اگر شما هم متوجه مشکلات پوستی تمام شخصیت های شرور فیلم ها شده اید باید بدانید که این رسم به دوران فیلم های صامت اوایل قرن بیستم باز می گردد. در آن دوران فیلم سازان از اشارات بصری برای تمایز قائل شدن بین شخصیت های مثبت و منفی استفاده می کردند. شاید شما فیلم «نوسفراتو» (Nosferatu) در سال 1921 را ندیده باشید که شخصیت اصلی شرور آن صورتی رنگ پریده و سری بی مو داشت. این رسم در دنیای سینما ریشه دواند و تاکنون نیز ادامه داشته است. رنگ غیرطبیعی پوست، خطوط تاریک و عمیق زیر چشم ها و موسیقی های ترسناک همه از درون مایه های اصلی شخصیت های منفی فیلم های امروزی به شمار می آیند.
در تحقیقی که اخیرا توسط دکتر جولیا ای. کرولی و همکارانش در بخش پزشکی دانشگاه تگزاس انجام گرفته، ویژگی های پوستی شخصیت های قهرمان و شرور 10 فیلم برتر رده بندی موسسه ی فیلم آمریکا را مورد بررسی قرار گرفته است. این تحقیقات نشان داده که بیش از 60 درصد شخصیت های شرور فیلم ها وضعیت پوستی و ویژگی های ظاهری یکسانی دارند، از جمله:
30 درصد داشتن خط های دایره ای تیره در زیر چشم مانند شخصیت های دارث ویدر، ریگان مک نیل در فیلم «جن گیر» (The Exorcist) و شخصیت ملکه در فیلم «سفید برفی و هفت کوتوله» (Snow White and the Seven Dwarves) ساخته ی سال 1938٫
30 درصد نداشتن مو یا موهای کم پشت مانند دکتر لکتر، دارث ویدر و آقای پوتر در فیلم «چه زندگی شگفت انگیزی» (It’s a Wonderful Life).
20 درصد داشتن چروک های عمیق در صورت مانند دارث ویدر و ملکه ی فیلم «سفید برفی و هفت کوتوله».
20 درصد داشتن زخم هایی روی صورت برای مثال جادوگر شرور «جادوی شهر اُز»(The Wizard of Oz) و ملکه ی فیلم «سفید برفی و هفت کوتوله».
10 درصد بینی بزرگ و گوشتالو برای مثال ملکه ی فیلم «سفید برفی و هفت کوتوله».
روانشناسی به نام دیوید راکیسون از دانشگاه کارنگی ملون در این باره می گوید که زخم ها ما را می ترسانند. نکته ی اول این که همه ی انسان ها صورت زیبا و متقارن را می پسندند زیرا چنین ظاهری نشان از سلامتی فرد دارد و صورت دارای مشکل نمادی از بیماری است. نکته ی دوم این که زخم های صورت ما را به یاد آسیب رساندن به خود می اندازد که به ما القا می کند فرد مورد نظر خارج از حوزه ی رفتار انسانی مقبول زندگی می کند و ممکن است روانی باشد.
اما در زندگی واقعی داشتن زخم در صورت افراد نشان دهنده ی بیمار بودن آن ها نیست، چه از لحاظ جسمانی و چه از لحاظ روانی، و این همان دلیلی است که رویه ی سینما در این زمینه را نگران کننده کرده است.
بدین ترتیب تحقیقات دکتر کرولی و همکارانش با این نتیجه گیری به پایان می رسد: “نتایج این تحقیق نشان می دهد که تمایل دنیای هالیوود به نشان دادن بیماری های پوستی در بین شخصیت های شرور خارج از دنیای فیلم نیز تاثیرات خود را خواهد داشت، به ویژه به نحوی که اقلیت های دارای مشکلات پوستی را مشمول پیش داوری کرده و باعث بروز آسان تر سوء تفاهماتی در بیماری های خاصی در میان عموم مردم خواهد شد. در برخی از موارد فیلم سازان چهره ی نادرستی از بیماری های پوستی را به نمایش می گذارند که گروه های کارشناسی نیز این موضوع را تایید کرده اند”.
به زبان ساده، افراد زیبا همیشه از نمای بیرون زیبا نخواهند بود و این که برخی از افراد صورت جذابی ندارند به معنای بد بودن ذات و درون آن ها نیست.
