر همین اساس هم مشتریان ظرف غذای خود را انتخاب می‌کنند و جالب است بدانید چینیها ابتکار جدیدی به کار برده‌اند و رستوران‌های این کشور نیمپرسهایی را برای مشتریان خود قرار داده است. این کشورها از این طریق توانستهاند فرهنگ صرفهجویی و استفاده بهینه از مواد خوراکی را رواج دهند.»
او در خاتمه یادآور می‌شود: «فائو در گزارشی اعلام کرده است که ارزش هدررفت روزانه غذا در جهان ٤٠٠میلیارد دلار است و این حجم از اسراف فشار زیادی به محیط زیست وارد می‌کند.»
گرانی مردم را با ملاحظه‌تر کرد
گرانی‌ها اما اشتهای مردم را برای دورریز غذا کاهش داده است. گزارش‌ها از رستوران‌های تهران و شهر کرد نشان می‌دهد گرانی باعث شده است که مردم برای سفارش غذا و دورریز آن ملاحظه بیشتری به خرج دهند.
مالکان این رستوران‌ها می‌گویند که اصلی‌ترین عامل این موضوع گرانی‌ها است که روز به روز سفره مردم را کوچک‌تر می‌کند و تا جایی ادامه پیدا کرده است که بسیاری از مردم قید رستوران رفتن را زده‌اند اگر هم بروند مثل گذشته نیست که بریز و بپاش زیادی داشته باشند.
مدیر یکی از رستوران‌های شناخته‌شده پایتخت می‌گوید: «دورریز غذا تا قبل از گرانی‌ها بود، این روزها قیمت‌ها به شکلی است که کمتر کسی حاضر می‌شود سفارشی بدهد که دورریز داشته باشد؛ به قول خودشان جایی نمی‌رویم که پول‌مان را هدر دهیم.»
رستوران نامدار دیگری می‌گوید که مردم این روزها ظرف اضافه می‌گیرند و باقیمانده غذایشان را با خود می‌برند.
برخی از رستوران‌های شمال شهر ابتکار به خرج داده‌اند و می‌گویند که «زمانی که مشتری می‌آید به همان میزان غذایی که سفارش می‌دهند، طبخ می‌کنند و غذای از پیش آماده‌شده دیگر ندارند». اما در شهرستان‌ها هم همین رویه وجود دارد و کمتر رستورانی دورریز بالایی دارد. مدیر یکی از رستوران‌های کوچک شهر کرد می‌گوید: «تا قبل از گرانی‌ها و بالارفتن قیمت‌ها مشتریان‌مان بی‌ملاحظه‌تر سفارش می‌دادند و حجم طبخ غذای ما هم بیشتر بود؛ اما الان نه.» او در ادامه توضیح می‌دهد: «حالا مشتریان می‌آیند و برای دو نفر یک غذا سفارش می‌دهند، شما حسابش را بکنید، در ماه‌های اخیر چقدر اسراف کمتر شده است. در صورتی که تا قبل از گرانی‌ها روزانه ١٠ تا ١٥ کیلو دورریز غذا داشتیم. حالا نزدیک به یک کیلو نهایتا یک کیلو و نیم است که بیشتر مربوط به ته‌دیگ و نان است.»
خیریه‌هایی که غذای مازاد مردم را جمع آوری می‌کنند
جالب است در این میان هم برخی خیریه‌ها در سطح شهر تهران فعال شده‌اند که غذای مازاد مردم را به شرط دست نخورده بودن برای فقرا جمع می‌کنند.
«تهران شهر بدون گرسنه» شعار یکی از این خیریه‌هاست. یکی از مسئولان این خیریه‌ها می‌گوید: «به طور میانگین روزانه نزدیک به ١٠٠٠پرس غذا دریافت می‌کنیم که در ماه این عدد به ٣٠ تا ٤٠هزار پرس هم می‌رسد. البته این آمار بستگی به زمان جمع‌آوری غذا هم دارد چرا که وضع دریافت غذا در روزهای عادی و روزهای مناسبتی با یکدیگر متفاوت است؛ به‌عنوان مثال در روز اربعین ٢٥٠٠ پرس غذا دریافت کردیم در حالی که ممکن است در یک روز معمولی تنها ٥٠٠پرس غذا دریافت کنیم.»
او ادامه می‌دهد: «با راه‌اندازی طرح تهران شهر بدون گرسنه از آن استقبال شد؛ به طوری که اکنون تأمین‌کنندگان اصلی ما دانشگاه‌ها، هتل‌ها و حتی برخی از افراد که برای ما غذا طبخ می‌کنند، می‌دانند که شرط اصلی دریافت غذا هم مشروط به دست‌نخورده بودن آن است. در سال گذشته ما ٢٧٦هزار غذای طبخ‌شده دریافت و بین افرادی که در مراکز قرار دارند، تقسیم کردیم و نحوه تقسیم غذا هم ابتدا در اقامتگاه‌های خودمان و سپس در کمپ‌های دیگر است.»
