ساندنس ۲۰۲۰ &#۸۲۱۱; لیست پیشنهادی تماشای ۲۰ فیلم و سریال مهم جشنواره امسال

در جشنواره امسال شاهد حضور فیلم‌سازهای مستقل و تازه‌کار در کنار چهره‌های مطرح هستیم که کارهای هیجان‌انگیزی را به نمایش خواهند گذاشت. فیلم‌سازهایی مثل دی ریز، شان دورکین، دیوید فرانس و میراندا جولای بار دیگر با دست پر به ساندنس 2020 آمده‌اند. علاوه بر این، بخش اپیزودیک مستقل جدیدی به جشنواره اضافه شده که قسمتی از سریال‌های تلویزیونی در آن به نمایش در می‌آید.
جشنواره ساندنس امسال از 23 ژانویه تا 2 فوریه در پارک سیتی، یوتا برگزار می‌شود. در ادامه لیست پیشنهادی فیلم‌های مهم امسال را بررسی می‌کنیم.

همچنین بخوانید:
6 فیلمی که لیاقت نامزد دریافت جایزه‌ی اسکار شدن را نداشتند

Bloody Nose, Empty Pockets

این فیلم مستند ساختهٔ برادران بیل و ترنر راس است که پیش از این جایزه ویژه هیئت داوران Verite Filmmaking در سال 2015 را برای فیلم غربی Western که سومین فیلم از سه‌گانهٔ آمریکانا Americana بود، برنده شدند. این دو فیلم‌ساز همیشه هم جنبهٔ داستانی و هم واقعیت را در آثارشان حفظ کرده‌اند. هرچند به نظر می‌رسد دماغ خونی، جیب‌های خالی داستان دیگری با موضوع زندگی کارگری را روایت می‌کند، احتمالا این دو برادر حقه‌ای برای شگفت‌زده کردن تماشاچی در آستین دارند. 

Boys State

این فیلم مستند، تماشاچی را به دیدن یک گروه پسران نوجوان تگزاسی که مشغول تمسخر همه هستند، دعوت می‌کند. جسی ماس (که قبلا جایزه ویژه هیئت داوران Intuitive Filmmaking را برای فیلم The Overnighters برنده شده) و آماندا مک‌بین این پروژه را به صورت مشترک کارگردانی کرده‌اند. 

City So Real

استیو جیمز دو سال پس از ارائه اثر تحسین‌شدهٔ آمریکا به من America to Me در جشنواره ساندنس، این بار با فیلم دیگری به پارک سیتی آمده که فضای داستان آن هم در شیکاگو می‌گذرد؛ این بار ماجرای تعویض یک دبیرستان در حومه شهر به دلیل مسائل سیاسی را شاهد خواهیم بود. جیمز استعداد ویژه‌ای در پیدا کردن رویکردهای خاص نسبت به موضوعات انتخابی‌اش دارد و در عین حال هرگز مسائل بزرگ‌تر و کلی را نادیده نمی‌گیرد. شهری بسیار واقعی City So Real دومین عرض اندام جیمز در مستندهای چندبخشی است و با توجه به فیلم اول او، تماشای این مستند را نباید از دست داد.

Dick Johnson Is Dead

برای طرفداران فیلم‌های سینمایی مستند، دیک جانسون مرده است که در ادامهٔ فیلم قبلی کریستین جانسون در سال 2016 به نام Cameraperson ساخته شده، یکی از فیلم‌هایی است که بسیاری از تماشاچیان منتظر تماشای آن در جشنواره امسال هستند. دیک جانسون پدر 86 سالهٔ خود فیلم‌ساز و روانپزشک بازنشسته است که دچار جنون شده و با اکتشاف سینمایی در کنار دختر بااستعدادش، با پایان زندگی روبرو می‌شود. فیلم ترکیبی از فانتزی و مستند است و این دو شخصیت مقابل مرگ می‌ایستند و دوباره دیک را به زندگی بازمی‌گردانند. 

Farewell Amor

اِکوا میسنگی فیلم‌ساز تانزانیایی-آمریکایی با اولین فیلم بلندش در جشنواره امسال شرکت کرده است. این فیلم دربارهٔ یک خانوادهٔ مهاجر آنگولایی در بروکلین و تلاش آنها برای کنار آمدن با مشکلات احساسی‌شان است. بالاخره اعضای این خانواده با تکیه بر حافظه عضلانی رقص آنگولایی و درک چیزی که مدت‌ها میان آنها گم شده بود، موفق به غلبه کردن بر مشکلات شخصی و سیاسی می‌شوند. این فیلم یک داستان جهانی دربارهٔ مهاجرت است که زاویه دید خاصی از سه شخصیت داستان و پیشنهٔ آنها ارائه می‌دهد. 

The Father

کریستوفر همپتون و فلوریان زلر، به صورت مشترک فیلم‌نامهٔ این درام پیچیدهٔ پدر-دختری را نوشته‌اند. آنتونی هاپکینز نقش یک پیرمرد لندنی را بازی می‌کند که نه تنها با پرستارهای استخدامی توسط دختر نگرانش (الویا کلمن) مشکل دارد، بلکه واقعیت هم او را می‌آزارد. داماد این خانواده (روفس سوئل) تا کی می‌تواند سرسپردگی این دختر نسبت به پدر سالخورده‌اش را تحمل کند؟ این پدر و دختر مسائل زیادی در این درام تأثیرگذار و غیرقابل‌پیش‌بینی و باب اسکار در پیش دارند. 

The 40-Year-Old Version

رادا بلنک نمایش‌نامه‌نویس و فیلم‌نامه‌نویس در اولین اثر خود بازی کرده و نویسندگی و کارگردانی آن را هم برعهده داشته است. داستان نسخهٔ 40 ساله، دربارهٔ یک نمایش‌نامه‌نویس نیویورکی بدشانس است که تصمیم می‌گیرد دوباره حرفه‌اش را بهبود بخشد و تنها راهی که بلد است تبدیل شدن به یک رپر در سن 40 سالگی است. فیلم داستان شخصیت اصلی‌اش را بین دنیاهای هیجان‌انگیز تئاتر نیویورک و صحنه‌های هیپ‌هاپ دنبال می‌کند؛ جاهایی که صدای زنان سیاه‌پوست اغلب به حاشیه رانده می‌شود.

Hillary

نانت بورستاین فیلم‌ساز (On the Ropes) به دنبال غربال کردن واقعیت از داستان در سریال تلویزیونی چهار-قسمتی است که زندگی و شرح حال هیلاری کلینتون را به تصویر کشیده است. تصاویر منتشرنشده از کمپین‌های انتخاباتی او و مصاحبه‌هایی با بیل کلینتون، چلسی کلینتون، دوستان، خبرنگاران، مخالفان و خود کلینتون در این فیلم دیده می‌شود. پیروز نشدن او در انتخابات سال 2016، پتانسیل زیادی برای جذب مخاطب دارد. هیلاری از 6 مارچ از شبکه هولو پخش خواهد شد.

Kajillionaire

9 سال از آخرین باری که میراندا جولای یک فیلم سینمایی ساخته می‌گذرد و اگرچه او به تازگی در فیلم مدلین مدلین Madeline’s Madeline اثر جوزفین دکر بازی خوشایندی را به نمایش گذاشت و کمی از دلتنگی‌مان کم شد، متوجه شدیم که چقدر جای او در فیلم‌ها خالی است. حالا جولای با فیلم خودش بازگشته است: یک کمدی در ژانر سرقت دربارهٔ دو هنرمند کلاهبردار (ریچارد جنکینز و دبرا وینگر) که 26 سال زمان صرف آموزش دختر خودشان (ایوان ریچل وود) کردند تا به بزرگ‌ترین هنرمند کلاهبردار تبدیل شود. ایدهٔ اصلی فیلم برای کسانی که خاطرات خوشی از شیادان Matchstick Men داشتند بسیار جذاب است و شکی نیست که جولای تخیلات تلخ‌وشیرین خودش را چاشنی این داستان کرده است.  

The Last Thing He Wanted

اقتباس دی ریس از فیلم جنایی سیاسی با همین نام اثر جوآن دیدیون محصول 1996 در ساندنس به نمایش در می‌آید و ان هتوی در آن در نقش خبرنگاری که پوشش انتخابات ریاست جمهوری آمریکا در سال 1984 را به دلیل مراقبت از پدر رو به مرگش متوقف می‌کند، بازی کرده است.این فیلم پس از گل‌گرفته Mudbound در سال 2017 (که در ساندنس هم به نمایش در آمد)، اولین فیلم مهیج پرستارهٔ دیگر از این کارگردان است که خیلی خوب می‌تواند با موضوعات سخت و بازیگرانی که در نقشی متفاوت ظاهر شده‌اند کار کند. آخرین چیزی که او می‌خواست در اواخر سال 2020 توسط نت‌فلیکس منتشر خواهد شد. 

The Nest

در جشنوارهٔ سال 2011، شان دورکین با فیلم مهیج‌ و توهمی‌اش به نام مارتا مارسی می مارلین Martha Marcy May Marlene موفق به کسب جایزه کارگردانی دراماتیک شد و فیلم او شروع معروفیت الیزابت اولسن بود. از آن زمان تاکنون دورکین بیشتر مشغول کارگردانی تلویزیونی (Southcliffe) و تهیه‌کنندگی فیلم‌های مستقل دوستانش بوده است. بالاخره دورکین با لانه The Nest دوباره روی صندلی کارگردانی نشست. در این فیلم جود لا و کری کون در نقش‌های اصلی دیده می‌شوند. 

Never Rarely Sometimes Always

در ادامهٔ دو فیلم حسی از عشق داشت It Felt Like Love و موش‌های ساحل Beach Rats، الیزا هیتمن خودش را به عنوان استاد چهره‌های دردناک و ژرف بزرگسالان جوان و تمام اشتیاق ترسناک همراه با آن معرفی کرده است. سومین اثر این فیلم‌ساز نیویورکی، وعده‌ای از پیچش دراماتیک و وجود چند چهرهٔ جدید از ستاره‌های تازه‌کار مثل تالیا رایدر و سیدنی فلانیگان را می‌دهد. در این فیلم داستان دو نوجوان را می‌بینیم که به دنبال راهی برای سقط جنین، از پنسیلوانیا راهی نیویورک می‌شوند. 

The Nowhere Inn

مستندنماها از پشت صحنه فیلم‌هایی درباره ستاره‌های موسیقی راک، چیز جدیدی نیستند، اما تلفیق صداهای خلاق در مسافرخانه ناکجاآباد، وعدهٔ فیلم متفاوتی را می‌دهد؛ در این فیلم آنی کلارک را در تور موسیقی می‌بینیم. این در حالی است که این خواننده با چگونه نشان دادن خود اصیلش کلنجار می‌رود و در همین حین کری براونستین، بهترین دوست او، با یک دوربین آنی را دنبال می‌کند. شاید تا اینجا با یک داستان معمولی سروکار داشته باشیم، اما این فیلم با وجود بیل بنز کارگردان و همکاری کلارک و براونستین در نوشتن فیلم‌نامه، فیلم هیجان‌انگیزی به‌نظر می‌رسد. 

Omniboat

موسسه بورشت (Borscht Corporation؛ موسسه غیرانتفاعی که در ساخت فیلم‌ها و ویدیوهایی که در و درباره میامی هستند مشارکت دارد) حمایت و همکاری فیلم‌سازانی زیادی را داشته و در کمتر از یک دهه، حدود 17 فیلم کوتاه شگفت‌انگیز راهی ساندنس کرده است. امسال اولین فیلم سینمایی بلند این موسسه در این جشنواره شرکت می‌کند. 

Shirley

یکی از بازیگران زن محبوب ما، الیزابت ماس، به سینما بازگشته تا بار دیگر غوغا به پا کند. او این بار در نقش شرلی جکسون، یک نویسندهٔ خود-مخرب سبک گوتیک غرق در سیگار و نوشیدنی‌های الکی، ظاهر شده است. مایکل استولبارگ در مقابل ماس، نقش همسر او را بازی می‌کند و زندگی مشترک آنها با ورود یک زوج جوان (لوگان لرمن و اودسا یانگ) دچار تزلزل می‌شود. جوزفین دکر که از سال 2013 تاکنون با ساخت کره در لچ Butter on the Latch، سال بعد با Thou Wast Mild and Lovely و مدلین مدلین سال 2018 جریان این جشنواره را به تکاپو انداخته است، کارگردانی شرلی را برعهده داشته است. دیدگاه اکسپرسیونیستی دکر و استعداد ماس در به تصویر کشیدن زنان در حال فروپاشی، یک ترکیب سینمایی جذاب را شکل داده است.

Time

گرت بردلی با زمان به موضوع عشق و اسیر بودن که در سال 2017 در فیلم تنها Alone هم به آن پرداخته بود، بازگشته است. داستان فیلم در سال 1997 می‌گذرد. فاکس و راب ریچاردسون یک زوج جوان هستند که پس از یک دزدی افتضاح، دستگیر شده‌اند. زمان داستان فاکس را روایت می‌کند که چطور پس از سه سال و نیم محکومیت زندان، زندگی‌اش را وقف بزرگ کردن شش بچه‌اش می‌کند و در تلاش است راب را از 60 سال محکومیت زندان نجات دهد. آمریکا America فیلم کوتاه ساختهٔ بردلی، نمایندهٔ یک استعداد سینمایی و تصویرسازی رادیکال و زیبا بود. ظاهرا زمان نسخهٔ تکامل‌یافته از سبک شعرگونهٔ بردلی است. این فیلم پتانسیل قرار گرفتن جایی میان هیل کانتی Hale County و خیابان بیل Beale Street را دارد و در عین حال، خبر از حضور یک استعداد فیلم‌سازی تازه را می‌دهد. 

The Truffle Hunters

بسیاری از فیلم‌های مستند که در ساندنس به نمایش در می‌آیند معمولا موضوعات مورد توجه یا حساسیت‌زایی را به تصویر کشیده‌اند. اما فیلم‌های غیر داستانی کوچک‌تر هم شانس دیده‌ شدن در این جشنواره را دارند. سال گذشته سرزمین عسل Honeyland مورد تحسین و توجه قرار گرفت و دو نامزدی اسکار به دست آورد. امسال، شکارچیان ترافل شانس قرار گرفتن در این جایگاه را دارد. مایکل دوک و گرگوری کرشاو پس از گذشت دو سال از ساخت آخرین مسابقه The Last Race به جشنواره بازگشته‌اند و این بار داستان عجیب دو پیرمرد در جنگل‌های شمال ایتالیا را روایت می‌کنند که به دنبال پیدا کردن قارچ باارزش و کم‌یاب ترافل هستند و با موضوع تغییرات آب‌وهوایی و مسائل کاری هم دست‌وپنجه نرم می‌کنند. 

Us Kids

مستند نیوتاون Newtown در سال 2016 ساختهٔ کیم آ. اسنایدر تصویر عمیقا دردناک از زندگی پس از مرگ در شهر کنتیکت بود که با تیراندازی جمعی مترادف شده بود. در حالی که آن فیلم به اندازهٔ توضیحاتش همین‌قدر قوی و بیمارگونه بود، اسنایدر می‌دانست که این فیلم حرف آخر در این موضوع را نمی‌زند؛ اینکه آمریکا خیلی زود به جای فکر کردن دربارهٔ زخمی‌ها، آنها را نادیده خواهد گرفت. پس از قتل عامی که در سال 2018 در پارکلند رخ داد، اسنایدر فرصت دیگری برای ارتباط با نجات‌یافته‌های این واقعهٔ خشن پیدا کرد تا چگونگی استفاده آنها از آسیب‌هایی که دیده‌اند را کشف کند. او سراغ دانش‌آموزان دبیرستانی در داگلاس رفت که پس از این مصیبت، خود را درگیر فعالیت‌هایی کرده بودند که هرگز آرزوی رسیدن به آن را نداشتند. 

Welcome to Chechnya

به چچن خوش‌آمدید Welcome to Chechnya جدیدترین مستند ساختهٔ دیوید فرانس مستندساز است که پیش از این چگونه از یک طاعون جان به در ببریم How to Survive a Plague را ساخته بود. در این فیلم داستان یک گروه فعالان بی‌باک را روایت می‌کنند که به بررسی تقابل با طغیان جنبش ضد-دگرباشی می‌پردازند. فرانس با به کار گیری فن‌آوری نوآورانه VFX موفق شد چهرهٔ افراد در این فیلم را بپوشاند. این شهروندان شجاع روسی، از خشونت‌های کمترگزارش‌شده از چچن خبر می‌دهند و سعی در نجات قربانیان، نگهداری از آنها در خانه‌های امن و کمک به اخذ ویزا برای فراری دادن آنها از کشور را گزارش می‌‌کنند. اچ‌بی‌او پیش از اکران جهانی این فیلم در جشنواره ساندنس، فیلم را برای نمایش انتخاب کرد و به زودی برای پخش از این شبکه آماده می‌شود.

Zola

در زمانی که کتاب‌ها و مقاله‌ها پیش از انتشارشان خرید و فروش می‌شوند، یک رشته توییت فراگیر نزدیک‌ترین چیز به مطمئن شدن از موفقیت در این صنعت است که می‌توان به آن امیدوار بود. در این فیلم، داستان حماسی کینگ و ملاقات عجیبی که با یک رقاص دارد را می‌بینیم و چاشنی شبکه‌های اجتماعی و هشتگ‌ها به جذابیت داستان اضافه می‌کند. چهره‌هایی مثل سولانج نولز، میسی الیوت و ایوا دوورنی به طرفداران کینگ تبدیل می‌شوند. در این فیلم تیلور پیج و رایلی کیو و کولان دومینگو در کنار این چهره‌ها بازی می‌کنند. موسیقی اصلی این کار را میکا لیوی، نامزد اسکار، ساخته که حضور او در این پروژه مثل یک مهر تأیید می‌ماند. با این همه شجره و حضور چهره‌های مهم در جلو و پشت دوربین زولا، بی‌شک با فیلم هیجان‌انگیزی روبرو می‌شویم. 
این مقاله برگرفته از سایت indiewire.com است.

کپی برداری و نقل این مطلب به هر شکل از جمله برای همه نشریه‌ها، وبلاگ‌ها و سایت های اینترنتی بدون ذکر دقیق کلمات “منبع: بلاگ نماوا” ممنوع است و شامل پیگرد قضایی می شود.