ماهان شبکه ایرانیان

پنی ورث Pennyworth &#۸۲۱۱; داستان آلفرد در این سریال بیشتر جیمز باندی است تا بتمنی

داستان‌هایی که از ابتدا، پایانی مشخص و ثابت دارند پرریسک هستند. داستان‌هایی درباره‌ی شخصیت‌های حاشیه‌ای پیش از آن‌که شخصیت اصلی ماجرا وارد شود، بسیار حساس هستند و به راحتی ممکن است نقش بر آب شوند

داستان‌هایی که از ابتدا، پایانی مشخص و ثابت دارند پرریسک هستند. داستان‌هایی درباره‌ی شخصیت‌های حاشیه‌ای پیش از آن‌که شخصیت اصلی ماجرا وارد شود، بسیار حساس هستند و به راحتی ممکن است نقش بر آب شوند. داستان‌هایی که پیشینه ندارند ریسک چندانی ندارند، اما وقتی تماشای آن‌ها نیازمند دانستن دو داستان دیگر است، ساخت آن‌ها هم پرریسک می‌شود. از این لحاظ پنی ورث Pennyworth بسیار شبیه «بهتره با ساول تماس بگیری» است — داستان پیشینه‌ی یک شخصیت مکمل در یک داستان بزرگ‌تر که هنوز شروع نشده است. سریال جدید اپیکس درباره‌ی کسی است که در آینده پیش‌خدمت بتمن خواهد شد، و اثری از داستان «شوالیه‌ی تاریکی» در آن نیست و حتی وعده‌ی پرداختن به آن‌را هم نداده است.

همچنین بخوانید:
پس از گذشت بیست سال کابوی بیباپ COWBOY BEBOP همچنان بهترین انیمه ی تاریخ است

در عوض داستان خود را از آلفرد پنی ورث روایت می‌کند و زندگی او را مورد واکاوی قرار می‌دهد — درست مانند «بهتره با ساول تماس بگیری».
این سریال در چهار قسمت اول خود شروع رویایی را رقم می‌زند. این درام که هر قسمت آن حدود یک ساعت است، داستان زندگی آلفرد را کمی پس از پایان خدمت او در جنگ، روایت می‌کند.

جک بانون و بن آلدریج

در حالی‌که پنی‌ورث بیست و چند ساله (با بازی جک بانون) به خانه و پیش پدر و مادرش باز می‌گردد، و مصمم است تا یک کسب و کار امنیتی راه بیاندازد و زندگی آرام‌تری را در پیش بگیرد. در حالی‌که این برنامه‌ی او در حال پیاده شدن است، به عنوان نگهبان در یک باشگاه زیرزمینی در لندن مشغول به کار می‌شود، و در همین‌جا برای اولین بار با یک جوان آمریکایی به نام توماس وین (با بازی بن آلدریج) برخورد می‌کند.
همین‌جاست که پنی ورثبا انتخاب‌های هوشمندانه، اولین تاثیر‌گذاری خوب خود را بر روی مخاطب انجام می‌دهد. این سریال با وین مانند پادشاهان برخورد نمی‌کند. او یک عوضی نچسب است — مانند اکثر میلیاردرها — و در نگاه اول، او از خود تصویر یک برادر بی‌عرضه را نشان می‌دهد که به خوش‌شانسی و استعدادهای پنی‌ورث تکیه می‌کند تا از موقعیت‌های مشکلی که دچارشان می‌شود، رهایی پیدا کند. این سریال با نام وین برخورد ملوکانه‌ای ندارد، و اجازه نمی‌دهد تبدیل به مهم‌ترین شخصیت سریالی شود که متعلق به او نیست.
خود آلفرد یک شخصیت برجسته و محوری است، که از کارهای قهرمانانه‌ی یک سرباز لایق ساخته شده است، اما آن‌قدر خوب و مامانی نیست که کسل‌کننده شود.

پنی ورث

او توانایی جنگیدن خود را در وسط یک رستوران به رخ می‌کشد، اما حواسش هست که وقتی یک لات خیابانی را از روی میز پرت می‌کند زیاد مزاحم بقیه نشود. رگه‌هایی از آلفرد آینده را در او می‌بینیم اما خیلی به آن‌ها پرداخته نشده است — او هنوز راه زیادی تا تبدیل شدن به مشاور خردمند آقای وین دارد، بنابراین نقاط کور شخصیتی و کاستی‌های او را هم می‌بینیم.
برای مثال، زنان. پرداختن به این موضوع بیش از این، می‌تواند باعث لو رفتن داستان شود، اما زن‌ها در پنی ورث به خوبی شخصیت‌پردازی شده‌اند، حتی زن‌هایی که به آلفرد ارتباطی ندارند، حتی اگر سبک زندگی او — و همچنین سبک سریال — المان‌های جیمز باندی داشته باشد. (صحنه‌های آغازین طوری به نظر می‌رسند که گویی از یک فیلم جیمز باند کپی شده‌اند و منش وطن‌پرستانه‌ی آلفرد و وفاداری او به ملکه، به تقویت حال و هوای 007ای او کمک می‌کند.) در نگاه اول به نظر می‌رسد پنی ورثایده‌ی بدی است، اما طرف‌داران پر و پا قرص بتمن و همچنین مخاطبان معمولی آن بسیار زود خواهند فهمید که چقدر خوب است.
این مطلب برگرفته از نوشته‌ی بن ترورس در وب‌سایت ایندی‌وایر است.

پنی ورث

حال به بررسی نظر سایر منتقدین می‌پردازیم:

تیم گودمن Tim Goodman ؛ هالیوود ریپورتر The Hollywood Reporter

برونو هلر که با مسائل بزرگ‌سالانه‌ی زیادی در این سریال درگیر است، تلاش می‌کند تا پنی ورث یک درام تکان‌دهنده‌ی مدرن شود، و در عین حال رگه‌هایی از تاریکی داستان کتاب‌های کمیک را هم در آن تزریق می‌کند، و هرگز اجازه نمی‌دهد که فضای کلی سریال بیش از حد به سمت عجیب و غریب شدن تمایل پیدا کند، اما در عین حال به قدری متفاوت باشد که در ذهن مخاطبان حک شود.

مایکل استار Michael Starr ؛ نیویورک پست NYPost

حال و هوای این سریال گه‌گداری تاریک می‌شود، اما روی هم رفته، پنی ورث حق مطلب را ادا می‌کند. درست مانند شخصیت اصلی، بانون (که در سریال «مدیچی» و «تقلا» نقش‌آفرینی کرده است) یاغی و جذاب است؛ لهجه‌ی بریتانیایی او من را یاد گیکو در تبلیغات تلویزیونی قدیمی می‌اندازد، و همچنین کارین و دیگران نقش مکمل خود را به خوبی ایفا می‌کنند.

برایان تالریکو Brian Tallerico ؛ راجر ابرت RogerEbert.com

پنی ورث شگفت‌انگیز و تماشایی است، نقش‌آفرینی‌ها قوی و گیرا هستند، و طراحی خوبی دارد. اما مانند اکثر سریال‌های تلویزیونی جدید، قسمت‌های آن بیش از حد طولانی هستند، و سرعت آهسته‌ی روایت داستان آن کمک چندانی به فیلم‌نامه‌ای که از ابتدا کند بوده است نمی‌کند. پنی ورث مشکل و کاستی جدی‌ای ندارد، اما هیچ دلیل محکمی برای لزوم ساخت چنین سریالی پیدا نمی‌کنیم.

کپی برداری و نقل این مطلب به هر شکل از جمله برای همه نشریه‌ها، وبلاگ‌ها و سایت های اینترنتی بدون ذکر دقیق کلمات “منبع: بلاگ نماوا” ممنوع است و شامل پیگرد قضایی می شود.
قیمت بک لینک و رپورتاژ
نظرات خوانندگان نظر شما در مورد این مطلب؟
اولین فردی باشید که در مورد این مطلب نظر می دهید
ارسال نظر
پیشخوان