۶ فیلمی که لیاقت نامزد دریافت جایزه‌ی اسکار شدن را نداشتند

کمی پیش فهرست نامزدهای اسکار 2020 اعلام شد. مطابق انتظارها فیلم‌هایی مثل «جوکر» و «1917» و فیلم «مرد ایرلندی» با بازی رابرت دنیرو و جو پشی بیشترین نامزدی‌ها را از آن خود کردند.
«خرگوش جوجو» و «روزی روزگاری در هالیوود» نیز در بخش‌های مختلفی نامزد دریافت جایزه شدند، اما نامزد شدن این فیلم‌ها با اینکه تماما ناحق نبود، اما شانس را از پروژه‌های دیگری که حتی قوی‌تر نیز بوده و دیدگاه‌های متفاوتی را به تصویر کشیده بودند، مثل «جواهرات تراش‌نخورده» و «شیادان»، گرفت.

همچنین بخوانید:
27 فیلم بی‌نظیر که در اسکار 2020 نادیده گرفته شدند

نامزد شدن فیلم‌هایی مثل «جوکر»، که در بخش‌های زیادی نامزد دریافت جایزه شدند، به این معنا است که بازیگران و کارگردانان با استعداد زیادی مثل گرتا گرویگ نادیده‌ گرفته شدند. در حالی که فیلم‌هایی مثل «جوکر» و «1917» حقیقتا لیاقت یک بار نامزد شدن را داشتند اما فیلم‌های کمتر‌شناخته‌ای دیگری هم بودند که استحقاق نامزدی دریافت جایزه‌ی اسکار را داشتند.

از شش فیلمی نوشته‌ایم که لیاقت نامزد دریافت جایزه‌ی اسکار شدن را نداشتند.
با اینکه منتقدین عاشق «جوکر» شدند اما تعداد زیاد نامزدی‌های این فیلم منجر به کنار گذاشته شدن بازیگران با استعدادی مثل آدام سندلر و کنگ-هو سانگ «انگل» شد.
«جوکر» داستان یک دلقک و کمدین روانی به نام آرتور فلک، با بازی واکین فینیکس، است که بر اثر جنون چندین نفر را به قتل رسانده و در نهایت یک شهر را به شورش می‌کشاند. این فیلم بعد از اکرانش در سال 2019 استقبال زیادی شد. این در حالی بود که بعضی از منتقدین نگران بودند شخصین فینیکس باعث تشویق خشونت به عنوان راهی برای کنار آمدن با بیماری روانی می‌شود.
با اینکه «جوکر» فیلم خوبی است، اما لیاقت نامزد شدن در 11 بخش را در اسکار امسال نداشت. توجه‌ها بر «جوکر» به این معنا بود که سایر بازیگرانی که به همین اندازه بااستعداد بودند از جمله آدام سندلر برای بازی فراموش نشدنی‌اش در «جواهرات تراش‌نخورده»، نادیده گرفته شدند.

هم‌چنین فینیکس به عنوان مردی سفید‌پوست تا به اینجا هم در رقابت اسکار مورد توجه بوده است، در عوض آکادمی می‌توانست با انتخاب بازیگران «انگل» چوی وو-شیک یا کنگ-هو سانگ انتخابی برخلاف قائده داشته باشد.
«مرد ایرلندی» باعث شد ستاره‌هایی نامزد دریافت جایزه‌ی اسکار شوند که تا به همین جای کار هم در هالیوود برای خود اسم و رسمی به پا کرده‌اند، در حالی که این فرصت می‌توانست به بازیگران تازه‌کار و جدید داده شود.
اسکورسیزی و «مرد ایرلندی» با بازی رابرت دنیرو، ال‌پاچینو و جو پشی ستاره‌های هالیوود هستند و خود این فیلم نیز شاهکاری برای نشان دادن توانایی کارگردان «رفقای خوب» بود. اما اسکورسیزی، درست مثل پاچینو و پشی، به اندازه‌ی کافی در مرکز توجه‌ بوده است.

این افراد قطعا لیاقت توجهی که به آن‌ها می‌شود را دارند و «مرد ایرلندی» هم فیلم خوبی بود اما از آن‌جایی که پاچینو و پشی تنها بازیگران با استعدادی که در هالیوود کار می‌کنند نیستند، بازیگران دیگری هم، مثل تیموتی شالامی و رومن گریفن دیویس که در «زنان کوچک» و «خرگوش جوجو» بازی‌های در حد و اندازه‌ی اسکار ارائه کردند، لیاقت این را داشتند نامزد جایزه‌ی اسکار شوند.
سم مندس برای «1917» نامزد بهترین کارگردان شد، اما کارگردانان زن زیادی به اندازه‌ی او لایق این نامزدی جایزه‌ی اسکار بودند.
این فیلم که داستان دو سرباز که در تلاش برای رساندن نامه‌ای مهم در بحبوحه‌ی نبردی سخت هستند، توسط برخی منتقدین مصنوعی خوانده شده است، با این حال در اسکار 2020 نامزد دریافت جایزه‌ی بهترین فیلم و بهترین کارگردانی شد.
اگر که تعداد زیادی از فیلم‌هایی با کارگردانان زن در سال گذشته اکران نمی‌شد، این موضوع تا این حد آزاردهنده نبود.

در حالی که «1917» یک نامزدی جایزه‌ی اسکار را برای مندز به همراه داشت، کارگردانان لورن اسکافاریا («شیادان»)، ماریل هلر («روزی زیبا در محله»)ِ، اولیویا وایلد («بوک‌اسمارت»)، لولو ونگ («وداع») و گرتا گرویگ («زنان کوچک») را از این شانس محروم کرد. حتی با این وجود که فیلم‌های آن‌ها از حماسه‌ی جنگی مندز بهتر هم بود.
«روزی روزگاری در هالیوود» کوئنتین تارانتینو در بخش‌های زیادی نامزد دریافت جایزه‌ی اسکار شد، با وجود اینکه فیلم‌های قوی زیاد دیگری در سال گذشته اکران شدند.
با وجود بازی بی‌نظیر لئوناردو دی‌کاپریو، برد پیت، و مارگو رابی، از زمان اکران «روزی روزگاری در هالیوود» در سال 2019 توجه زیادی به آن شده است- به خصوص به خاطر اینکه بیشتر فیلم در مورد یک بازیگر مرد میان‌سال سفید‌پوست است که با حرفه‌ی کاری‌اش کنار می‌‌آید.

این در حالی است که فیلم‌های قوی زیاد دیگری هم در سال 2019 بر روی پرده رفتند، فیلم‌هایی که داستان آن‌ها هم مربوط به دوره‌های قدیم می‌شد. این فیلم‌ها نیز لیاقت دریافت نامزدی جایزه‌ی اسکار در یک یا دو بخش را داشتند. «پرتره‌ی دوشیزه‌ای شعله‌ور» که در مورد ماجرای عاشقانه‌ی هم‌جنس‌گرایانه‌ای در فرانسه‌ی قرن 18 است، یکی از فیلم‌های سال گذشته بود که نقدهای بسیار قوی دریافت کرد. هم‌چنین گرویگ و شالامی برای «زنان کوچک»، لیاقت دریافت نامزدی جایزه‌ی اسکار را داشتند.
لازم نبود اسکارلت جوهانسون هم برای «داستان ازدواج» و «خرگوش جوجو» نامزد شود.
این به این معنا نیست که جوهانسون بازی به‌یادماندنی در «داستان ازدواج» ارائه نکرد-اتفاقا اوبا این فیلم شانسی برای نشان دادن عمق توانایی خودش در بازیگری پیدا کرد- اما آکوافینا و نیونگو، دو زن رنگین پوست، که آن‌ها نیز سال گذشته بازی‌های فوق‌العاده‌ای را به تصویر کشیدند، می‌توانستند به خاطر بازی‌شان در «وداع» و «ما» از طرف آکادمی اسکار تجلیل شوند.

این موضوع که جوهانسون برای بهترین بازیگر زن نقش مکمل برای بازی در فیلم «خرگوش جوجو» نیز نامزد دریافت اسکار شده است، هضم این موضوع را سخت‌تر کرده است. حرکتی که با توجه به سابقه‌ی اسکار در مورد توجه قرار دادن بازیگران سفید پوست، عجیب به نظر می‌رسد. (امسال نیز در میان نامزدهای بهترین بازیگر زن نقش مکمل هیچ زن رنگین‌پوستی حضور ندارد).
در هر صورت اگر آکادمی تا به این حد شیفته‌ی بازی جوهانسون شده بود، می‌توانست او را برای بهترین بازیگر زن نامزد کرده و فرد دیگری را در بخش بهترین بازیگر زن نقش مکمل نامزد دریافت جایزه‌ی اسکار کند. مثال خوب آن می‌تواند جنیفر لوپز باشد که با بازی در «شیادان» یکی از بهترین بازی‌های سال 2019 را به تصویر کشید.
با اینکه جوهانسون بازیگر با استعدادی است، اما آکادمی می‌توانست لوپز، نیونگو یا آکوافنینا را نامزد دریافت جایزه کند.
این مطلب برگرفته از نوشته‌ی لیبی تورز در سایت insider.com است.

کپی برداری و نقل این مطلب به هر شکل از جمله برای همه نشریه‌ها، وبلاگ‌ها و سایت های اینترنتی بدون ذکر دقیق کلمات “منبع: بلاگ نماوا” ممنوع است و شامل پیگرد قضایی می شود.