شهر «اُردوس» (Ordos) که روزگاری شهری مملو از رفاه شناخته می شد اکنون به بزرگ ترین شهر ارواح در جهان تبدیل شده است. در اوایل قرن بیست و یکم رونق صنعت معدن باعث شد که دولت چین سرمایه گذاری عظیمی را در زمینه ی شهرسازی در این منطقه انجام دهد تا بدین وسیله قطب اقتصادی، فرهنگی و سیاسی جدیدی را در قلمرو خود پدید آورد.
قرار بود شهر «اُوردوس نیوتاون» (Ordos New Town) که به کانگاباشی (Kangbashi) نیز شهرت داشت بیش از یک میلیون جمعیت داشته باشد. این شهر به خاطر پروژه های معماری انتزاعی، برج های بزرگ مسکونی و ورزشگاه هایی با سبک های زیبای هنری مشهور شده بود. اما بعدها سازندگان این شهر اعلام کردند که شهر «اُردوس» برای جا دادن به 300٫000 نفر ساخته خواهد شد.
به هر حال در نهایت مالیات سنگین املاک و استانداردهای نامناسب ساخت باعث شد که مردم رغبتی به سکونت در این شهر جدید و بزرگ نداشته باشند. در سال 2016 حدود 100٫000 نفر در این شهر سکونت داشته و کار می کردند. بدین ترتیب بیش از دو سوم این شهر خالی از سکنه مانده است.
رافائل الیویه عکاسی است که به این شهر سفر کرده و عکس های جالبی از آن تهیه نموده است. وی در این باره می گوید:” تمام شهر به یک پایگاه فضایی بعد از یک اتفاق آخرالزمانی می ماند که می توانید در فیلم های علمی تخیلی ببینید.الیویه مجموعه عکس های خود از این شهر را «اُردوس-آرمان شهر شکست خورده» نامگذاری کرده است.
در ادامه می خواهیم تعدادی از تصاویری که الیویه از این شهر تهیه کرده است را به شما نشان دهیم. با ما همراه باشید.
شهر «اُردوس» در ایالت بسیار دور «مغولستان داخلی» قرار گرفته و بیش از یک ششم ذخایر معدنی زغال سنگ کشور چین را به خود اختصاص داده است. این شهر مکان مطلوبی برای توسعه ی اقتصادی به شمار می آید.
الیویه در این باره می گوید که مقامات محلی در سال 2005 تصمیم گرفتند این شهر جاه طلبانه را با سرمایه گذاری عظیمی در بخش املاک و زیر ساخت بسازند.
اما در سال 2010 افزایش تعداد خانه هایی که در واقع هنوز ساخته نشده بودند باعث شد که در بازار املاک یک حباب بزرگ شکی گیرد. مالیات سرسام آور املاک باعث شد که خانواده ها از رفتن به این شهر خودداری کنند.
علاوه بر این، شهر جدید تنها در فاصله ی چند کیلومتری از شهر قدیمی «اُردوس» ساخته شده و به شکلی یک شهر حاشیه ای محسوب می شد. از این رو مردم هیچ دلیل قانع کننده ای برای نقل مکان به این شهر جدید نمی دیدند.
در نهایت تنها کارمندان دولت و کارگران مهاجر در این شهر ساکن شدند و بخش عظیمی از شهر خالی از سکنه باقی ماند.
در حالی که بین 80 تا 90 درصد خانه ها صاحب دارند اما تنها یک سوم این خانه ها دارای سکنه هستند. صاحبان این خانه ها برای سرمایه گذاری درازمدت این خانه ها را خریده اند.
از این رو شهر جدید «اُردوس» تنها نمای یک شهر جدید را دارد.
گردشگران و روزنامه نگاران بسیاری از سراسر جهان در این مکان حاضر شده اند تا مسحور کنندگی و البته ترسناکی حاصل از خالی بودن آن را به تصویر بکشند.
در مرکز این شهر مجسمه ای از دو اسب در میدان بزرگ چنگیز خان خودنمایی می کنند. این مجسمه ها در واقع یک نماد تاریخی بوده که فرهنگ کوچ نشینی قبایل مغولی این منطقه را نشان می دهند.
موزه ی «هنر و شهر» مانند یک سفینه ی فضایی است که بر روی زمین فرود آمده و ساخت آن را موسسه ی معماری «ام ای دی آرشیتکتس»بر عهده داشته اند.
ورزشگاه دونگ شنگ بیش از 35٫000 تماشاگر را در خود جای می دهد اگر چه تاکنون هیچوقت این جمعیت را در خود جای نداده است.
این ویلای متروکه یکی از 100 پروژه ی اصلی شهر به شمار می آید. بیش از 100 معمار و طراح ساختمانی برای ساخت این عمارت با مساحت 1٫000 متر مربع دور هم جمع شده بودند.
فشار برای ساخت سریع و ارزان باعث شده تا بسیاری از سازه ها بعد از مدت کوتاهی ویران شوند و برخی از این سازها نیز ناتمام به نظر می رسند.
در چندسال اخیر مقامات محلی سعی کرده اند مردم را به سکونت در این شهر جدید ترغیب کنند. بدین منظور از کشاورزان خواسته شده بود که در ازای دریافت کمک های مالی و خانه های مجانی به این شهر نقل مکان کنند.
ادارات دولتی از منطقه ای در 20 مایلی جنوب شهر به داخل شهر منتقل شدند تا به محل کار خود نزدیک تر باشند.
مدرسه های معتبر نیز به این شهر منتقل شده و خانه های خالی به خوابگاه های دانش آموزی تبدیل گردیده و اکنون دانش آموزان و دانشجویان در آن ها ساکن هستند.
در نتیجه ی این تلاش ها ساکنان این شهر به حدود 100٫000 نفر رسیده اند اما نمی توان تعداد دقیق ساکنان شهر را مشخص کرد. برخی بر این باورند که دولت تعداد دقیق ساکنان را اعلام نمی کند تا بر روی پروژه ی ساختمانی و شهری پرهزینه و فاجعه بار خود سرپوش بگذارد.
با این وجود به نظر نمی رسد که در آینده ای نزدیک این شهر به اندازه ی گنجایش خود خانواده ها را جذب کند.
الیویه بر این باور است که مقامات دولتی فکر می کرده که با ساختن این شهر جدید مردم به آن نقل مکان خواهند کرد، پیش بینی که در واقع با شکست همراه بوده است. با توجه به این که مقامات کشور قصد دارند تا سال 2020 جمعیت شهری خود را دو برابر کنند این موضوع نشان می دهد که دستیابی به چنین هدفی دشوار و غیرممکن بنطر می رسد.
شهرهایی مانند «اُردوس نیو تاون» در مناطق حاشیه ای شهرهای دیگر برای جای دادن به توده های مردم ساخته می شوند اما در برخی از موارد توده های حاشیه نشین تمایلی به سکونت در این مکان های جدید ندارند. الیویه بر این باور است که این پدیده یک سرطان برای توسعه ی این کشور محسوب شده و تهدیدی جدی برای اقتصاد چین به شمار می آید.
